Уладзімір Гніламёдаў - Уліс з Прускі

— Хадзі бліжэй, а то страшна…

— Дзе ты? — Ён пайшоў на голас і ўбачыў яе толькі тады, калі апынуўся побач.

Ганна стаяла ў глыбіні клуні, стаіўшыся за шулам і трывожна прыслухваючыся, як шалясціць пад яго нагамі сена. Здавалася, што гэта не сена, а лёс, наканаванасць, тое, чаго ёй, дзяўчыне, не пазбегчы. Ён абняў яе і прыгарнуў да сябе. Яна паслухмяна прыльнула да яго, прыціснулася ўсім целам. І тут ён адчуў прыліў пажадлівасці. Ганна, відаць, зразумела і ціха засмяялася.

— Хочаш? — і зноў ледзь чутна засмяялася.

Ён пяшчотна туліў яе да сябе.

— Ой, Лявонка, нельга…

— Нічога, усе так робяць! Што тут такога… Давай прысядзем…

Яны апусціліся на сена, і ён лагодна правёў рукою па яе грудзях, пагладзіў калені, зноў абняў за шыю, адчуўшы мяккасць вільготных і зблытаных валасоў, прынік да вуснаў. Спрактыкаванасці — ніякай, рухамі кіравала каханне і спрадвечны прыродны інстынкт.

— Ой, не трэба! Што маці скажа…

Яна спрабавала мякка адштурхнуцца ад хлопца, але ўжо з той хвіліны, як адчула яго побач з сабою, салодкая стома аднекуль знутры накацілася і на яе. Гэта была нейкая гарачая хваля, што ўзнялася знізу, пачала расці і вось ужо дасягнула грудзей, ударыла ў галаву. «Будзь — што будзе!» Кроў запульсавала ў скронях так моцна, што падалося, быццам нехта ходзіць вакол клуні, тупаючы цяжкімі ботамі. Зашамацела прымятае сена.

— Ой, што ты робіш, Лявонка?

Але ён і сам не ведаў, што робіць і што робіцца з ім самім. Губы яе здаліся горкімі, але ён прагна цалаваў іх, шыю, грудзі. Цалуючыся, яны моцна стукнуліся зубамі, ажно зазвінела ўвушшу.

— Ой, любы ты мой!.. — выдыхнула яна і горача аддалася абдымкам, адчуўшы ў сабе нешта пругкае, што паступова і неадольна ўваходзіла ў яе нутрыню, шчыльна запаўняючы яе чымсьці чужым і нязвычным. — Ты не забудзеш мяне, ты не забудзеш мяне? — страсна, з нейкім хрыпам шаптала яму каля вуха, нібыта жадаючы яшчэ раз, нават пры такіх вось інтымных абставінах, упэўніцца ў яго каханні.

Ён не адказваў, бо, мусіць, нічога і не чуў, і не цяміў — усё навокал нібы перастала для яго існаваць. Не пачуў і таго, як яна ціха, адначасова як бы ад болю і асалоды глуха застагнала. Кроў біла ў галаву, засціла вочы. Цалуючы, мусіць, ад хвалявання, незнарок укусіў за губу, але Ганна гэтага нават не заўважыла. Яна забылася на ўсё і ўсёй істотай адклікалася на яго ласкі. Асалода ад кахання і захапленне ім спалучыліся ў адно непадзельнае адчуванне. Час, здавалася, спыніў сваю хаду і цешыўся разам з імі.

Зноў пачулася салаўінае: «Цёх-цёх-цёх!», вярнуўшы хлопца да свядомасці. Толькі цяпер ён заўважыў той мяккі рытмічны рух, які валодаў іх целамі і спалучаў іх у адну істоту. Здалося, што пад імі гайдаецца сама зямля, падкідваючы разам з клуняй і ўсім наваколлем у вышыню цёмнай ночы да месяца і зор. Летняя ноч купала іх у сваіх цёплых наплыўных хвалях. Нарэшце, знямогшыся і стаміўшыся ад гэтай салодкай працы, і хваляванняў, ён асунуўся побач з ёю. Яна, таксама знясіленая, ляжала з распушчанай касой.

— Ну як, спадабалася?

— Каб так было заўсёды! — прашаптаў ён.

— Ах, мой ты Кужалёк!..

Праз дзірку ў страсе на іх пазірала начная зорка.

— Бачыш, якая я ў цябе…

Ён, нічога не адказаўшы, ізноў пацягнуўся да яе.

— Давай паспім з паўгадзіны, — прапанавала яна.

Аднак Лявонка не мог заснуць, усю ноч яго будзіў пах яе цела. Ганна, амаль раскрытая, спала побач. У клуні пачало святлець, і толькі цяпер ён угледзеў яе цёмна-ружовыя саскі і пяшчотны пух на ўлонні. Ужо пад ранак ён таксама заснуў ды так моцна, быццам у яму праваліўся. Але толькі на некалькі хвілін, бо тут жа ўсхапіўся, узняў галаву. У некага ў вёсцы закукарэкаў певень. Лявонка прыўстаў на локаць. Ганна пяшчотна прыхінулася да яго, дакранулася вуснамі да яго вуснаў. Не пацалавала, а толькі дакранулася. Ён успомніў, як некалі, у вучылішчы, чытаў Фарэля, але тут, у сапраўднасці, было нешта зусім іншае.

— Ты будзеш маім, — сказала Ганна з жаночай рашучасцю, мякка, але неадступна.

Ён нічога не адказаў і зноў раптоўна праваліўся ў сон.

— Не спі! Ісці трэба…

Лявонка падняў галаву. Ганна сядзела каля яго ўжо апранутая. Прыгладзіла непакорлівую пасмачку валасоў, што віхурыліся над яго лбом.

— Пайду я, а ты па-за клунямі ідзі, каб, крый божа, ніхто не ўбачыў!

— Не бойся, не ўбачаць…

— Ой, любы ты мой…

Ганна знікла за шырокімі дзвярыма клуні, і праз колькі хвілін Лявонка пачуў, як яна загрукала ў акно, просячы маці адчыніць дзверы. Трэба збірацца і самому.