Віктар Шніп - Пугачоўскі цырульнік

* * *

У свеце і ў душы даўно зіма,
А снегу, як і радасці, няма,
І травы зелянеюць, як вясной,
І чорны воран ходзіць, як герой,
Па плоце, за якім чарнее сад,
Дзе шчэ нядаўна светла лістапад
Кідаў лісцё мядзянае ў траву,
Дзе вецер выў стамлёнае «Жыву!»,
Нібыта думкі паўтараў мае.
Для шчасця сёння снегу нестае.
І я іду па вуліцы і мне
Вялікі кактус кветкаю ў акне
Як сябар усміхаецца стары.
І кот руды мудруе па двары,
І можна мне зайсціся ў гэты дом,
Напоўнены спакоем і дабром.
Ды не зайду — гаспадароў няма
І ў свеце, і ў душы, як крыж, зіма…
28.12.2011

* * *

Першы снег мы чакалі, як свята.
І стаў белым увесь белы свет,
Дзе, як вугаль, чарнюткая хата
Патанула ў снягах, як траве
У бялюткай, як дым на пажары,
Дзе згарэлі былыя гады,
У якіх былі светлыя мары
І надзеі на час залаты,
Што вось прыйдзе, як сонца прыходзіць,
Пад якім растаюць снег і лёд.
Выпаў снег. І па снезе, па лёдзе,
Нібы снежны, спяшае народ,
У якога немнога тут святаў,
І таму першы снег, як святло,
Што на крылах было ў лістапада
І што ў нашай самоце было…
2.01.2012

* * *

Не кажы пра самоту нічога,
Бо самоту цяпер не люблю,
Як і пыл над вясковай дарогай,
Што ўзляцеў, каб ізноў на зямлю
Апусціцца і з пылам змяшацца,
І абсыпаць кусты і траву.
Калі можна ад пылу схавацца,
Ад самоты сваю галаву
Не схаваць, бо самота заўсёды,
Як паветра, ля нас і ў душы,
Праз якую і пыл, і лістота
Пралятаюць, праходзяць дажджы,
Пакідаючы сумныя вершы,
У якіх ёсць і лёд, і цяпло.
Што прайшло, больш таго ўжо не вернеш,
І ці трэба вяртаць, што прайшло,
І таму не кажы пра самоту,
Бо самота, як пыл, як вуглі,
Як стаптаная ў парку лістота,
Як у небе начным жураўлі…
20.01.2012

* * *

Ізноў вясна жаданая прыйшла,
І ў кожнай, нават незаўважнай кветцы,
Нібы анёлак, пабыла пчала,
Сваім лятаннем асвяціўшы сэрцы
Людзей, што цэлую зіму чакалі,
Калі зноў кветкі ў садзе зацвітуць,
І залатой ад сонца стане далеч,
Нібыта рыбкі залатыя там жывуць
У возеры нябесным, што адтала
І ад снягоў пазбавілася ўжо.
Пчала ў тваю кватэру залятала,
Хавалася ад ветру і дажджоў,
І ты казаў пчале, што ты сумуеш
І з ёй гатоў да сонца паляцець.
А ў сонцы, быццам у дупле, вяснуе
Руды вялікі сонечны мядзведзь,
Якога бачыў ты, калі ляцела
Пчала з тваёй кватэры ў белы свет,
Дзе раніцай упаў, растаў збялела
Апошні снег у першае траве…
16.05.2012

* * *

Спакойнае неба Айчыны,
Як купал адвечнага Храма,
Які берагчы мы павінны,
Дзе сёння іконаю мама
Мне стала і будзе іконай
Маёю, пакуль я жыву,
Дый потым травою зялёнай
Не стане, бо сам я ў траву
Сыду, каб іконаю мама
Была нада мною заўжды,
Дзе помнікі сценамі Храма
Стаяць ля крынічнай вады
У Ракаве родным і мілым,
Дзе светла, дзе гойна, дзе я
Стаю каля кожнай магілы
І кожная з іх, як мая…
31.05.2012

* * *

Дажджлівая халодная вясна
Табе прысніцца, і прачнешся ты,
І паглядзіш на белы свет з акна,
Нібыта з­пад аціхлае вады,
Што ўчора бушавала і цякла
І праз тваю самотную душу,
Якая тут адвыкла ад цяпла,
Прывыкшы да бясконцага дажджу.
Ды дождж прайшоў, і наступіла лета,
І дзе была вада, цяпер трава
Буяе, і па жоўтых хвалях кветак
Плыве да вёскі белая царква…
І ты прачнуўся, і глядзіш з усмешкай
Удалячынь, дзе сонца, як акно,
Дзе лесу шнур, як у нябёсы сцежка,
І лён, нібы блакітнае віно,
Разлітае анёламі даўно…
5.06.2012

* * *

Цеплынёй, як вадой, заліваецца
Гэты свет, што забыў пра патоп,
Дзе на промні ў жніво рассыпаецца
Сонца спелае, быццам бы сноп
Аржаны, што звязала матуля
І пайшла адзінока ў той свет,
Пра які ўсё жыццё сваё чула,
Дзе цяпер нас чакае, жыве,
І праз зоркі глядзіць залатыя,
І яна гэтак будзе глядзець
Да тых хвіляў, пакуль мы жывыя,
Пакуль будзем да Бога ляцець…
25.06.2012

* * *

Маленькі павучок густою павуцінай
Аплёў ікону ў хаце, дзе людзей няма,
Дзе шыбы ў вокнах, нібы вечныя ільдзіны,
Якія тут для нас пакінула зіма,
Што адышла кудысьці з белымі ваўкамі,
Што вылі тут нядаўна, як спусцеў наш двор,
Дзе раптам разышлася глеба пад нагамі
У мамы, што глядзела на сцяжыну з зор
Па­над сабою, па­над нашым белым светам,
Дзе белага хапае, як зімой снягоў,
Якія ў дзьмухаўцах і ў павуціне летам
Жывуць, чакаючы, каб уладарыць зноў
Над намі, нібы павучкамі, што у хаце
Іконы аплялі, каб не глядзеў з іх Бог,
Які паўгода ўжо з маёй гаворыць маці,
Што да яго прыйшла, каб дараваць ён змог
Усім людзям грахі і павучку малому,
Які свайго яшчэ не мае дому…
18.07.2012