Jane Austen - Emma

– Kochany papo, posłałam całą ćwiartkę. Wiedziałam, że tak sobie życzysz. Udziec można zasolić, będą miały szynkę, to takie wyśmienite, a polędwicę mogą zużyć od razu pod taką postacią, jaka im się podoba.

– Doskonale, moja droga, doskonale. Nie przyszło mi to do głowy, ale tak jest najlepiej. Żeby tylko nie przesoliły szynki; jeżeli nie będzie przesolona i dobrze dogotowana, tak jak Serie ją nam przyrządza, jeżeli ponadto zjedzą jej bardzo niedużo z dodatkiem rzepy i odrobiną marchewki albo pasternaku, nie powinna im, moim zdaniem, zaszkodzić.

– Panno Emmo – powiedział pan Knightley po chwili. – Mam dla pani nowiny. Wiem, że pani to lubi, a słyszałem coś, co pewnie panią zainteresuje.

– Nowiny! O tak, zawsze lubię nowiny. Co się stało? Dlaczego pan się tak uśmiecha? Gdzie pan je usłyszał? W Randalls?

Zdążył tylko odpowiedzieć: – Nie, nie w Randalls, nie byłem w Randalls

– kiedy drzwi otworzyły się nagle i panna Bates z panną Fairfax wkroczyły do pokoju.

Panna Bates była tak przepełniona wdzięcznością i nowinami, że nie wiedziała, od czego zacząć. Pan Knightley zorientował się wkrótce, że przegapił chwilę i że nie zdoła wtrącić już ani słowa.

– Ach, łaskawy panie, jak się pan dziś miewa? Droga panno Woodhouse, jestem skonfundowana – cóż za wspaniała ćwiartka wieprzowiny! Pani jest zbyt hojna! Czy słyszała pani ostatnią nowinę? Pan Elton się żeni!

Emmie nie przyszedł nawet do głowy pan Elton, była więc tak całkowicie zaskoczona, że na dźwięk jego nazwiska drgnęła lekko i nie zdołała pohamować lekkiego rumieńca.

– To właśnie była wiadomość, z którą przyszedłem, sądziłem, że panią zainteresuje – powiedział pan Knightley z uśmiechem zdradzającym, że orientuje się, co zaszło pomiędzy Emmą a młodym pastorem.

– Ale skąd pan mógł się o tym dowiedzieć? – wykrzyknęła panna Bates.

– Jakim sposobem? Bo nie ma jeszcze pięciu minut od chwili, kiedy dostałam bilecik pani Cole… nie, nie ma jeszcze pięciu minut, no, co najwyżej dziesięć… byłam już w kapeluszu i żakiecie, gotowa do wyjścia… poszłam tylko do kuchni pomówić z Patty o wieprzowinie… Jane stała w korytarzu, prawda, Jane?… bo mama się niepokoiła, czy mamy dość dużą wanienkę do zasolenia szynki. Powiedziałam więc, że pójdę do kuchni i sprawdzę, a Jane na to: „Może ja ciocię zastąpię, bo ciocia jest trochę przeziębiona, a Patty właśnie wyszorowała podłogę w kuchni”. „Jakaś ty dobra, duszko”, powiedziałam i w tej samej chwili przyniesiono bilecik. Z niejaką panną Hawkins, tyle tylko wiem. Niejaka panna Hawkins z Bath. Ale skąd pan mógł się o tym dowiedzieć, panie Knightley? Bo pani Cole, jak tylko usłyszała tę wiadomość od męża, usiadła i napisała do mnie. Niejaka panna Hawkins…

– Byłem u pana Cole w interesie przed półtorej godziny. Czytał właśnie list Eltona, kiedy wszedłem do pokoju, i od razu mi go pokazał.

– No, to nadzwyczajne – nie było chyba nowiny, która by tak wszystkich zainteresowała. Pan jest naprawdę zbyt hojny, łaskawy panie. Marna kazała panu wyrazić swoje uszanowanie, pięknie się kłania i stokrotnie dziękuje, powiada, że jest skonfundowana pańską dobrocią.

– Jesteśmy dumni z naszej wieprzowiny – odparł pan Woodhouse. – Rzeczywiście przewyższa tak dalece wszelką wieprzowinę, że nie ma zarówno dla mnie, jak dla Emmy większej przyjemności niż…

– Ach, łaskawy panie, mama słusznie powiada, że nasi przyjaciele nas psują. Nie było jeszcze chyba przykładu, aby ktoś, kto tak jak my nie posiada majątku, opływał we wszystko, o czym dusza zamarzy. Możemy śmiało powiedzieć: to prawdziwe szczęście mieć takich przyjaciół. A więc, panie Knightley, widział pan ów list na własne oczy, no i…

– Był krótki, kilka słów zaledwie, ale radosny i triumfujący.-Tu spojrzał przebiegle na Emmę. – „Spotkało mnie to szczęście, iż…” – zapomniałem, jakich dokładnie słów użył, trudno wymagać, bym je zapamiętał. Donosił, tak jak to pani stwierdziła, że się żeni z niejaką panną Hawkins. Z tonu listu wywnioskowałem, że to się dopiero co zdecydowało.

– Pan Elton się żeni! – powiedziała Emma, gdy tylko odzyskała mowę.

– Wszyscy będą mu życzyć szczęścia.

