Сяргей Календа - На крок назад, на дзень наперад

Сэнс, экзістэнцыя, спасьціжэньні сваёй сутнасьці — гэта часта падобна да мастурбацыі ўласных мазгоў, але да мастурбацыі без шчасьлівай кульмінацыі. На жаль, бяз дадзенага мастурбацыйнага рытуалу чалавеку будзе самотна на гэтай Плянэце, бо ён мае быць разумным, разважлівым, шукаючым.

Нехта можа запытацца: тыя істоты, якія не сутыкаюцца ў жыцьці з падобнымі сытуацыямі, значыцца, ня маюць шанцаў адкрыць для сябе сэнс жыцьця? Але ў дадзеным выпадку я дадам, што такія істоты ў прынцыпе бываюць трох відаў: дзеці, манашкі (пра манашак нават можна было б паспрачацца) ды псыхічна хворыя.

Людзі, якія насамрэч не сутыкаюцца па жыцьці ні зь якімі пагранічнымі сытуацыямі, заўжды маюць сваё плацэба, кшталту соскі, якую ўсё жыцьцё трымаюць у роце ды сьвята вераць у сапраўдную сэнсавую "амэгу" жыцьця, і ня дай ім Божа пачаць займацца перакладамі, гісторыяй альбо літаратурай — такія людзі дзіка, нахрапам, але выдзяўбуць сваю сраную думку і выдадуць яе за апошнюю ісьціну, якая можа выйсьці ў адкрыты космас і даляцець да сусьветнай гісторыі...

Рыба заўважыла, што пачала надта часта мастурбаваць свае мазгі.

5.

Бахарэвіч быў падобны да сама, але, у адрозьненьне ад рыбы, быў няголены і зь люлькай; разам зь ім плыла ягоная сямʼя. Спатканьне яго з рыбаю адбылося па дарозе ў Вімпэрк, куды таксама накіроўвалася жоўтая субмарына, заглынуўшая рыбакоў.

Скрозь пірацкую настойку рыба даплыла да замку Вімпэрк, у якім старажытнымі часамі затрымліваліся рознымі вычварэнцамі краснапёркі Геніюшы, і спынілася перавесьці дух.

Бахарэвіч-сом адзначыў, што рыба стала крыху падобнай да вугра, і гэта яго крыху зьдзівіла. Але рыба патлумачыла, што яшчэ ня ведае дакладна, хто яна і які сэнс у яе жыцьці, таму форма ейнага цела і душы час ад часу мяняецца. Люлька кіўнула ў знак разуменьня і згоды і невялікімі струменьчыкамі выпусьціла мяккі тытунёвы дымок, ахутаўшы прастору чароўным пахам.

Невялікія струменьчыкі пірацкай настойкі, што крынічкамі білі ў розных месцах зямлі, раптам зьліліся ў адну вялікую раку і, падхапіўшы пэрсанажаў, вадаспадам панесьліся згары ўніз, да падножжа, дзе статычнае возера ператваралася ў мора, якое патапляе навакольле. Мора прыняла рыб з урачыстасьцю і цеплынёю... Сом разьвітаўся і адплыў да сямʼі, заўтра іх з рыбай чакала новая сустрэча.

Рыба засталася, і паток вынес яе ў адкрыты акіян, дзе яна захраснула ва ўласных успамінах, якія перарываліся натужлівым голасам краснапёркі Геніюш, якая не была прызвычаенаю да такой канцэнтрацыі пірацкай настойкі ў вадзе, таму хутка змоўкла і пайшла на дно, яе дух вярнуўся ў сьцены Вімпэрку.

Маленькія рыбы не жывуць у вялікай вадзе...

6.

Рыба ўжо звыклася з прысутнасьцю субмарыны, зразумела, што ў дадзеным выпадку гэтае суседзкае існаваньне зьяўляецца сакральным сэнсам жыцьця, біялягічным ланцугом, у якім субмарына пажырае рыбакоў, а рыбакі рыб, а рыбы жывуць ва ўласным пошуку тых, каго можна паглынаць, але часьцей за ўсё натыкаюцца на такіх жа, як і яны, рыб і спрабуюць займацца канібалізмам, але літаратура трывае нават гэта, таму водна-літарная прастора ў сваіх закутках хавае косткі ўсіх істот, нават тых рыбакоў, што перайшлі на донкі і сеткі, іх таксама час ад часу падʼядаюць якія рыбёхі.

Аднойчы чэрава субмарыны нарадзіла Адамовіча-ката. Ён павольна выйшаў, трымаючы ў адной руцэ цьвік, а ў другой — сусьветны розум, які кожны мог удыхнуць празь дзірку ў бутэльцы. Поўсьць Адамовіча-ката хавала ў сабе пах гэтага самага сусьветнага розуму, усьмешка шырока расьцягвалася, як у Буды, бляскам сваім палохаючы начную цемру. Кот час ад часу паляваў на розных падазроных мышанят, якія жылі ў субмарыне і спрабавалі выдаваць сябе за рыб. Яшчэ кот праглынаў па рыбіне... Ягоны чырвоны бляск вачэй прадказваў будучыню.

Рыба Д, што плавала паблізу, цягнула свае плаўнікі ўгору ды рабіла занатоўкі аб жоўтай субмарыне, бо загад піянэр-важатай быў такі: прасачыць падзеі калясубмарынных падарожжаў, хто каго спрабуе зьесьці альбо падмануць. З цягам часу, улічваючы, што распаўсюджанай ежай станавіліся толькі рыбы, якія нават самі сябе спрабавалі на смак, падарожжа мусіла выйсьці з-пад кантролю, таму па гадзіне ў дзень уводзіўся аўтарытарны рэжым, якім запраўляла важатая, і камусьці пачувалася крыху лягчэй жыць, але, вядома, ня ўсім, а хутчэй большасьці з рыбакоў і рыб.

Час быў вячэрні, рака Влтава падымалася, выходзіла са сваіх берагоў, Кафка чакаў рыбу на адным з дахаў, але рыба, падкраўшыся ззаду, ператварылася ў крумкача і пачала склёўваць мазгі карпа-Кафкі. Ён быў ня супраць падзяліцца розумам.