Charles Dickens - La postlasitaj paperoj de la Klubo Pikvika

“Mi ne estas tiu viro. Mi tion scias”.

“Do tio”, diris la viro kun la faldseĝo, “estas ofendo al doktoro Ŝovulo, kaj sufiĉa kialo por tuja daŭrigo”.

“Silentu, mi petas, Pejno”, diris la sekundanto de la doktoro. “Kial vi ne informis min pri tio hodiaŭ matene, sinjoro?”

“Ĝuste tiel… ĝuste tiel”, diris la viro kun la faldseĝo indigne.

“Mi tre petas, ke vi mutiĝu, Pejno”, diris la alia. “Ĉu mi rajtas ripeti mian demandon, sinjoro?”

“Ĉar, sinjoro”, respondis sinjoro Vinklo, kiu jam disponis tempon por pripensi sian respondon, “ĉar, sinjoro, vi priskribis ebrian kaj neĝentlemanan personon, kiu portis frakon, kiun mi havas la honoron ne nur porti, sed ankaŭ inventi kaj proponi ĝin, sinjoro, por la uniformo de la Klubo Pikvika en Londono. La honoron de tiu uniformo mi sentas min devigata defendi, kaj mi sekve, senenkete, akceptis la defion, kiun vi proponis al mi”.

“Mia kara sinjoro”, diris la bonhumora eta doktoro, alvenante kun la etendita mano, “mi honoras vian bravulecon. Permesu al mi diri, sinjoro, ke mi tre admiras vian konduton, kaj ekstreme bedaŭras, ke mi kaŭzis al vi la ĝenon de tiu ĉi renkontiĝo, sencele”.

“Mi petas, ke vi ne priparolu tion, sinjoro”, diris sinjoro Vinklo.

“Mi fieros pri via konateco, sinjoro”, diris la eta doktoro.

“Havigos al mi la plej grandan plezuron konatiĝi kun vi, sinjoro”, respondis sinjoro Vinklo.

La doktoro kaj sinjoro Vinklo manpremis, kaj poste sinjoro Vinklo kaj leŭtenanto Tapeltono (la sekundanto de la doktoro), kaj poste sinjoro Vinklo kaj la viro kun la faldseĝo, kaj fine sinjoro Vinklo kaj sinjoro Snodgraso; tiu lasta sinjoro estis en granda admiro pro la nobla konduto de sia heroa amiko.

“Ŝajnas al mi, ke ni rajtas fermi la kunsidon”, diris leŭtenanto Tapeltono.

“Volonte”, aldonis la doktoro.

“Krom”, intermetis la viro kun la faldseĝo, “krom se sinjoro Vinklo sentas sin ofendita pro la defio; tiuokaze, mi submetas, li rajtas kontentigon”.

Sinjoro Vinklo, tre malegoisme, esprimis sian jam kompletan kontenton.

“Aŭ eble”, diris la viro kun la faldseĝo, “la sekundanto de la sinjoro eble sentos sin ofendita pro kelkaj komentoj ellasitaj de mi en pli frua etapo de tiu ĉi renkontiĝo: se jes, mi tre plezure kontentigos lin senprokraste”.

Sinjoro Snodgraso haste priskribis sin treege dankema pro la bela propono de la lasta parolinto, kiun li rifuzas nur pro sia kompleta kontento pri la tuta okazintaĵo. La du sekundantoj aranĝis la ujojn, kaj la tuta partio forlasis la terenon multe pli vigle ol dum la alveno.

“Ĉu vi longe restos ĉi tie?” demandis doktoro Ŝovulo al sinjoro Vinklo, dum ili kune marŝadis plej amikece.

“Mi opinias, ke ni foriros postmorgaŭ”, estis la respondo.

“Mi esperas, ke mi havos la plezuron renkonti vin kaj vian amikon ĉe mia loĝejo, kaj pasigos kun vi agrablan vesperon, post tiu ĝena miskompreno, — diris la eta doktoro. “Ĉu vi estos liberaj hodiaŭ vespere?”

“Ĉi tie akompanas nin kelkaj amikoj”, respondis sinjoro Vinklo, “kaj mi ne volus forlasi ilin hodiaŭ vespere. Eble vi kaj via amiko aliĝu al ni en la Virbovo?”

“Kun granda plezuro”, diris la eta doktoro, “ĉu la deka horo estos tro malfrua por duonhora vizito?”

“Ho, certe ne”, diris sinjoro Vinklo. “Mi tre ĝoje prezentos vin al miaj amikoj, sinjoro Pikviko kaj sinjoro Tupmano”.

“Tio tre plezurigos min, mi estas certa”, respondis doktoro Ŝovulo, ne suspektante, kiu estas sinjoro Tupmano.

“Vi certe venos, ĉu?” diris sinjoro Snodgraso.

“Ho, nepre”.

Jam ili alvenis la vojon. Koraj adiaŭoj estis interŝanĝitaj, kaj la partio disiĝis. Doktoro Ŝovulo kaj liaj amikoj reiris al la kazerno, kaj sinjoro Vinklo, akompanate de sia amiko sinjoro Snodgraso, reiris al sia hotelo.

