Наталля Кучмель - Імгненні

Кот мокры і блішчасты
Хаваецца ў пад'ездзе.

Няма прытулка сэрцу.

У сне, прад нараджэннем,
Шаволіцца зародак.

Кахаць не развучыцца.

Штоночы ў адзіноце
Стары чакае смерці.

Няма прытулка сэрцу.

* * *

Скупое сонца п'юць бакамі гмахі,
I смешны снег аблёг зямлю і дахі —
Як семяно: пласт пуху па вярху
I кругленькае, цвёрдае — ў пуху.
I не назваць, што больш было б вясеннім,
Чым гэты снег, падобны на насенне,
I сонца, што, як котка на страсе,
Аж надта годна галаву нясе.
Але ўжо прагрымелі кроплі сцёкам.
I твой пакой — абдымкаў нашых кокан,
Спусцелы кут задушных таямніц —
Асветлен скрозь прарэзы аканіц.

* * *

Ляніва, быццам адэсіты, вып'юць кавы
I пойдуць блындацца па горадзе

без справы —

Два даўганогія, пад сонцам, за руку.
I ветрык,

што ў дрымотных пошуках чагосьці

На даляглядзе, як падушкі, хмары мосціць,
Не пашаволіць разамлелую раку;
Бо на адно дастане сіл —

даткненнем гібкім

Сушыць нагі маленькай мокрыя адбіткі
На шэрым покрыве бетоннай паласы
I спрабаваць спатоліць вялае тамленне,
Яе спадніцай абвіваючы калені.
Яму разбэрсаўшы на вочы валасы.

* * *

Праполка... Двухтыднёвыя дажджы
Дзяляну марнатраўем затапілі.
Паўсюль, не вылучаючы ні град,
Hi баразён,— адною злітнай хваляй
Курчавіцца і бухне зелянота.
Мелісы пах. Мяшаючыся з пахам
Парэчкі і зямлі, ён кліча — жыць!
Ён кліча — жыць! Ён кліча —

шчасным быць,

На дробязі не зварачаць увагі.
Не гледзіш? Што ж. Будзь вольны.

Бог з табой.

Жыві, як можаш. Я жыву — як хочу!
Таму што ведаю цяпер, як трэба,
Таму што падаюцца пад рукамі
Макрыцы ніцістыя карані,
I дыхае слабенькая меліса,
У свет шырокі гледзячы з адвагай,
I між кустоў парэчкі — самасея,
Хоць мокрая, ды гордая паставай
Сарана яркай барваю гарыць.

* * *

Паводле сюжэтаў
«Тысячы і адной ночы»
— Здурнела! Сорам на вачах губляеш!
Пагардліва зірнуўшы спадылба,
Ўсясветнаму цару ты адмаўляеш
I да грудзей штомоцы прыхінаеш
Нахабнага і брыдкага раба!
I цар, адрынуты, абагаўляе
Тваю між смецця знойдзеную рэч,
А раб каравы твар свой прыкрывае
Ад пацалункаў і цябе піхае,
Нібы свінню: «Пайшла, пачвара, прэч!»
— О той, хто загаворвае сурокі,
Дапамажы, бо звяну, як трава:
Самаадданы, юны, яснавокі,
Мне цар не мілы; нічые папрокі
Не дапамогуць: чую толькі крокі
Карослівага чорнага раба.

* * *

Май. Дождж ішоў. Цяжкі і вогкі пах
Цяжкіх і вогкіх выпарэнняў бэзу.
Асфальтам заліваны чорны шлях
Блішчыць спіной, як мокрае жалеза,
I на ільсніс тай, маслістай спіне
Ў бяздумнасць і спакой нясе мяне.

* * *

Неба ў бляску сляпучым стыгне,
Жоўтым вокны шкліць.
Без цябе пражыўшы тры тыдні.
Так і звыкну жыць.
Але ў вечар, ветрам напяты
Над ламаным грэбнем дамоў,
Тонкі твар, бы з іконы зняты,
Узгадаю зноў.
Што ты? Дзе ты? Месяц замглёны
Крэпне між аблок.
У завулку блукальнік сонны
Прыцішае крок.

* * *

На могілках старых

з-пад голых вербаў ніцых

Відаць, што не гарыць ні ў храме,

ні ў капліцы

Святло; і рад магіл, на стомлены пагляд,
Так мірны, як нібы дзіцячых ложкаў рад.
Парадак іх маўчыць аб сне, а не аб смерці.
I хочацца запхаць пад белы камень сэрца
Дый так далей пайсці — каб не было чаму
Hi рвацца, ні цярпець пякучую думу,
Ані перажываць бязлюдства, безграшоўе,
Пакуты за любоў, чыёсьці безгалоўе...
Йсці стылай, ледзяной,

цягнуць бязгучны спеў

I тоненькім кійком збіваць лістоту з дрэў.

* * *

Холад чаромхі, туману, раскрытае рамы;
Холадам вее салоўкавы шчокат таксама
3 купаў надрэчных кустоў.
Сцюжа бяссонных стагоддзяў пустога чакання;
Пары, якой на марозе стаецца дыханне;
Сцюжа сівых валасоў.
Іскры сваяцтва, любові, сяброўстваў цяпельцы
Не затрымаюць хвіліны, ў каторую ў сэрца
Зойдзе льдзяная ігла.
Што ж мы,