Мөсәгыйт Хәбибуллин - Сайланма әсәрләр. Том 6. Чоңгыллар. Сулар үргә акса да… / Избранные произведения. Том 6

– Һич булмас димә, зрә дә усаллар безнең Карамалы песиләре.

Өйгә кергәч, Фәһимә апасы алгы якта туктатты да колагына пышылдады:

– Гөлзифа түткәй юри генә кыланган була икән. Торса торсын авылда, баланы бирәсем юк, өмет тә итмәсен, дигән була. Мин анда берүзем җүләрләниммени, ди.

– Баламны бик сагынсам, кайта-килә йөрермен, Фәһимәттәй. Шулай бит?

– Тап дөрес әйтәсең, Әдиләкәем. Бер дә исең китмәсен, рәхәтләнеп ялгыз башың тор, рәхәтләнеп яшә, – Фәһимә Әдиләнең муенын пешерердәй булып якынлашты. – Менә дигән кияү дә табып бирермен үзеңә, урта бармак кебеген.

– Фәһимәттәй җаным, минем ирем бар лабаса. Без аның белән аерылышмаган да бит әле.

– Анысын тиз эшлиләр хәзер, бер дә кайгырма, гариза гына язып бирәсең дә… Һи, җүләр, бер кискән икмәк ябышамы! Аллаһы боерган булса, җаның теләгәнгә димлим үзеңне, пар күгәрченнәрдәй гөрләшеп торырсыз, Фәһимә апаңа рәхмәтләр укып бетерә алмассың әле менәтерәк. Кешеләр кавыштырырга кул артым зрә дә җиңел минем…

– Юк инде, Фәһимәттәй, рәхмәт, әлегә бусы да җитеп торыр, берсеннән дә арынып җиткәнем юк. Инде бер бәхеткәйләрең булмагачмы…

– Әй, исең киткән икән, иләгенә күрә чиләге табыла аның. Күнелең генә ир-заттан бизмәсен, күңел бизсә яман. Гомер ир күрмичә яшәрсең – харап кыналар булырсың…

…Кич яткач та, Әдилә шул турыда бик озак уйланып ятты, күзенә йокы кермәде. Үткәннәрне исенә төшерде.

Җәвит… Әдилә аңа бер күрүдә гашыйк булды – Казансу буенда арка кыздырып ятканда таныштылар. Әле булса хәтерендә, ул башта Җәвитнең оста йөзүенә игътибар итте. Кайчак шулай су коенучыларны гамьсез генә күзәтеп, кайнар комда оеп ятасың. Рәхәт, эссе. Шунда синең күзеңә оста йөзүче берәү чалына, аны гына күзәтә башлыйсың. Аның оста йөзүенә, җитезлегенә хәйран калып карап торасың. Шунда хыял чикләрең киңәеп китә, син инде аның белән янәшә йөзәсең, ул сине белә, син аны…

Кыюланып китеп, Әдилә, егет судан чыгып волейбол уйный башлагач, шунда юнәлде. Уенга аның белән янәшә басты. Ниндидер мизгелдә күзгә-күз карашып алдылар. Уйнап туйгач, су коенырга инде алар бергә төштеләр. Әдилә шунда гаҗәп-сәер бер тойгы белән җәфаланган иде: гүя ул инде аны бик күптән белә, һәм алар – бик күптән танышлар.

Казансу буеннан бергә кайттылар, егет аны озата килде. Юл өстендәге кафега кереп туңдырма ашадылар. Шунда белде Әдилә: сокланган кешесе Җәвит исемле икән, аспирант.

Менә ни өчен, әбисе белән әтисен шаккатырып, зооветеринария институтына укырга кергән иде Әдилә. Чөнки Җәвит шулай теләгән иде.

Икенче курсны тәмамлагач, Әдилә Җәвиткә кияүгә чыкты. Җәвит Әдиләнең әтисенә ошады, аспирантураны тәмамлагач, ул аны хәтта министрлыкка эшкә урнаштырырга ярдәм итте.

Мәхәббәт аңа, язгы ташу кебек, көтмәгәндә әнә шулай килде. Җәвит аңардан өлкәнрәк иде. Әдилә институтка кергәндә, ул аспирант иде инде.

Кешенең мәхәббәттә янып-көю чоры була. Утка ташланган көя күбәләгедәй, мәхәббәт кочагына чумган чаклар була. Бер ул гына, ул, ул! Башка беркемне дә күрмисең дә белмисең дә, аның өчен генә яшисең, аның өчен генә эшлисең, аның өчен үләргә дә ризасың. Әдилә дә бу чорны кичерде. Тәҗрибәсе юк, яшь иде, ә Җәвит күпне күргән, үтә «тәҗрибәле» кеше булып чыкты. Шуңа күрәме, Әдилә балага узгач:

– Иртә әле, кирәкми, – диде. – Өлгерерсең!

Бу көнне Җәвит аны ресторанга алып керде. Нигә? Югыйсә өйдә дә әйтә ала иде бит! Әдиләнең буйга узган чагы, кайбер ашамлыкларны күрүгә, эчләре айкалып куя.

Җәвит вино китертте. Эчте, исерә төште, теле язылды.

– Менә нәрсә, Әдилә, мин бүген синең белән кайтмыйм…

– Ярый, Җәвит, кайтмау сәбәбең шул гына булса, иртәгә үк табибка барам…

– Сытылып утырма. Соң инде. Аннары сәбәбе дә ул гына түгел. Минем яшьтән үк яратып йөргән кешем бар. Мин хәзер ансыз торалмыйм, Әдилә. Аңла мине… – диде Җәвит.

Әгәр дә мәгәр менә хәзер Әдиләгә, йөрәгеңне йолкып ал да өстәлгә сал, дисәләр, мөгаен, ул моны җиңелрәк эшли алган булыр иде. Тикмәгә генә, ир бирмәк – җан бирмәк, димиләр икән, Җәвиттән «кешем бар» сүзен ишетүгә, Әдиләнең гүя йөрәге өзелеп очты. Юк, шунда да әле ул өметен өзмәде, ни сөйләмәс ир-зат кызмача баштан. Ләкин Җәвитнең күзләрендә моңа кадәр күрмәгән сәер, бөтенләй аның өчен ят булган караш күрүгә коелды да төште. Ул утырган җирендә агарынып, бер якка ава башлады, ләкин ниндидер бермәлдә һушына килеп, урындыкка аркасын терәбрәк утырды һәм калтыраган кулларын тыю нияте белән, чытырдатып, өстәл читенә ябышты.

– Мин кайтыйм, Җәвит, соң инде.

– Син мине гафу ит, Әдилә. Син акыллы ич, аңла, без барыбер бергә тора алмас идек.