Уладзімір Гніламёдаў - Уліс з Прускі

— Ваш прыяцель бачыў, ён ўсё ведае…

— Пітэр? У яго я якраз пытацца не буду. І хто ён мне? Ніхто…

Лявонку здалося, што яна глянула на яго нейкім незвычайным поглядам і нечакана засмяялася. Ён ажно пачырванеў. Захацелася прыціснуць да сябе яе пяшчотны тварык. Погляд дзяўчыны быццам казаў яму: «Ходзіш ты, хлопец, невядома дзе, а мяне не заўважаеш…»

— Эй, Ганна! — пачуўся з хаты голас маці.

— Іду!

— Можа дапамагчы? — кіўнуў ён на вядро.

— Я сама.

І пайшла, не глянуўшы на яго. Ён падумаў: «Прыгожая! Але прускаўская Ганна прыгажэй…» Гэтая думка неяк нават усцешыла яго, сагрэўшы твар усмешкай. Але і з дачкою фермера ў яго ўстанавілася нейкая незаўважная для іх саміх таямнічая сувязь.

Жыццё на ферме праходзіла яшчэ больш манатонна, як у Прусцы. Зрэдку атрымліваў адтуль лісты, чытаў па некалькі разоў:

«Лявонка наш, пішам табе з Прускі. Дарагі сыночак, дзякуем за картачку. Як ты там пажываеш, ці добра табе ў Амэрыцы? На картачцы ты вельмі паглядны. Ты нам снішся, наш сыночак, унучак, і брат. І дзядуля наш цябе часта ўспамінае. Дзядуля кажа, хай не працуе так зацята, бо дурная праца часта і калечыць чалавека. Фядорка з Тоняй асвойваюць пакрысе мужчынскую работу. Калі цяжка здараецца, дык успамінаем пра цябе, і на душы лягчэй становіцца. У нас халады, дождж, жыта засела і не расце. Ураджай сёлета, відаць, будзе слабы. У мінулую нядзелю дзядуля ездзіў да Камянца. Цэны на збожжа падняліся на 50 капеек за пуд.

У нашу вёску адзін прыехаў, лістоўкі раздаваў, а хто хацеў, дык і кніжку мог узяць. Пыталася пра цябе Гэлька Відэрка, як яму там у Амэрыцы?

У нашага суседа Хомкі нарадзіўся яшчэ адзін сын. Пішы болей, мы чакаем. Перадае табе паклон дзядзька Хведар з Свішчова, суседзі, твае сябры.

Пісала Тоня 3 чэрвеня 1908 года».

«А як там Ганна? — падумаў ён. — Нешта пра яе нічога не напісалі…»

— Што з дому пішуць? — пацікавіўся пры сустрэчы гаспадар.

— Неўраджай у іх там, — уздыхнуў работнік.

— Засуха?

— Наадварот: халады, дажджом заліло, вымакла…

— Грошы пашлі, хоць трохі. Можа, будзе якраз дарэчы.

Некалі ён даў Лявонку дванаццаць даляраў і цяпер, напэўна, меў на ўвазе гэта. Але ж адзенне колькі каштавала, а рэшта ў салуне знікла.

Лявонка нічога не адказаў. Вечарам ён адпісаў ліст у Пруску. Апісаў сваё жыццё. Пра выпадак, які адбыўся з ім у Маршалтаўне, не паведамляў. Ды і крыўда паступова аціхала. Грошай, праўда, што з кішэні ўкралі, шкада было. Жыццё — на тое яно і жыццё — ставіла штодзённыя пытанні. Пытанне пра грошы, пра тое, як іх зарабіць, трывожыла пастаянна. Ці надыдзе той дзень, калі ён разлічыцца з прускаўскімі крэдыторамі — панам Падгурскім і дзядзькам Хведарам? Фермер плаціў слаба, прасіў пачакаць. А добра было б паслаць колькі даляраў калі не крэдыторам, дык хаця б сваім — маці, дзядулі… Сам гаспадар толькі што раіў зрабіць гэта.

Грошы, грошы, грошы…

Аднойчы, адчуўшы, што ў гаспадара добры настрой, Лявонка набраўся смеласці і звярнуўся да яго напрамую, без падрыхтоўкі:

— Дзядзьку Грыцько, — дзядзькам нечакана яго назваў,— ці не маглі б вы хоць крыху даць грошай упярод?

Містэр Бузук доўга маўчаў, не адказваў. Просьба была для яго, відаць, і нечаканай, і не надта прыемнай. Ажно ўпацеў.

— Дадому хочаш паслаць? Разумею, — гаспадар пачухаў патыліцу, — але з грашыма, дружа, прабач, я сам яшчэ банку не сплаціў таго, што пазычыў. Працэнты бяруць. Такая справа…

Адказ гаспадара не пакрыўдзіў прускаўца: «Што зробіш, кожны перш думае пра сябе». Ён ведаў, што ў мінулым годзе гаспадару ўдалося атрымаць ссуду і купіць некаторыя сельскагаспадарчыя машыны. Цяпер даводзілася аддаваць.

— Калі сплачу, — працягваў Грыцько, — можна будзе і самому пакласці пад працэнты! — І нібы прыгадваючы той выпадак, што адбыўся з работнікам у маршалтаўнскім сапуне, дадаў: — У Амэрыцы так: не пі, не куры, кладзі грошы ў банк і праз дзесяць гадоў разбагацееш. Грошы робяць грошы, — ён хлопнуў работніка па плячы. — Хіба той талент, які Бог даў мне, я павінен закапаць? Трэба ўкласці яго ў дзела! — У тоне гаспадара загучалі павучальныя ноткі.— Амэрыка кожнаму дае вялікія магчымасці. Вядома, калі пашанцуе.

— Для гэтага трэба спрыт мець! — пасміхнуўся Лявонка, што, відаць, не надта спадабалася фермеру, які строга глянуў на работніка.

— Працуй, заставайся цвярозым, не забывай пра Бога, і ты абавязкова даможашся поспеху, — сказаў ён, быццам аб'явіўшы свайму работніку вымову. — Разумны чалавек у Амэрыцы не будзе бедным.