Наталля Кучмель - Імгненні

* * *

Неба весняе — ясны німб,
О горад мой;
Голле рыжае — светлы кілім
Над тваёй галавой.
Сёння рака сваю вязкую кроў,
О горад мой,
Гоніць хутчэй ад свістання вятроў
Над тваёй галавой.
І падаецца — ажылі дамы,
О горад мой;
Палі скляпенні зімовай турмы
Над тваёй галавой.

* * *

Цераз якую муку вызнаем,
Чым дзячаць добрым, шчырым і адданым,
I потым — выпадковым аддаем,
Што не насмеліліся даць каханым.
I помняцца такіх спатканняў сны
Тым саладзей, што адыходзяць з ночай...
…Як лёгка з выпадковымі — яны
Запомняць нас такімі, як мы хочам.

* * *

А у Цябе няма імя.
Ніяк не зваць маю руку ці вока;
Ніяк не зваць маё дыханне, сэрца,
Але без іх — не жыць.
Ніяк не зваць
Дыханне ночы ліпеньскай без ветру
I зорку над высокаю таполяй;
Ці яксьці зваць — ды гэта неістотна:
Яны завуцца — Ты.

* * *

Сёння ў небе імжыцца

снег бялюткі, а дробны такі —

Маці Божая быццам

вытрасае мяхі з-пад мукі.

* * *

Апала лісце. Месяц ліс тапад
Абмёрзлыя галіны ў неба ўзняў.
Бялёсы, як падмоклы, далягляд
I насцярожаная цішыня.

* * *

Над цёплым пылам сходаў,
Над дзённаю кунегай —
Як быццам сінім мёдам
Напоенае неба.
I ў ясным дні, што ў ставе,
Плывеш малою плоткай...
— Мёд сіні не бывае?
Але глядзець — салодка.

* * *

Многа зімаў прайшло,
I шмат пракацілася вёснаў,
Але дагэтуль
Выклікае здзіўленне
Toe,
Што імем тваім
Могуць клікаць кагосьці яшчэ.

* * *

На сто дарог вакол ляжыць разбухлая зямля.
Заплыла ноч над галавой агромністае неба.
I адмяжоўвае ад іх вялізарнае голле
Маленькі свет, дзе мы з табой,

абняўшыся, сядзім.

Таполі стукаюцца між халодных, золкіх зор.
Вышэй за верхі іх

расце гарачыня абдымкаў.

I будзе час, што ў самых нас

раскрыецца бяздонне,

I стане толькі наш з табой вялікі гэты свет.

* * *

Ёсць веліч у старых закінутых мурах —
Ды сэрца паміж іх хутчэй адчуе страх.
Не так спаруды сцен,

абломы сыпкіх вокан —

Густы і пышны ўюн прываблівае вока.
Свет ясны, так і ты мае прыгожыш сны —
Гліцыніі святлом уздоўж рабой сцяны.
Спамінам аб табе — ліянаю зялёнай —
Прыкрашан грубы мур

паўсёднасці штодзённай.

* * *

А з бяроз — па адным — ападаюць лісты.
Імі ўсланы дарогі, нібы талярамі.
Позні вечар. Вагон напалову пусты.
Толькі белая-белая поўня над намі,
Ды з бяроз — па адным — ападаюць лісты.

* * *

Мокрае, шэрае неба радзімы — ды вочы
Звыклі да фарбаў няяркіх, абрысаў някідкіх.
Тут пра вясну сведчыць

нават не першы лісточак —

Першыя на тратуарах падсохлыя пліткі.
Дзіва, як тут, сярод гэтае стылае слоты,
Змог узрасці — на прыгоду і песню гатовы,
Моцны і гнуткі,

як хмелю над вокнамі сплёты,

Светлы, як хмелевы гроны

ў красе вераснёвай.

* * *

Лёгкі голас, лёгкі кашаль, лёгка ў такт
Калыхаецца хусцінка на грудзях.
I вітрыны лёгка поглядам лавіць —
Не бянтэжыць, што не хопіць заплаціць.
Так, як быццам бы адкрыты ўсе шляхі,
Быццам лёгка дараваны ўсе грахі...
3 мяккай гразі вецер вільгаць падабраў;
Новяць колер купы выпетраных траў.
Толькі нудна, абдзіраючы руку,
Ключ каторы раз правернецца ў замку —
Бо вясновы дзень, як даўні любы сон,
Цяжка-цяжка размыкае свой палон.

* * *

Падлетак! Вусны горкія твае
I вочы, быццам лёд, што растае,
Брыво тугое надламанай стрэлкай —
Навек у сэрца мне загнаны стрэмкай.
Дзіцёнак... Вечар дыхаў, месяц цвіў;
На ўсё навокал светлы холад ліў.
I кожны з нас струною быў і смыкам,
Уадначас — і скрыпкай, і музыкам...
...Калі ж спатоліліся мы, калі
3 угрэтай падымаліся зямлі —
Світала. Ўвачавідкі халадала.
За павароткай восень нас чакала.