Наталля Кучмель: Імгненні

падоўжных аблокаў

Плас ты; і сціхала гарэнне, і човен заспаны
Сухога, маркотнага белага месяца выплыў.
I ціха ўсё стала,

і плюшч развярнуўся на месяц,

I скруткам распалася ноч...

Я адна была ў хаце.

Святла не паліла, а думала толькі:

мой Божа!

Ты любіш мяне,

дараваўшы вось гэдакі вечар

I думкі аб тым, хто святлейшы

за месяца човен, —

Такі ж беззахісны,

такі ж невяртальна далёкі...

* * *

Снег коле павекі — адліжны:

ільдзісты і рэдкі.

У мружных вачах ліхтары расцвітаюць,

як кветкі.

А сэрца — пустое. Куды жа,

ў што сябе ўкласці.

Каб гэта было — да астанняга поз ірку —

шчасце?

* * *

Наймільшая з дзяўчат —
Велікавокасць, шчупласць і пяшчота —
Чытае ўголас вершы пра змаганне,
Пра шыбеніцы, пра зямлю і волю.
Граняцца слёзы на яе вачах.
Няздольная кахаць
Спявае пра любоў; няздольны плакаць
Вядзе за ёй пагляд сухі і востры,
Як лазера прамень; а той, хто здатны
I плакаць, і кахаць,— спяваць не можа.
Ён у куце; здушыў далонню рот,
Каб сцяць пакуту, што з яго ірвецца,
Не могучы быць выказанай словам,
А толькі гукам; ды грымас ягоных
Ніхто не разумее:
Усе вакол занятыя сабой.

* * *

Вецер вакол мяне,
Вецер.
I я,
Стоячы на раздарожжы,
Спрабую злавіць яго
Плас тыкавым пакетам.
Рукі ледзь могуць трымаць
Празрыс тую абалонку —
Нечым напоўненую,
Не пус тую.
Але ці вецер у ёй,
Ці паветра?
Так рэчаіснасць
Пакутліва ловіцца ў вершы:
Жыцце там б'ецца
Пад пластыкам блытаных словаў
Ці толькі адбітак ягоны
На гэта імгненне?

* * *

Маці сына й выправаджала,

А месяцам падперазала,

А зораю засцібнула,

А доляю агарнула...

Вясельная песня
Як цяжка спалучаць
Пачуцці маці — і любоў жанчыны.
Як цяжка — але толькі не з табой:
Ты і ў каханні застанешся сынам.
Не маці — я цябе падперажу
Халодным срэбным месяцам; і зору,
Як фібулу, замкну пад падбароддзем
(От хораша пяецца ў даўніх песнях!);
I доляй агарну, нібы плашчом:
Нясі старожка чару — не пралі —
Да той, танюткай і доўгавалосай,
Якую згадваў, толькі адступала
Абдымкаў нашых злітнае шаленства.
Дзе хочаш будзь. 3 кім хочаш будзь. А я
Парадуюся за цябе здалёку —
Бы тая, з песні, што на раздарожжы
Стаіць, страчаючы вясельны поезд.
3 іконаю — і з чаркай у руцэ.

* * *

Гэта вясна —
Сонечная, як тваё «здрастуй»,
Зменлівая, як твае вочы —
Шараватыя з іскрай;
Нязграбна-юначая,
Як велікаваты рот.
Пруткая і моцная.
Як худыя хлапечыя плечы
Ў расхлістаным пінжаку.
Ты нагадваеш кожнага з тых.
3 кім вярталіся да мяне
Маіх асабістых семнаццаць.
I ў мройнай свядомасці
Сплюшчаных вей
Блытаюся: ці то вецер
Перабірае старыя травы
Колеру тваіх валасоў,
Ці ўздымае твае валасы
Колеру леташніх траваў...

* * *

Такая ноч, што салаўі — крычаць
Адз ін адному праз глухую цьму.
Такая ноч, што хочацца сказаць:
«Жыццё маё» — усё адно каму.
Спыніся, міг! Хай у табе ізноў
Склубіцца час, мінуласць, успамін —
Каб зноў глушылі крыкі салаўёў
I ў цёплай цемрадзі цялесна млеў язмін.

Анёлы

Мордачкі, на якіх адбіта
персікавага колеру нахабства
і дапытлівасць колеру чорнай вішні,
што гняздуе ў бяздонных вачах
пад бясконцымі веямі.

* * *

…вечар без цябе...
…раніца без цябе...
…дзень без цябе...
нібыта цаглінкі
кладуцца ў сцяну
паміж мной і табой
з майго боку сцяны
вось-вось зацвіце алыча
нібы малаком
апырскана лёгкае голле
дыванамі
кладзецца пад ног і трава
і смяюцца вясёлыя людзі
з бутэлькамі піва
з твайго боку сцяны
я не ведаю што
а неўзабаве
магчыма
і не захочацца ведаць
...дзень без цябе...
...ноч без цябе...

* * *

Анёл, у лёце над зямлёю
Згубіўшы галаву,
Упаў, абняўшыся са мною,
У мокрую траву.
Вышыні горняга спакою
Сабой разбіў як шкло, —
I ўпаў, абняўшыся са мною,
Каб мне мякчэй было.
Але і зрынуты з нябёсаў,
Расплюснуты аб дол
Звычайным чалавечым лёсам,
Усё адно — анёл.