Наталля Кучмель - Імгненні

* * *

Сцежкаю да прыпынку
Праз зарослы язмінам двор
Хлопец нясе дзяўчынку...
I думае — што да зор.
Лёгка, нібы націнку,
Праз хвіліны — як праз гады,
Хлопец узняў дзяўчынку.
I думае — назаўжды...

* * *

Дымам на веі — клеіцца стома.
Чуць, як гаворыць з ветрам салома.
3 ветрам — салома, з кроплямі — голле,
3 сэрцам нявольным — вольная воля.
— Йдзі сюды, сэрца, — дам табе крылы:
Лётай, кружыся, дзе табе міла.
Будзе халодна, будзе й галодна,
Але ж затое — шчасна, свабодна!
— Позна мне, цяжка, — сэрца казала. —
Чорнае лоззе вены працяла.
Чорнае лоззе, мокрае лісце —
Не адарвацца. Вось бы калісьці...

* * *

Ноч пяе дыханнем тваім.
Я яго чую — і ноч пяе.
Ноч пяе золатам кончыкаў вей.
Я іх бачу — і ноч пяе.
Ноч пяе дакрананнем рукі,
Далонню ў далоні, крокам у крок.
Паветра згушчаецца — не ўдыхнуць,
I з сэрца капае цёплы сок.

* * *

Ліпнёвы надвячорак прыкідваецца днём.
Няма куды спяшацца.

Ўсе дома. Маскі здзеты.

Каханы хлопчык мой, нібыта кацянё.
Аблізвае вяршкі з малочнага пакета.

* * *

Вечар пахне лісцём і пылам.
Котка злезла з акна пад'езда,
Валюхаючыся, пайшла.
Душна, быццам між сценак вазы:
Атачае дамы, здаецца,
Тонкі пласт залатога шкла.

* * *

У любой цеплыні

на хвіліну здарыцца змрочна,

Цверазеўшы, спіной адчуць

пад шпалерамі — мур.

Маленькі лемур, у цябе вялізныя вочы;
Прыпадз і да маіх грудзей, маленькі лемур.

Плён

Мята, мята пры балоце,
Рута пры рацэ.
Як пук жыта — жмут мелодый
Пры адной руцэ
Прыхінёны; а другая —
Жоўтае, як звон,
Сэрца спелае трымае;
Белы мёд з яго сцякае
Проста на далонь.

* * *

Студня на выспе пяску
Белым прысыпана снегам.
Памяць аб тонкім, гарачым
Целе тваім.
Памяць аб веях —
Шорсткіх, як снег,

што зрываецца з даху пад ветрам,

Лёгкіх, як снег,

што сядае на твары і кроны.

Дымчаты снег.
Памяць аб вуснах —
Вабных, як познія вішні

ў лістоце калянай,

Праг ных, як быццам пчала,

што аблізвае спелы

Вішанны сок.

* * *

Ты багатай зрабіў мяне.
Дараваў мне срэбра і злота,
Перлы, лалы і дыяменты.
Тыя скарбы заўжды са мной:
Срэбра ў пасмах вакол чала;
Злота зор — скрозь мокрыя веі;
Лалы сораму, жалю, гневу,
Дыяменты слёз развітальных
I ў халодны дзень прад змярканнем
Перлы кропель на сумным шкле.

* * *

Паблякла неба, звітае смутой.
Бязважкімі гуляе прыпаламі
Ліпнёвы вецер: каля губ Яго
Сівы матыль трапечацца крыламі.
Як горача! Паволі нікне дзень.
I пазіраюць з моста дзве дзяўчыны
На мнос тва белых кропак па вадзе —
Як быццам бы па ягадзе рабіны.

* * *

плыў дождж над горадам
цяжкі і нізкі быццам дым
і голле гордае
само хілілася прад ім
так за гадзінаю
гадзіна коціцца ў пакой
гром кропляў рынаю —
курантаў бой
плыў дождж над горадам
звісаў завесаю вады
як мяккім голасам
ахутваў змоўклыя сады
і не ўскалочана
у палісадзе між вяргінь
пад колер воч тваіх
стаяла стынь

* * *

Стрыжоў і ластавак мые
Неба водаварот.
Шыпшыны губы туг ія
Сцялі ружовы рот.
Паволі ноч наступае,
I ў ёй прасвету няма...
За здраду найгорш карае
Жанчына сябе сама.

* * *

Я за цябе старэй — на той спакой,
Які бывае, калі ўсё разгубіш
І не кахаеш, а спакойна любіш,
Не забываючыся выгады сваёй.
Я за цябе старэй — на той спакой.

* * *

Ў акне дзявочай спальні
Гарыць, не міргне свечка.

Кахаць не развучыцца.

А ўнізе — вецер, слота.
Пажоўклых лісцяў плямы.

Няма прытулка сэрцу.

Каханак на гадзіннік
Глядзіць, затым — у цемру.

Кахаць не развучыцца.