Наталля Кучмель: Імгненні

* * *

У хваляў сваё жыццё

і сваё ў травы,

У ціхіх каменняў

і гарадскіх галубоў.

I недзе ўглыбі нарастае бунт,

бо жыву

Жыццём чалавека —

а хочацца іх жыцця.

* * *

Бязмоўны вечар. Жоўты далягляд.
Як дрэмлюць на вяроўцы апранахі.
Крывыя вулкі нізкіх шэрых хат.
Высокія сады — вышэй за дахі.
Што віравала — сціхла, прылягло.
Здаецца нават: просіцца у раму
Пры браме куст язміну, і над брамай —
Адз інай зоркі вострае святло.

* * *

Зямля, дзе мяжуюць глыжы і будылле
3 крыжамі;
Дзе ржавыя косткі змяшаны з жалезам
Іржавым;
I ўсё гэта сплёты здзічэлых малінаў
Хаваюць ад свету...
Калі Бог і праўда зляпіў мяне з гліны —
То з гэтай.

* * *

Ліпнёвы поўдзень збіў над вербамі
Аблокаў чараду;
I вербы — да адной — абернены
Каскадамі ў ваду.
Празрыс таю галля заслонаю
Шаволяць плыні ўслед...
Зялёная вада, зялёная,
Аблокаў дзіўны квет.
У засені вярбы, пад выгінам,
Чакаўшы, ты стаіш.
А вочы — як у неба выемы,
Як хтось прыдумаў іх:
Глыбокія яны, бяздонныя —
Перакуліўся свет...
Зялёная вада, зялёная,
Аблокаў дзіўны квет.

* * *

А ты мне паклаў на плячо галаву
I стаў гаварыць, што не бачыш жыцця;
Адно бачыш — дымныя вейкі Яе
Ды лёгкія пасмы над гладкім ілбом.
А ўчора ты ружу за шторай схаваў,
Яна ж не звярнула увагі — ані;
А ён Яе мучыць... Ды хто такі ён,
Каб смеў тваю панну
Хоць пальцам крануць?!
А ён... А Яна...

Гавары, гавары.

Я слухаю моўчкі — аб Ёй, аб табе
Ды нават аб ім. Бо галоўнае — што?
Што ты мне паклаў на плячо галаву.