Сергей Пясецкий: БАГАМ НОЧЫ РОЎНЫЯ

— Добра, — сказала Данеўская, павярнуўшыся да Рамана. — Калі вам нешта будзе трэба, зьвяртайцеся, калі ласка.

Неўзабаве Данеўская пайшла ў горад, а Клядзінскі аддаў Раману ліст і сказаў:

— Вось так з гадамі і трэба. Яна вар’ятка, але жанчына сапраўды сумленная і насамрэч адданая ідэі. Толькі відаць, што і ёй гэтая ідэя бокам выходзіць, бо яна бачыць, што вакол дзеецца. Але адступіць ня можа. За цара была эсэркай. Сядзела на катарзе. За бальшавікоў апынулася ў апазыцыі. У 1918 годзе на зьезьдзе ў будынку маскоўскай опэры яна адкрыта выступіла супраць бальшавікоў. Называла іх далакопамі рэвалюцыі і свабоды, паразытамі на целе сялянства і пралетарыяту, горшымі за імпэрыялістаў. Марыя Сьпірыдонаўна тады сказала бальшавікам: «Паводле тэорыі Леніна, вы толькі гной!» Вось так, таварыш Смолін, каму-на! Такая камуна, што ў Крамлі на сале яйкі смажаць, а ў сялян вочы з голаду вылазяць.

Клядзінскі дастаў бутэльку каньяку і шчодра даліў да гарбаты. Мы выпілі па некалькі шклянак. Да Клядзінскага вярнуўся добры настрой, і ён пачаў прахаджацца па залі, пасьвістваючы. Ісьці на пошту было яшчэ зарана, бо экзамены былі прызначаныя на дзявятую вечара, і Раман узяўся зубрыць тэлеграфію.

Запанавала маўчаньне. Цішу парушалі толькі крокі Клядзінскага і тахканьне гадзіньніка. Клядзінскі стараўся дапасаваць рытм крокаў да руху ківача і хадзіў задуменны, то пасьміхаючыся, то шэпчучы нешта сабе пад нос. Спыніўся каля запыленага гіпсавага бюсту Напалеона, які стаяў на каміне, і доўга на яго глядзеў. Раптам зьедліва ўсьміхнуўся і сказаў:

— Слухай, геніяльны военачальнік! Ты, бог вайны! Думаеш, ты сапраўды такі вялікі? Што ты насамрэч ваяр?.. Тут вайна! Тут! Тут! Тут! — ён ударыў сябе ў грудзі. — Думаеш, вялікае мастацтва — чужымі рукамі ваяваць? Што?

Ён шчоўкнуў Банапарта ў нос.

— Ну, гавары! Маўчыш? Ага!.. А ці ты ведаеш, што я б усё тваё войска ў пастку ўзяў і цябе як барана ў мех засунуў? Калі б толькі захацеў. Што скажаш? Ну?.. Але ж і морда ў цябе! І як жа ты, халера, чвэрць сьвету забраў? А?.. Ведаеш што? Смаркач ты! Я б увесь забраў! Увесь! Разумееш ты, малпа вялікая! Увесь!

І шчоўкаў цьвёрды гіпс, а Раман зь зьдзіўленьнем назіраў гэтую дзіўную сцэну.

Вечарам прыяцелі разьвіталіся. Клядзінскі пайшоў на вакзал, каб выехаць у Воршу, а Раман скіраваўся ў цэнтар гораду. Дамовіліся сустрэцца першага траўня ў Данеўскай.

У адной зь вялікіх заляў будынку пошты, на трэцім паверсе, сабралася каля трыццаці чалавек. Гэта былі пераважна ментары, якія здавалі экзамены на наглядчыкаў тэлеграфу. Яны прайшлі трохмесячныя тэхнічныя курсы пад кіраўніцтвам «спэца», інжынера Луковіна. Раман быў адзіны, хто здаваў экзамен экстэрнам. Усе перажывалі праз экзамен. Некаторыя хапатліва гарталі падручнікі. Іншыя давалі адзін аднаму парады ці дзяліліся здагадкамі, якія, якія пытаньні ім маглі задаць экзаменатары.

Набліжалася дзявятая гадзіна. Раман выйшаў на калідор і чакаў прыходу камісара Старкова. Раман знаў яго з выгляду. Калі Старкоў паказаўся ў калідоры, Раман падышоў да яго і падаў ліст Данеўскай.

— Гэта ад Ніны Андрэеўны.

Камісар прачытаў ліста нахмурыўся.

— Чаго вы хочаце? Здача экзаменаў залежыць толькі ад вас. Я на гэта не магу паўплываць.

Раман усьміхнуўся.

— Але я пра гэта зусім не прашу. Я добра падрыхтаваны. Прашу толькі, каб мне пазьней далі магчымасьць працягнуць адукацыю. Можа, будзе набор у Школу мэханікаў у Смаленску.

Камісар кіўнуў.

— Добра. Я буду пра вас памятаць.

Ён склаў аркуш і засунуў у кішэнь. Зрабіў некалькі крокаў калідорам, тады спыніўся.

— Як ваша прозьвішча?

— Смолін Павел.

— Ага! Вы здаяце экзамен экстэрнам?

— Так.

— А вы працавалі на тэлеграфе?

— Так. Але падчас вайны быў на фронце. Пасьля служыў у Арэхава-Зуеве ў тэхнічным аддзеле тэкстыльнай фабрыкі.

— Добра, — сказаў Старкоў і пайшоў у экзаменацыйную залю.

Раман доўга чакаў сваёй чаргі, бо яго выклікалі апошнім. Можа таму, што ён здаваў экстэрнам. Зрэшты, гэта яму прыдалося, бо тыя, хто выходзіў пасьля экзаменаў, апавядалі, пра што іх пыталі. Гэта давала яму магчымасьць падрыхтаваць адказы на дадатковыя пытаньні.

Урэшце выклікалі Рамана. Ён увайшоў у вялікую залю, у якой за сталом сядзелі чатыры мужчыны: двое мэханікаў, Банелін і Лінкевіч, інжынер Лугавін і камісар Старкоў.

Спачатку Рамана пыталі пра электрычнасьць, магнэтызм, пастаянны і пераменны ток. Ён добра адказваў на гэтыя пытаньні.

Адзін з мэханікаў, Банелін, увесь час задаваў каведныя пытаньні: