Charles Dickens - La postlasitaj paperoj de la Klubo Pikvika

“Snodgraso”, li diris per la voĉo emocie tremanta, “se mi falos, vi trovos en pakaĵo, kiun mi enmanigos al vi, leteron al mia… al mia patro”.

Ankaŭ tiu atako malsukcesis. Sinjoro Snodgraso estis tuŝita, sed li konsentis liveri la leteron tiel servoprete, kvazaŭ li estus oficiala poŝtisto.

“Se mi falos”, diris sinjoro Vinklo, “aŭ se la doktoro falos, vi, mia kara amiko, estos juĝita kiel helpanto antaŭ la faro. Ĉu mi impliku mian amikon en ekzilon… eble dumvivan!”

Sinjoro Snodgraso je tio iomete kuntiriĝis, sed lia heroeco estis nevenkebla.

“Pro amikeco”, li fervore prononcis, “mi riskus ĉiajn danĝerojn”.

Kiom sinjoro Vinklo malbenis la dediĉitan amikecon de sia amiko, dum ili plu marŝadis silente, unu apud la alia, dum kelkaj minutoj, ĉiu trempita en la propra meditado! La mateno forpasadis, li iĝis senespera.

“Snodgraso”, li diris subite haltante, “nepre ne permesu, ke en tiu ĉi afero mi estu malhelpata… Nepre ne informu la lokajn instancojn… nepre ne akiru la helpon de pluraj pacgardistoj por aresti min aŭ doktoron Ŝovulo de la naŭdek-sepa regimento, aktuale loĝigita en la kazerno Ĉathama, kaj tiel malhelpi tiun ĉi duelon… Mi diras: nepre ne ”.

Sinjoro Snodgraso kaptis varme la manon de sia amiko, dum li entuziasme respondis:

“Neniel kaj neniam!”

Tremeto trapasis la korpon de sinjoro Vinklo, kiam forte inundis lin konvinkiĝo, ke li nenion povas esperi pro ektimo de sia amiko, kaj ke lia destino estos fariĝi vivanta celtabulo.

Kiam la stato de la afero estis formale klarigita al sinjoro Snodgraso, kaj ujo kun paro da pistoloj duelaj, kun kontentiga stoko da pulvoro, kugloj kaj prajmoj, estis luita de fabrikanto en Roĉestero, la du amikoj reiris al sia hotelo, kie sinjoro Vinklo meditu pri la venonta lukto, kaj sinjoro Snodgraso aranĝu la batalarmilojn kaj ordigu ilin por tuja utiligo.

La vespero estis malhela kaj peza, kiam ili denove eliris al sia nekonvena komisio. Sinjoro Vinklo estis volvita en mantelego por eviti observadon, kaj sinjoro Snodgraso portis sub sia mantelo la detruajn instrumentojn.

“Ĉu vi havas ĉion?” diris sinjoro Vinklo per maltrankvila voĉo.

“Ĉion”, respondis sinjoro Snodgraso, “sufiĉe da municio, se hazarde la pafoj ne trafos. En la ujo estas kvaronfunto da pulvoro, kaj en mia poŝo estas du ĵurnaloj por la ŝargadoj”.

Tio estis ekzemploj de amikeco pro kiuj ajna homo atendeble sentu fortan dankemon. Oni devas supozi, ke la dankemo de sinjoro Vinklo estis tro forta por esprimiĝi, ĉar li diris nenion, sed daŭre marŝadis… iom malhaste.

“Ni bonege akuratas”, diris sinjoro Snodgraso, dum ili transgrimpis la barilon de la unua kampo, “la suno ĝuste subeniras”.

Sinjoro Vinklo rigardis al la subiranta globo, kaj dolore pripensis la probablecon, ke li mem “subeniros” post nelonge.

“Jen la oficiro”, ekkriis sinjoro Vinklo post kelkminuta promenado.

“Kie?” demandis sinjoro Snodgraso.

“Tie… la sinjoro en la blua mantelo”.

Sinjoro Snodgraso rigardis en la direkto indikita de l’ montrofingro de sia amiko kaj rimarkis figuron, dense volvitan, laŭ la priskribo. La oficiro vidigis, ke li konscias pri ilia ĉeesto, per eta mangesto, kaj la du amikoj sekvis lin iom poste, kiam li formarŝis.

La vespero ĉiumomente pli malheliĝis, kaj melankolia vento bruetis tra la senhomaj kampoj, kvazaŭ malproksima giganto fajfanta al sia domhundo. La malĝojo de la sceno sombre efikis la sentojn de sinjoro Vinklo. Li tikegis, kiam ili preteriris la tranĉeangulon, kiu aspektis kvazaŭ kolosa tombo.

La oficiro subite forturniĝis de la vojeto kaj, transgrimpinte palisaron kaj heĝon, eniris izolecan kampon. Du sinjoroj tie atendis; unu estis grasa sinjoreto kun nigraj haroj, kaj la alia — korpulentulo en pasamenta surtuto — sidis perfekte trankvilanime sur faldseĝo.

