Арлоў Уладзімір - Сланы Ганібала

Зьлёгку заiнтрыгаваны, заходжу ў залю лёнданскага авангарду 1910—1920 гадоў. Дункан Грант — 1885—1978. Схiльная ўжо тады да абстракцыянiзму Ванэса Бэл (1879—1961).

Далей — болей. Скульптар Элiн Эгар (1899—1991). Калега Эпштайн адстае: 1880—1959. Затое славуты Гэнры Мур i ня менш славуты, але пакуль што ня ў нас, жывапiсец Фрэнсіс Бэкан выглядаюць зусiм нядрэнна — 88 i 84 гады. Макс Эрнст зь ягонай даволi фалiчнай штучкаю «Людзi не павiнны пра гэта нiчога ведаць» — 85.

Стамiўшыся ад запiсаў, недзе на подступах да «Нарцызавых мэтамарфозаў» Далi i «Будучынi статуяў» Рэнэ Магрыта — скульптурная галава з блакiту зь летнiмi белымi аблокамi, мадэльлю якой сумленна служыла пасьмяротная маска Напалеона — пачынаеш разумець: рэч, міжволі мабыць, зусiм ня ў тым, што, адважна абнаўляючы мастацкiя формы, творцы непазьбежна зноў і зноў абнаўлялi i тыя формы, куды Ўсявышнi ўдыхнуў iх уласны дух; усiм iм удалося так доўга затрымацца пад сонцам найперш з тае простае прычыны, што яны, творцы, як вядома, заўсёды вялi надзiва здаровы лад жыцьця — у прыватнасьцi, не пiлi, не курылi, i не цягалiся па жанчынах.

Чорнае шкельца з аптымiстычным адценьнем

Апошнi лёнданскi дзень прысьвечаны хаўтурам.

У беларускай грэка-каталiцкай царкве сьвятых апосталаў Пятра й Паўла рэй вядзе сёньня праваслаўны айцец Ян з Манчэстэру.

Труна зачыненая, на вечку — крыж зь белых хрызантэмаў на яловых лапках, а на белым — яшчэ адзiн крыж з чырвоных ружаў. Пад вечкам чакае заканчэньня зямных фармальнасьцяў старшыня Згуртаваньня беларусаў Вялiкай Брытанii Янка Мiхалюк. Ён адышоў больш за тыдзень таму, але паводле ангельскiх законаў дарога ў iншы сьвет абстаўленая столькiмi працэдурамi, што пахаваньне на дзявяты дзень лiчыцца яшчэ хуткiм.

У раёне Фiнчлi гэтым ранкам апрача насельнiкаў Беларускае каталiцкае мiсii гавораць па-наску некалькi дзясяткаў пераважна немаладых людзей. У аднаго зь iх, спадара Аляксандра Зданковiча, я быў днямi ў гасьцях у графстве Мiдлсэкс, дзе можна пад’есьцi выдатных дранiкаў у выкананьнi мiсiс Зданковiч, родам зь «нямецкай» Швайцарыi, запiваючы iх даволі неблагiм «Кабэрнэ» родам з Малдовы i гартаючы лiсты, якiя з мноствам замiлавальных памылак па-беларуску пiша гаспадару з Масквы былы дысыдэнт Мiхал Кукабака, што на знак падзякi за ўдзел у сваiм вызваленьнi прыслаў спадару Зданковiчу бел-чырвона-белы сьцяжок, зь якiм быў у жнiўнi 1991-га на барыкадах каля расейскага Белага дому.

Пахавальная каманда ў фраках i цылiндрах выносiць невялiкую зграбную труну, i доўгi картэж «іншамарак» выпраўляецца на могiлкi сьвятога Панкраца, дзе беларусы ўжо захапiлi пляцдарм, на якiм вы знойдзеце месца апошняга зямнога прыстанку архiмандрыта Льва Гарошкi, айца Язэпа Германовiча (ён жа — паэт Вiнцук Адважны) i грэка-каталiцкага бiскупа Часлава Сiповiча.

Ангельскiя далакопы не нашмат цьверазейшыя й ахайнейшыя за айчынных, хоць выкiнутая з магiлы зямля акуратна прыкрытая зялёнымi «дарожкамi».

Падчас разьвiтальных прамоваў адбываецца эксклюзiўнае знаёмства з новым паслом Рэспублiкi Беларусi ў Злучаным Каралеўстве Ўладзiмерам Шчасным, што, не зважаючы на прэзыдэнцкiя выбрыкi, без усякае натугi гаворыць па-беларуску i — новы крок у беларусiзацыi гэтых выспаў — толькi што прыляцеў зь Менску ў Лёндан першым наўпроставым авiярэйсам.

Па дарозе з могiлкаў на памiнкi я спрабую ўявiць, як спадар Мiхалюк ляжаў гэтыя восем дзён у сваiм новым жытле ў скарбовым доме i чаго ён там наслухаўся. Асабiста мне так доўга чакаць не хацелася б. Няхай бы тыя некалькi лiшнiх дзён да перасяленьня на паўтара мэтра глыбей засталiся мне на яшчэ адно падарожжа, на тое, каб скончыць рукапiс, выпiць пляшку добрага вiна i пашаптацца ў ложку з жанчынай, якая, магчыма, яшчэ чакае мяне.

Красавiк, 1995

Божая кароўка зь Пятай авэню

Зялёны нататнiк

Як пасьля пары крышталёвых келiхаў iскрыстай iтальянскай лямбрускi з эратычным букетам захочацца раптам набурболiць кантовую шклянку старадароскае «саматканкi», як пасьля печаных мiдыяў i салаты з амараў у таемных глыбiнях падсьвядомасьцi народзiцца вострае жаданьне ўкусiць салёнага гурка з прысталым парэчкавым лiстом, як пасьля чорнага з шыпшынавым падбоем тому Борхэса нi з чога нi зь якога заманецца пагартаць празаiка А. Федарэнку, так пасьля прэтэнцыёзных дыярыюшаў, нецьвяроза-гульлiвых зацемак на тэатральных праграмках ды розных iншых вычварэнстваў можа блiснуць здаровая iдэя — угрунтаваўшыся за пiсьмовым сталом, стварыць нарэшце нешта i зьместам i формаю нацыянальна непахiснае.