Уладзімір Някляеў - Лабух

Рубенс—хрэнубенс.

— Адыдзі... пусці...

Я павярнуўся. Ззаду, упоўзшы ў пакой, стаяў на карачках і глядзеў на нас Ігар Львовіч.

— Пусці... дай мне...

Я абышоў яго і з прыхожай яшчэ пабачыў, як ён, чапляючыся за разадраны і зблытаны хвост, караскаецца, узбіраецца на бела-блакітную гару мяса, што паволі зноў пачала рассоўваць і прыпадымаць мармуровыя апоры імперыі, на якіх сама толькі што не ўтрымалася. “І-го-го...” — пачуў я, але так ціха, нібыта схаваная ў гэтай гары кабыла ці засынала, ці здыхала.

І гэта я хвіліну таму быў на месцы Ігара Львовіча?.. Вось так таптаўся, ладзіўся да разляпістай, порыстай, у складках і ямінах, адвіслай задніцы, шукаючы пад ёй шчыліну?..

Не...

Мне трэба было зараз жа скінуць з сябе брыду, адмыцца, ачысціцца, але тут зайсціся ў ванну, тут застацца я ўжо на імгненне не мог — мяне б знітавала. Значыць, давядзецца вяртацца да Лі-Лі. Выдумляць, нібы нешта забыўся... хоць што і для чаго выдумляць, хто яна мне такая? Хто яны ўсе такія — племя іх бляцкае!..

Лідзіі Паўлаўны з Дартаньянам у двары не было, толькі фікус сірацеў каля пад’езду. На фікусе, прышпіленая заколкай-невідзімкай, бялела паперчынка — лісцік, вырваны з нататніка.

“Раманчык, дзякуй, прыгрэйце фікус. Я ў жылкантору — праблемы свае вырашу сама”.

Раманчык...

Значыць, яна зноў разменьвацца?.. Развітаемся з нашым даўнім суседствам — мне ўжо разменьваць няма чаго.

Лес засцаны зацягнуць дахаты — і на работу... Але фу, як ад яго смярдзіць!

Як ад мяне...

Падняўшы, я паставіў фікус.

Не...

Што Лі-Лі нам ніхто — гэта мы дарма, раманчык... Гэта фантазіі нашы на дзікай прыродзе... Усё да таго ідзе, што якраз наадварот — а з пахамі ў Лі-Лі тонкія адносіны. Таму на работу. Нам на работу — і фікусу з намі. Там чым толькі ні патыхае, ды ёсць каму хуценька лазню арганізаваць.

З фікусам і памыемся.

На нечым трэба было фікус давезці, я выйшаў з двара на вуліцу — і тут, як па заказе, падкаціў абдрыпаны “Масквічок-пікапчык”, вадзіцель якога даўно, мусіць, кінуў спадзявацца, што на ламачыне гэткай можна нешта падзарабіць. Я без праблем з ім дамовіўся, даўшы ўдвая болей, чым ён папрасіў. У яго знайшлася вяроўчына, мы прывязалі фікус, паклаўшы ў кузаўку, адкуль ён тырчаў, увесь не ўлазячы...

Можна было б і абразанне зрабіць.

Звязалі дзверцы кузаўка.

— Куды ты яго? — спытаў вадзіцель, значна меншы за фікус мужычок у кепцы-аэрадроме, якую за савецкім часам любілі насіць каўказцы, і ў якой ён выглядаў смешнавата, гэткім грыбком-чарнагаловікам.

— А куды-небудзь... Абы з рук збыць...

— Я так і падумаў, у мяне нюх на фікусы. Можна да мяне. Я на ўскраіне ў сваёй хаце жыву, у мяне гэтых фікусаў — адным болей, адным меней...

Прапанова была талковая, але фікус быў не мой.

— Фікус не мой.

— Дык забярэш, калі спатрэбіцца. Нават большы забярэш, ці два, у мяне гэтых фікусаў... Я табе адрас пакіну.

Вось што значыць даць болей, чым ад цябе чакаюць.

— Ты дахаты едзеш?

— Дахаты... Але вазон забраць не таму прапаную, каб лішні бензін не паліць. Проста і табе зручней, і фікусу лепей.

Хоць тут пашэнціла — куды з гэтым лесам?..

Я згадзіўся, што так і лепей, і зручней.

— Толькі фікус ты ў падворку колькі дзён патрымай...

Мужычок зарагатаў.

— А то я засцаны фікус адразу ў хату пацягну! Яны ў мяне летам усе ў падворку — трапічны лес!..

Калі выязджалі з двара, аднекуль амаль пад колы кінуўся, брэшучы, Дартаньян, але я ўжо не стаў спыняцца.

— А ты чаму без Лі-Лі? — пытаецца ў дзвярах нашай студыі, нашага тэатра-студыі мой камерцыйны дырэктар і зазірае мне за спіну, нібыта Лі-Лі, якая на галаву вышэй за мяне, можа за мной схавацца.

— На фіга яна табе прыснілася? — праходжу я да свайго стала, а дырэктар, сустрэўшы і павітаўшыся, вяртаецца на сваё месца і мармыча нешта маларазборлівае...

Прыснілася, бо ўсе хочуць проста бачыць яе. Ад яе флюіды, энергія, секс, жыццё... Апроч таго, Лі-Лі — наш талісман. За тыя паўгода, як яна з’явілася, справы нашыя зноў, хай не так, як некалі, але рушылі ўгору.

Я падсоўваю бліжэй да сябе тэлефон і ўключаю аўтасакратара.

— Жонка разоў пяць званіла, — кажа Расціслаў Якаўлевіч, Росцік, мой камерныйны дырэктар. Мы аднагодкі і, зразумела, сябры, але ён тоўсценькі, пухленькі габрэй з лысінай і жывоцікам. І ён не сказаў: былая жонка. Для яго, як і для мяне, былых жонак не бывае.

— Якая?

— Другая. Прасіла, як толькі з’явішся, перазваніць.

— Сама перазвоніць.

— Само сабой... Але, можа, што-небудзь такое... Усё ж пяць разоў.