Sinjoro Pikviko estis spertinta iom da maltrankvilo pro la nekutima foresto de siaj du amikoj, kiun ties mistera konduto dum la tuta mateno neniel tendencis malfortiĝi. Kun pli ol ordinara plezuro, sekve, li leviĝis por saluti ilin, kiam ili revenis denove; kaj kun intereso pli ol ordinara li demandis pri la okazintaĵoj ilin disigintaj de lia kunesto. Responde al liaj demandoj tiurilataj, sinjoro Snodgraso estis ĝuste propononta historian rakonton pri la cirkonstancoj lastatempe priskribitaj, kiam lin subite silentigis konstato, ke ĉeestas ne nur sinjoro Tupmano kaj ilia diliĝenca kunulo hieraŭa, sed ankaŭ alia nekonato simile strangaspekta. Tiu estis viro aspekte zorgtrivita, kies flavpala vizaĝo kaj profunde enfalintaj okuloj estis eĉ pli rimarkindaj ol la naturo kreis ilin, pro la rektaj nigraj haroj pendantaj implikite malorde super duono de lia vizaĝo. Liaj okuloj estis preskaŭ nenature brilaj kaj penetraj; liaj vangostoj estis altaj kaj elstaraj; kaj liaj makzeloj estis tiel longaj kaj malgrasaj, ke observanto supozus, ke li momente entiras la vizaĝkarnon per ia muskola kuntiriĝo, se lia duonaperta buŝo kaj senmova esprimo ne anoncus, ke tio estas lia normala aspekto. Ĉirkaŭ sia kolo li portis verdan ŝalon, kies grandaj ekstremoj dismetiĝis sur lia brusto kaj okaze vidiĝis sub la eluzitaj butontruoj de lia malnova veŝto. Lia supra vestaĵo estis longa nigra surtuto; kaj sube li portis larĝan grizbrunan pantalonon, kaj grandajn botojn rapide kadukiĝantajn.

Al tiu ĉi krudaspekta persono direktiĝis la okuloj de sinjoro Vinklo, kaj al li sinjoro Pikviko gestis per la mano, dirante:

“Jen amiko de nia amiko. Ni trovis hodiaŭ matene, ke nia amiko havas ligon kun la teatro ĉi-loke, kvankam li ne emas, ke tio ĝenerale koniĝu, kaj tiu ĉi sinjoro estas ano de la sama profesio. Li estis komplezonta nin per eta anekdoto ligita al tio, kiam vi envenis”.

“Multe da anekdoto”, diris la verdfrakita fremdulo hieraŭa, alvenante al sinjoro Vinklo kaj parolante laŭ tono mallaŭta kaj konfidenca. “Stranga homo — plenumas la misulajn rolojn — nebona aktoro — kuriozulo — ĉiajn mizerojn — Malgaja Jemĉjo ni nomas lin interaktore”.

Sinjoro Vinklo kaj sinjoro Snodgraso ĝentile salutis la sinjoron elegante titolitan “Malgaja Jemĉjo”; kaj mendinte brandon kun akvo imite al la ceteraj ĉeestantoj sidiĝis ĉe la tablo.

“Nu, sinjoro”, diris sinjoro Pikviko, “ĉu vi volas komplezi nin per daŭrigo de tio, kion vi estis rakontonta?”

La malgajulo elpoŝigis malpuran papervolvaĵon, kaj turninte sin al sinjoro Snodgraso, kiu ĵus apertis sian notkajeron, diris per voĉo kava perfekte konvena laŭ lia ekstera aspekto:

“Ĉu vi estas la poeto?”

“Mi… mi iomete okupiĝas tiamaniere”, respondis sinjoro Snodgraso, iom konsternita pro la subiteco de la demando.

“Ha! La poezio influas la vivon kiel lumoj kaj muziko la scenejon; senigu la unuan de ĝiaj falsaj ornamaĵoj, kaj la alian de ĝiaj iluzioj, kaj kio restos en ambaŭ travivinda aŭ prizorginda?”

“Ja vere, sinjoro”, respondis sinjoro Snodgraso.

“Sidi antaŭ la planklumoj”, daŭrigis la malgajulo, “estas kvazaŭ sidi ĉe grandioza kortega spektaklo admirante la silkajn robojn de la bunta homamaso — sidi malantaŭ ili signifas esti la kreantoj de tiu buntaĵo, neprizorgataj kaj nekonataj, forlasitaj al pereo aŭ travivo laŭ la volo de la sorto”.

“Nepre”, diris sinjoro Snodgraso, ĉar la enfalintaj okuloj de la malgajulo direktiĝis al li, kaj li sentis necese ion diri.

“Daŭrigu, Jemĉjo”, diris la Hispanuje vojaĝinto, “kiel la nigrokula Suzana [17] Nigrokula Suzana . Protagonisto de balado de la angla poeto kaj dramaturgo John Gay (1685–1732). — tute sur la montetaro — neniom da grakado — elparolu — vigliĝu”.