– Trochę to za młodo – zauważył pan Woodhouse. – Niechby się lepiej nie spieszył. Zdawał się bardzo zadowolony z istniejącego stanu rzeczy. Zawsze go chętnie widywaliśmy w Hartfield.

– Będziemy mieli nową sąsiadkę! – powiedziała panna Bates radośnie.

– Mama tak się cieszy! Powiada, że zawsze ubolewała, że na probostwie nie ma pani domu. To naprawdę wielka nowina. Nigdy nie widziałaś pana Eltona, Jane, nic dziwnego, że taka jesteś go ciekawa.

Ciekawość Jane nie zdawała się wszakże tak wielka, by miała pochłaniać ją bez reszty.

– Rzeczywiście, nigdy w życiu nie widziałam pana Eltona – przyznała.

– Czy jest wysoki?

– Kto ma odpowiedzieć na to pytanie? – wykrzyknęła Emma. – Ojciec mój powiedziałby „Tak”, pan Knightley „Nie”, a panna Bates i ja, że jest średniego wzrostu. Jak pani pomieszka trochę dłużej w Highbury, panno Fairfax, przekona się pani, że pan Elton jest ideałem doskonałości dla tutejszych mieszkańców, zarówno pod względem zalet fizycznych, jak umysłowych.

– Święte słowa, tak jest istotnie. To chluba naszej okolicy, ale, moja droga Jane, czy nie pamiętasz, jak ci wczoraj mówiłam, że jest akurat wzrostu pana Perry'ego? Panna Hawkins! To zapewne bardzo zacna osoba. A jakież on okazuje względy mojej mamie, zaprosił ją do ławki probostwa, aby lepiej słyszała kazanie, bo mama jest trochę przygłucha, nie bardzo, ale nie wszystko słyszy od razu. Jane mówi, że pułkownik Campbell jest także trochę przygłuchy. Myślał, że kąpiele mu na to pomogą – ciepłe kąpiele, ale podobno poprawa nie była trwała. Pułkownik Campbell, jak pan wie, to nasz anioł opiekuńczy. A pan Dbcon, to, zdaje się, przemiły młody człowiek, wart tego, aby zostać jego zięciem. To takie szczęście, jeżeli dobrzy ludzie się dobiorą, a przeważnie tak bywa. No więc, będziemy mieli pana Eltona i pannę Hawkins, a mamy już państwa Cole, oboje tacy dobrzy ludzie, i państwa Perry – nie było chyba nigdy szczęśliwszego i lepszego stadła niż państwo Perry. Moim zdaniem, proszę pana – zwróciła się do pana Woodhouse'a – niewiele miejscowości może się poszczycić tak miłym towarzystwem jak Highbury. Zawsze to mówię, że pan Bóg nam błogosławi zsyłając nam dobrych sąsiadów. Czy wie pan, że moja mama chyba najbardziej lubi pieczoną polędwicę wieprzową, tak, to dla niej doprawdy przysmak…

– Nie wiadomo zapewne, kto to jest panna Hawkins – wtrąciła Emma.

– To widać świeża znajomość. Wyjechał stąd zaledwie przed czterema tygodniami…

Nikt nie umiał na to odpowiedzieć, Emma więc, wysunąwszy jeszcze kilka podobnych przypuszczeń, rzekła:

– Pani milczy, panno Fairfax, mam jednak nadzieję, że i panią ta nowina zainteresuje; panią, która ostatnio tyle widziała i słyszała na ten temat, która brała tak żywy udział w sprawach panny Campbell. Nie darujemy, jeżeli potraktuje pani obojętnie zaręczyny pana Eltona i panny Hawkins.

– Prawdopodobnie zainteresuję się nimi, gdy poznam pana Eltona – rzekła Jane. – Sądzę, że to nastąpi dopiero wtedy. Jeżeli zaś chodzi o małżeństwo panny Campbell, to od jej ślubu upłynęło kilka miesięcy i wrażenia się już nieco zatarły.

– Tak, tak, to zaledwie cztery tygodnie, jak stąd wyjechał, słusznie pani zauważyła, panno Emmo – powiedziała panna Bates – cztery tygodnie minęły wczoraj. Panna Hawkins! No cóż, wyobrażałam sobie zawsze, że wybierze którąś z tutejszych panien; nie dlatego, bym miała kiedykolwiek… Pani Cole coś mi kiedyś szepnęła, ale ja zaraz powiedziałam: „Nie, proszę pani, pan Elton jest wprawdzie młodzieńcem bardzo godnym szacunku, ale…” Mówiąc nawiasem, nie mam szczególnie bystrego oka do tego rodzaju spraw. I nie roszczę sobie do tego pretensji. Widzę to, co jest przede mną. Skądinąd nikt by się nie dziwił, gdyby pan Elton pretendował… Panna Emma znosi tak łaskawie moją paplaninę. Wie, że za nic na świecie nie chciałabym nikogo obrazić. A jak się miewa panna Smith? Zdaje się, że zupełnie wróciła do zdrowia. A czy miała pani ostatnio wiadomości od pani Knightley? Jakież kochane te jej dziateczki! Czy wiesz, Jane, wyobrażam sobie zawsze, że pan Dixon jest podobny do pana Jana Knightleya. To znaczy z wyglądu: wysoki, postawny i nie bardzo skory do rozmowy.