Чарлз Дыкенс - Калядны харал

Скрудж падбег да акна, адчыніў яго і высунуў галаву вонкі. Ніякага туману, ніякае імжы, ясна, светла, бадзёра, мітусліва, холадна, мароз, які змушае кроў танчыць пад сваю дудку, залатыя блікі сонца, сіняе неба, салодкае свежае паветра, вясёлыя званы. Цуд, які цуд!

— Які ў нас сёння дзень? — пракрычаў Скрудж хлопчыку, што ў святочным убранні бадзяўся ўнізе і аглядаўся па баках.

— Чаго? — перапытаў хлопчык, бязмежна здзівіўшыся.

— Які ў нас сёння дзень, мой дарагі сябра? — паўтарыў Скрудж.

— Сёння?! — усклікнуў малы. — Дык сёння ж Каляды!

— Каляды? — прамармытаў Скрудж. — Значыць, я іх не прапусціў. Духі справіліся за адну ноч. Яны могуць усё, што захочуць, няма ніякіх сумневаў. Ніякіх. Гэй, мілы хлопча!

— Чаго вам?

— Ці ведаеш ты гандляра птушкай праз вуліцу, на рагу? — спытаў Скрудж.

— А як жа! — адказаў хлапчук.

— Якое кемлівае дзіця! — узрадаваўся Скрудж. — Проста цудоўны хлопец. Можа, ты яшчэ ведаеш, ці прадалі яны тую шыкоўную індычку, што вісіць на вітрыне? Толькі не маленькую, а самую вялізную.

— Тую, якая памерам рыхтык з мяне? — перапытаў хлопчык.

— Што за разумнае дзіця! — усклікнуў Скрудж. — Адно задавальненне з такім паразмаўляць. Так-так, жэўжык, менавіта яе!

— Не прадалі, вісіць яшчэ, — адказаў хлопчык.

— Праўда? — перапытаў Скрудж. — Тады ідзі і купі яе!

— Ды ну вас! — заявіў малы.

— Не-не, я сур’ёзна, — сказаў Скрудж. — Ідзі і купі яе, і папрасі, каб прынеслі сюды, а я ўжо скажу, куды яе адправіць. Вяртайся да мяне з крамным служкам — і атрымаеш шылінг. Справішся за пяць хвілін — атрымаеш паўкроны!

Хлопчык куляй кінуўся ў крамку. Калі хто ўмее спускаць курок хаця б напалову так хутка, дык цаны няма такому стралку.

— Я адпраўлю яе Бобу Крэтчэту, — прашаптаў Скрудж, пацёр рукі і выбухнуў смехам. — А ён і ведаць не будзе, чый гэта падарунак. Яна ж разы ў два большая за Малога Ціма. Нават Джо Мілер [13] Джо Мілер (1684–1738) — ангельскі актор, аўтар выдадзенага ў 1739 годзе зборніка жартаў і анекдотаў пад назвай “Досціпы Джо Мілера” (Joe Miller's Jests), які прадаваўся па шылінгу за асобнік. не прыдумаў бы такога жарту — адправіць Бобу індычку!

Почырк, якім ён надпісаў адрас, быў не зусім роўны, але неяк з гэтай справай разабраўшыся, ён спусціўся адчыніць уваходныя дзверы і дачакацца прыходу крамнага служкі. Стоячы ўнізе, Скрудж зачапіўся позіркам за дзвярны малаток.

— Я буду любіць яго да канца свайго жыцця! — пракрычаў Скрудж, паляпваючы па ім рукой. — Раней я на яго нават не глядзеў! Што за шчыры ў яго выраз твару! Выдатны, проста выдатны дзвярны малаток! А вось і індычка! Гэй-гоп! Добрага вам дня і вясёлых Калядаў!

Ну і птушка гэта была, скажу я вам. Наўрад ці яна магла пры жыцці падняцца на лапкі, а калі б і паднялася, лапкі тут жа зламаліся б, як сургучныя палачкі для пячатак.

— Не, так проста да Кэмдэн-таўн вы яе не дацягнеце, — усклікнуў Скрудж, — трэба наймаць кэб.

Смех, з якім ён прамовіў гэтыя словы, і смех, з якім ён заплаціў за індычку, і смех, з якім ён потым разлічыўся за кэб, а таксама смех, з якім ён узнагародзіў хлопчыка, былі проста дробяззю ў параўнанні са смехам аж да слёз, з якім ён прысеў, запыхаўшыся, на крэсла.

Пагаліцца аказалася задачай не з лёгкіх: рука Скруджа ўсё яшчэ моцна дрыжала, а галенне ж патрабуе надзвычайнай пільнасці, нават калі вы не спрабуеце пры гэтым танчыць. Але калі б Скрудж адчыкаў сабе кончык носа, ён проста наляпіў бы зверху кавалачак пластыру і застаўся б цалкам задаволены.

Апрануўшыся ва ўсё найлепшае, ён урэшце выйшаў на вуліцу. Там ужо тоўпіліся людзі, якіх ён бачыў падчас вандроўкі з Духам Сёлетніх Калядаў. Заклаўшы рукі за спіну, Скрудж шпацыраваў туды-сюды і з прыемнай усмешкай разглядаў мінакоў. Ён выглядаў такім неадольна прыязным, што трое-чацвёра добразычлівых прахожых пажадалі яму вясёлых Калядаў і ўсяго самага добрага. Пазней Скрудж не раз казаў, што з усіх салодкіх гукаў, якія яму даводзілася чуць, гэтыя былі для яго вушэй найсаладзейшымі.

Не паспеўшы адысці далёка ад дому, ён заўважыў таго самага мажнога джэнтльмена, што ўчора зазірнуў у яго кантору са словамі: “Скрудж і Марлі, калі не памыляюся?” У Скруджа ажно сэрца зашчымела, калі ён уявіў, якім позіркам змерыць яго гэты стары джэнтльмен, аднак ведаў, якая дарога яго чакае, і не збочыў з яе.

— Шаноўны сэр, — сказаў Скрудж, паскараючы крок і хапаючы старога джэнтльмена за рукі, — мае шчырыя вітанні. Спадзяюся, учора вам спадарожнічаў поспех. Вы робіце вельмі добрую справу. Вясёлых вам Калядаў!