Наталля Кучмель: Імгненні

як толькі разблыталі кокан малечы,

Выспелі, сталі сабою, — за век чалавечы
Маем так мала цяпла?

* * *

Ліпень. Здымкі начныя.

Камароў над дрыгвою бяссонне

Штохв іліны па шкле асвятляльнікаў

цельцамі б'е.

У кустах вербалозу

захліпаецца соладка конік

I расою паволі

набракаюць красоўкі твае.

Неба, бледнае з захаду,—

ў шнарах аблок вечаровых,

I далёкае, дробнае полымя ўнізе дрыжыць.
Як ты мякка ступаеш —

нібы госць на зямлі выпадковы —

I дрыгве гэтай гідлай

сцеражэшся балюча зрабіць.

Ты вялікі, як неба,

і маленькі — бы мне па далонях

Даступаеш да сэрца;

ціхі гук кінакамера ўе.

Хай штоночы між лоззя

захліпаўся бы соладка конік

I траву далікатна краналі красоўкі твае.

* * *

Ад мастака — партрэту.
Сонны дождж
Паткнецца ў шкло —
Памыслю пра цябе я.
Каханне — не адзіная ідэя,
Дзеля якое варта йсці пад нож.
Але калі па скошаным ілбе
Маёй маг ільнай выспы
Дождж заскача,
То фарбы — жыцьмуць.
Можа, тым аддзячу
Сусвету і табе.

* * *

Сон стане сродкам ізноў

як наяве, ўбачыць

Мужнасць разлатых броў,

а пагляд — дзіцячы.

Столькі пражыўшы гадоў — цяпер разумею
Цалкам значэнне слоў пра «праменні веяў»;
Толькі цяпер вырастае з-пад сэрца згода
3 вобразам казак усходніх:
«Вачэй маіх прахалода...»

* * *

Мяне не слухаюцца рыфмы.
I верш — той нудны гук, калі
Тужліва ўслед сапраўдным рыпнуць
Калодзежныя жураўлі.
Паперы — мо на трыццаць столак,
Ды аднаго няма на ёй:
Як вылузнуўся з ночы золак
I раскрываецца зарой.

* * *

3 ціхім шасценнем, бы кніг і старонкі.
Вецер шаволіць ліс тоты руду.
Ў небе бязвоблачным месячык тонкі
Нізка ляжыць — запірае ваду.
Так бы прасіцца ў любові злашчаснай
Словамі песні, пачутай не раз :
— Месяц мой звонкі, о месячык ясны,
Ой, не свяці ты на той пералаз!

* * *

Звечарэла. Сонна ў пакоі.
Пахне ліпамі з-за сцяны.
Тут знайшлі дэфектыўных двое
Чалавека адно ў адным.
Мы калені падоймем горкай
I смычок пакладзём ля ног.
Падбароддзем мяккім, нягордым
Увапрэмся ў скрыпічны бок.
Мне не страшна цяпер зламацца,
Не карціць адваёўваць штось.
Для другіх хай буду нармальнай,
Для цябе — такая, як ёсць.

Быў канец лютага

Весні туман — неспатольней за жабры
Скура, здаецца, ўбірае.
Голле вугластае, як кандэлябры,
Ўскінула груша старая.
Кропля над возерам — блісь! — і пагасла.
Так твае губы сухія
Першым дажджом, сарамліва-бясстрасна
Мне датыкаліся шыі.

* * *

Жыццё; і ў ім — хрупасткасць і надрыў,
Бо кожная сустрэча стаць магла
Апошняю. Будынак чорны брыў,
Як п'яны па дажджы; вада цякла
3 яго; і дзіўным позірку было
Слабое далікатнае святло
Шчылінаў ставень — як шчылінаў вей:
Дык, значыць, дом населены людзьмі?
I гаспадар — сухі стары яўрэй
3 вялізнымі дзяцінымі вачмі —
Свой смешны день пасоўваў па сцяне...
Здаецца, гэты дом любіў мяне.
Глыбей у шторы шылася акно,
I воды ў трубах наўзварот цяклі —
Калі, абняўшы, аднаго адно
Мы з бездані дэпрэсіі цяглі.
Успыхваючы, падаў край-крыло
Зямлі, дзе нам так добра быць магло,—
Слабы і белы, як твая рука
У поўнай цьме, на гузіку замка.

* * *

Хто б сказаў — каханне маё;
Я скажу — чаканне маё.
Хто б сказаў — ты любасць і гнеў;
Я скажу — бясконцы спадзеў.
Сцяўся ў ім, як броваў надлом,
Свет малы за жоўтым акном.
Час застыў над светам малым.
Анішто не здарыцца ў ім —
Не скаціцца слёз раўчуку,
Не разліцца ў цішы званку.

* * *

Туман ярам, ярам-даліною...
3 народнага
Туман ярам... Плятуцца стужкі туману
Вакол чорных хмызоў, вакол елак малых.
Але ім устыдацца тонкага стану
I празрыстых веяу тваіх.
Пералеска ўскіне сцяблы маладыя
У глухіх вільготных ярах вясной —
I падасца, быццам хлапечай шыі
Не ўтрымаць галавы буйной.
I, нібыта аскепак светлага лёду
Аплывае сэрца весняй парой.
Толькі позна — згінулі насалоды,
Толькі сцюжай цягне з яроў.