“La alia partoprenanto, kaj ĥirurgo, supozeble”, diris sinjoro Snodgraso. “Glutu guton da brando”.

Sinjoro Vinklo kaptis la vimenbotelon, proponitan de la amiko, kaj ensorbis longan gluton el la stimula trinkaĵo.

“Mia amiko, sinjoro, sinjoro Snodgraso”, diris sinjoro Vinklo, kiam la oficiro proksimiĝis. La amiko de doktoro Ŝovulo riverencis kaj aperigis ujon similan al tiu portata de sinjoro Snodgraso.

“Nenio pli direndas, sinjoro, laŭ mia opinio”, li malvarme komentis, malfermante la ujon, “pardonpeto estas firme rifuzita”.

“Nenio, sinjoro”, diris sinjoro Snodgraso, kiu mem komencis senti sin iom ĝenata.

“Ĉu vi volas marŝi antaŭen?” diris la oficiro.

“Volonte”, respondis sinjoro Snodgraso. La tereno estis mezurita, kaj la preparlaboroj estis plenumitaj.

“Vi trovos ĉi tiujn pli bonaj ol viaj propraj”, diris la kontraŭula sekundanto, enmanigante siajn pistolojn. “Vi vidis min ŝargi ilin. Ĉu vi kontraŭas ties uzadon?”

“Nepre ne”, respondis sinjoro Snodgraso.

Tiu propono liberigis lin de konsiderinda embarasiĝo, ĉar liaj antaŭaj konceptoj pri pistolŝargado estis iom svagaj kaj nedifinitaj.

“Do ni rajtas loki niajn virojn, mi opinias”, daŭrigis la oficiro tiel indiferente, kvazaŭ la ĉefrolantoj estus ŝakpecoj, kaj la sekundantoj estus ludantoj.

“Mi opinias, ke jes”, respondis sinjoro Snodgraso, kiu konsentus pri ajna propono, tial ke li sciis nenion pri tia afero. La oficiro transiris al doktoro Ŝovulo, kaj sinjoro Snodgraso aliris sinjoron Vinklo.

“Ĉio estas preta”, li diris, proponante la pistolon. “Donu al mi vian mantelon”.

“Vi havas la pakaĵon, kara homo”, diris la kompatinda Vinklo.

“En ordo”, diris sinjoro Snodgraso. “Staru firme kaj vundu lin”.

Venis en la kapon de sinjoro Vinklo, ke tio tre similis la konsilon, kiun donas la apudstarantoj al la plej eta knabo en strata interbatiĝo, nome: “Ataku kaj venku” — admirinda rekomendo, se oni entute scius, kiel tion plenumi. Li demetis sian mantelon, tamen, senparole — ĝi ĉiam postulis longan malligadon, tiu mantelo — kaj akceptis la pistolon. La sekundantoj retiriĝis, la sinjoro sur la faldseĝo faris same, kaj la batalontoj proksimiĝis unu al la alia.

Sinjoro Vinklo ĉiam estis elstare homameca. Konjekteble ĝuste lia maldeziro intence fari domaĝon al homfrato kaŭzis, ke li fermis siajn okulojn, kiam li atingis la fatalan lokon; kaj ke la fermiteco de liaj okuloj malhelpis al li observi la tre eksterordinaran kaj neklarigeblan sintenon de doktoro Ŝovulo. Tiu sinjoro tikegis, gapis, retiriĝis, frotis siajn okulojn, denove gapis kaj fine kriis:

“Ĉesu, ĉesu!”

“Kion signifas tio?” diris doktoro Ŝovulo, kiam lia amiko kaj sinjoro Snodgraso alkuris. “Ne estas tiu viro”.

“Ĉu ne tiu viro?” diris la sekundanto de doktoro Ŝovulo.

“Ĉu ne tiu viro?” diris sinjoro Snodgraso.

“Ne tiu viro!” diris la sinjoro kun la faldseĝo en la mano.

“Nepre ne”, respondis la eta doktoro. “Tiu ne estas la persono, kiu ofendis min hieraŭa nokte”.

“Tre eksterordinare!” kriis la oficiro.

“Tre”, diris la sinjoro kun la faldseĝo. “Restas la demando, ĉu tiu sinjoro, estante sur la tereno, ne estu konsiderata, principe, kiel la individuo ofendinta nian amikon, doktoron Ŝovulo, hieraŭ nokte, ĉu li aŭ ne li estas fakte la sama individuo”, kaj eliginte tiun sugeston, laŭ mieno tre saĝa kaj mistera, la viro kun la faldseĝo ensnufis amason da flartabako, kaj profunde ĉirkaŭrigardis kun la mieno de aŭtoritato pri tiaj aferoj.

Jam sinjoro Vinklo malfermis siajn okulojn kaj ankaŭ siajn orelojn, kiam li aŭdis sian kontraŭulon voki por ĉesigo de la batalo, kaj rimarkinte per ties posta parolado, ke troviĝas sendube iu eraro en la afero, li tuj antaŭvidis la pli favoran reputacion, kiun li neeviteble akirus kaŝante la veran motivon de sia defiakcepto; sekve li paŝis brave antaŭen kaj diris: