Наталля Кучмель: Імгненні

* * *

Прыйдзі... Зялёны змрок у пакоі;
Віно ў скляпах не цяплей ад лёду;
Лілеі пахнуць на падваконні,
I мармур дыхае прахалодай.
Вось-вось, згарнуўшы хітон з блакіту,
Зямля пад зорную коўдру ляжа.
Веранда ў доме плюшчом спавіта —
Ніхто не ўбачыць, нішто не скажа.
А мы ў абдымках цяпло падвоім...
Прыйдз і!.. Чакаю! Бо я не веру,
Што мне й сягоння ізноў з тугою —
3 адной тугою! — дзяліць вячэру.

* * *

Перакулены свет.
Родны дом —
Месца,
Дзе адчуваеш сябе
Ашалелай вавёркай
Сярод ляснога пажару:
Куды ні паткніся — агонь.
А чужы чалавек —
Той, каго
Да нясцерпнасці хочацца бачыць.
Не каханы,
Не сябра,
Проста — той,
На руках у каго
Звер малы з абгарэлым хвастом
Непрытомна шукае ратунку.

* * *

У вогкай цішыні — ці дворышча, ці лес? —
Бэз абрастае пні. Пні, мабыць, грэюць бэз.
Замкнёная царква. Гнілы раскіслы яр.
На тоненькіх сцяблах пупышкі —

твар у твар.

Як бы ў нямым кіно — чакаюць над сталом
Адз ін ад аднаго героі нейкіх слоў.
I словы прагучаць і цішу скалануць.
Ды нам іх не чуваць —

мы дробныя, каб чуць.

* * *

Вільготнай душнай ноччу цяжка спаць
I застаецца толькі ўспамінаць.
Плюскоча задуменна і тужліва
Вада, льючыся, гулкая, з адліва;
I вішаннік, разбухлы, без лісця,
Стае іс тотай іншага жыцця —
Такі ў сябе заглыблены, старонні...
Каханы, ясны мой, дзе ты сягоння?
Вільготнай душнай ноччу цяжка спаць
I застаецца толькі ўспамінаць.

* * *

Позняй ветранай ноччу,
Паволі,
Забываючы на раскошныя пахі
Зялёнай і мокрай вясны,
Ісці і ўдыхаць
Праз складзеныя далоні
Паветра —
Бо на іх затрымаўся
Пах цела твайго,
Толькі што
Утрапёнага ласкай.

Тваё аблічча

Сухаватыя лініі твару,
Зрослыя бровы над лёдам вачэй —
Лістапад, калі ўсё на зямлі

падабралася, змерзла, падсохла

I толькі азёры

сцюдзёнай жывой глыбінёю

Адлюстроўваюць біты марозам

прыбярэжны чарот і аер.

Песня

Каханы мой вячэраў у доме маім, у сціплым і бедным пакоі; і не зайздросціла я гаспадыні маёй у пышных яе палацах.
Валасы твае пахнуць ветрам, цела тваё пахне хлебам, семя тваё пахне горкай травой палявой.
Сонца ўзыходзіць — залоціць шаты соснаў ды кіпарысаў; сонца сыходзіць — ты са мной застаешся.
Валасы твае пахнуць ветрам, цела тваё пахне хлебам, семя тваё пахне горкай травой палявой.

* * *

Піск, гоман, скокі, вогнішча ўначы —
I ціхі светлы хлопчык пры плячы.
Усенькі час — праз крыкі і пяянне —
Прысутнасці ягонай адчуванне.
Адданасці і праг і повен рух
Празрыс тых воч і загарэлых рук.
I кожны міг пасоўвае няўмольна,
Нібыта гайку па разьбе, павольна
Насустрач: мне — яго, яму — мяне...
Нас непазбежнае не абміне:
Hi разгаранне, ні згасанне страсці.
Адно ж было — на самай справе — шчасце:
Піск, крык, пяянне моладзі ўначы —
I незнаёмы хлопчык пры плячы.

* * *

Не ўсё ў разлуцы — ў журбе, бы ў труне.
Не ты — то іншы абдыме мяне.
Ты — спрыт, і сіла, і мускулаў бляск:
Кот, ахаваны багіняю Бас т.
А ён — Аз ірысу любы трыснёг,
Што вырас на скрыжаванні дарог;
I так, як пальцы ягонай рукі,
Трыснёг кранаецца хвалі ракі.

* * *

Ўзяўшы рукі твае, датыкацца губамі запясцяў,
Адчуваць, як пульсуюць пад дотыкам

цёплыя жылкі...

Хай мне скажуць, што гэта часовае,

плыткае шчасце,

Што інакшае ёсць,—

я сваёй не прызнаю памылкі.

Хто калі вызначаў,

што часова, а што пастаянна?

Можа, ў тлуме пякельным

ці ў светласці райскага краю

Не малітваў туту,

не цярпення бясконцага ямы —

А вось гэтыя рукі ды цёплыя жылкі згадаю.

* * *

Няўлоўна змыкаліся захад з усходам; плялася
Нябачная сетка, а колер быў шызы і цёплы.
I цёплаю шызаю сеткай акрылася неба;
Адно — дзе-нідзе пагаралі