Яўген Хвалей: Прынцэса з тусоўкі

Некалькі дзён Вадзім падступаўся да сваей ідэі, тым больш што ледзь не за кожным рухам сачыў майстар Пятроўскі. Сэканоміць тую фольгу не так было проста. I ўсё ж з кожным днём больш настойліва гарэла жаданне зрабіць вянок. Для Вадзіма нават маленькі кавалачак фольгі быў дарагі. Калі дзе-небудзь бачыў, што ён валяецца, тут жа падымаў і хаваў у свой тайнік — невялікую скрыначку, якую ён збіў з дошчачак. Клаў яе, замаскіраваўшы, пад вярстак.

Вянок ён задумаў зрабіць так: аснову — круг — з драўляных тонкіх рэечак, перавітых бліскучымі фольгавымі стужкамі-палоскамі з зялёнымі галінкамі туі, а на іх — серабрыстыя кветкі з фольгі, такія, якой была Вераніка: чыстая, са светлымі марамі, нібыта яе гераіня Асоль з тэлеспектакля «Пунсовыя ветразі». Унізе ён напіша на кавалачку матэрыі ці паперы, калі прыйдзе з калоніі... Што ён напіша? Напэўна, так: «Даруй, Вераніка. Твой навекі Вадзім...» А можа, інакш... Да канца зняволення заставаўся яму нейкі месяц...

Дома Вадзім дарэмна не траціў часу. Бацька Канстанцін Сяргеевіч па-ранейшаму працаваў на заводзе ЭВМ, маці Наталля Сямёнаўна вось ужо каторы год ездзіла з экскурсіямі, а сястрычка Алеся вучылася ў школе. Усе былі занятыя. Толькі ён адзін заставаўся без справы. Не, ён употай працаваў над вянком з фольгі. Вырашыў нікому не паказваць, пакуль канчаткова не зробіць. Гэтак жа было і ў калоніі. Нават сябру Андрэю Вярбіцкаму не адкрыў сваю тайну. Перад самым ад'ездам з калоніі ўсе загатоўкі ён акуратна склаў пад двайным дном чамадана. Так і прывёз дамоў.

Чаму ён задумаў зрабіць менавіта вянок, ды яшчэ з фольгі? Вадзім ведаў, што памерлым нясуць вянкі, потым кладуць на магілы. Што ж, своечасова ён не змог пакласці вянок на магілу Веранікі, дык хоць пазней... Недзе вычытаў, што вянкі бываюць розныя: з кветак, галінак як упрыгожанне, ёсць яшчэ з розным сімвалічным значэннем — гарохавы, лаўровы, цярновы...

Ну, а чаму б яму не зрабіць фольгавы? Хай сабе і без значэння нейкага... Галоўнае, што пад рукой быў неабходны матэрыял, вянок з якога атрымаецца не менш прыгожы, чым, напрыклад, са штучных кветак, галінак...

Дома, праглядаючы паліцу кніг, яму трапіў у рукі тлумачальны слоўнік, якім карысталася часам маці. Цікава, падумаў, а што азначае «фольга»? Адкрыў слоўнік на літару «ф», знайшоў патрэбнае слова. Аказваецца «фольга» — гэта польскае слова, утворанае ад лацінскага folium — ліст. «Ліст, ліст... — пачаў паўтараць Вадзім. —Дык гэта ж таксама сімвал: вянок-ліст... А вянок — гэта ж круг. Круг-ліст... Замкнуты круг жыцця, і ён жа ліст, які я адпраўляю Вераніцы, праўда, цяпер у Вечнасць...»

Ад гэтай думкі Вадзіму стала на душы неяк прыемней. Хоць, канешне ж, што тут прыемнага...

Вадзім яшчэ раз агледзеў ужо гатовы вянок: прыгожы, серабрысты, ён адліваў матавым месячным святлом. «Чакай... А чаму толькі месячным? Вераніка любіла і сонца. Вельмі любіла. I рознакаляровыя кветкі пад сонцам — таксама...» — прыйшла да яго раптам ідэя. I ён пачаў думаць, чым расфарбаваць белыя, серабрыстыя кветкі... Успомніў, калі праглядаў бацькавае інструментальнае прычындалле — яму патрэбны быў клей, каб змацаваць фольгавыя пялёсткі, — што там ляжалі некалькі каляровых аэразольных балончыкаў. Відаць, Канстанцін Сяргеевіч купіў іх для нейкіх сваіх патрэб. А фольгу, як і метал, лепш за ўсё фарбаваць аэразольнымі балончыкамі. Гэта Вадзім ведаў, чуў ад сяброў.

Ён тут жа дастаў балончыкі. Прачытаў: жоўты, пунсовы, блакітны, зялёны. «Хм, жоўты — дык гэта ж сонца, пунсовы — Вераніка любіла ружы, блакітны — колера неба: яна часта глядзела на яго, можна і зялёны — несумненна, любіла прыроду» — разгадаў кодеры балончыкаў Вадзім. Такім чынам, у Вадзіма была асноўная гама колераў: жоўты, чырвоны, сіні, зялёны.

Вадзім расфарбоўваў сярэбраныя кветкі, і ад гэтага адразу мяняўся выгляд ўсяго вянка. Дзе-нідзе ён пакідаў і чыстыя фольгавыя кветкі, і гэта яшчэ больш упрыгожвала вянок.

Калі праца была скончана, Вадзім пакінуў вянок пасушыцца на балконе, на якім і расфарбоўваў яго. А тым часам вырашыў пазваніць Сяргею Гарноську. Тэлефон яго застаўся ў запісных кніжках, якія ўсе гэтыя гады праляжалі ў Вадзімавым стале. Знайшоў патрэбны нумар, набраў. Трубку падняў сам Сяргей:

— Алё, слухаю...

— Сяргей, прывітанне! Вадзім... Ты яшчэ будзеш дома?

— Буду да абеду. Пасля абеду — практыка...

— Забяжы на хвілінку да мяне. Я пакуль адзін. Нешта пакажу...

— Добра... — Сяргей паклаў трубку.

Праз некаторы час Сяргей быў у Вадзіма. Перакінуліся некалькімі словамі, і Вадзім павёў Сяргея на балкон.