Яўген Хвалей: Прынцэса з тусоўкі

— Сядай, Вадзім, — паказала на табурэтку.

Ён сеў, перад гэтым аддаўшы кветкі Веры Іванаўне і паклаўшы на тумбачку апельсіны, якія купіла маці.

Вера Іванаўна прыўзнялася да пояса, накрыла коўдрай цяплей ногі, падклала пад плечы падушку, на якую, седзячы, апіралася.

— Як Ваша здароўе, Вера Іванаўна? — спытаў Вадзім, каб неяк завязаць гаворку і згладзіць няёмкасць.

— Дзякуй. Крыху лепш. Прыхапіла сэрца... Давялося легчы ў бальніцу. А ты калі вярнуўся? — спытала ў сваю чаргу Вера Іванаўна.

— Нядаўна. Тыдні два назад.

— Ну, расказвай... — Вера Іванаўна наважылася слухаць, уся была сама ўвага.

Цэхановіч апусціў галаву, маўчаў, не ведаў, што сказаць... Потым раптам глянуў у вочы хворай, з горыччу вымавіў:

— Прабачце, Вера Іванаўна, за ўсё... Расказваць мне асабліва няма чаго... Я вінаваты як перад Веранікай, так і перад вамі. I няма мне апраўдання...

— Вадзім, — захвалявалася Вера Іванаўна. — Цяпер нічога ужо не зменіш... Трэба неяк жыць... Табе зараз, пэўна, не лягчэй...

— Я шмат перадумаў за гэты час... Памылак сваіх паўтараць не збіраюся. Жыццё свае сам уладкую. Папрацую, скончу школу, буду паступаць... — Цэхановіч гаварыў шчыра, бо ў такой сітуацыі мог паводзіць сябе інакш толькі апошні падонак.

— Добра, калі так... — Вера Іванаўна паправіла падушку, заспакоілася. — А ці сніш ты, Вадзім, Вераніку? — раптам спытала, сама не чакаўшы гэтага. Пытанне неяк выскачыла самохаць. — Я дык часта...

— Сніў у калоніі... Ідзем мы з ёю разам, яна — на студыю, я — у секцыю. I раптам перабягае нам дарогу незвычайная істота, хутчэй за ўсё незямная: ні то чалавек, ні то звер. Вераніка так спалохалася, што кінулася мне на шыю, закрычаўшы: «Ой, яна з'есць мяне!» — Вадзім пасмялеў, увайшоў у ролю апавядальніка.

— А ты як успрыняў гэтую істоту? — загадкава спытала Вера Іванаўна.

— Я не збаяўся... Да таго ж, яна пачала мяне абдымаць. I мне нават стала прыемна...

— Дык гэта ж была тая істота — Таня Касмылёва, — Вера Іванаўна ўмомант засмуцілася, набегла сляза на вочы.

— I я здагадваўся... — Вадзім апусціў галаву.

- Пра лес яе ведаеш?

— Ведаю... Нядаўна быў з маці на могілках. Бачыў яе магілу... I доўга стаяў каля Веранікі...

— Ты быў у Веранікі?! — Вера Іванаўна заўсёды гаварыла пра дачку, як пра жывую. — А я ўжо думала, калі легла ў бальніцу, што ніхто яе не наведае, не прынясе свежых кветак...

— Не хвалюйцеся. Я думаю з некаторымі аднакласнікамі яшчэ схадзіць... — Вадзім падбадзёрваў Веру Іванаўну. — У мяне для іх сюрпрыз...

— Які?

— А я яшчэ ў калоніі задумаў, пачаў рабіць вянок з фольгі. 3 яе мы выраблялі ёлачную мішуру. Дома зараз дапрацоўваю... Занясем з аднакласнікамі Вераніцы... — Вадзім сказаў усю праўду. Сапраўды, незадоўга да выхаду з калоніі ён пачаў майстраваць гэты вянок...

...Апрануўшы свой шэры касцюм «хб» (а трэба сказаць, што такіх касцюмаў у зняволеных было тры: яшчэ і сіні — для заняткаў у класе, і карычневы — для спаткання з роднымі), Вадзім пакрочыў разам з усімі ў рабочую майстэрню. Ззаду, як заўсёды, ішоў начальник аддзялення Іван Шаўцоў.

— Што будзем сёння рабіць, чым займацца? — спытаў Вадзімаў сябар Андрэй Вярбіцкі.

— Кажуць, што разеткі-трайнікі скончыліся, больш не будзем іх збіраць, — прамовіў Вадзім, уваходзячы ў майстэрню.

Там усіх чакаў майстар Пятроўскі. Ён пахаджваў паміж верстакамі, нешта правяраў.

— Здаю вас, шызікі-фтызікі, Сцяпану Максімавічу, — з уласцівай іроніяй сказаў капітан Шаўцоў. — Я пайшоў...

— Вось вам новае заданне: сёння будзеце рабіць мішуру для навагодніх ёлак, — як толькі пакінуў майстэрню Шаўцоў, звярнуўся да хлопцаў Пятроўскі. — Думаю, не забыліся, як весяліліся ў школе пад ёлкай?

Што такое ёлачная мішура, хлопцы ведалі. Бліскучыя, серабрыстыя палоскі з фольгі кожны Новы год упрыгожвалі школьную ёлку. А вось як іх робяць — не ведалі. Аказалася, звычайна. Бралі серабрыстую фольгу і выразалі тыя палоскі, ігольчатыя, быццам елкі ў лесе.

Вадзім выразаў, і раптам у яго галаве ўзнікла думка: «А што калі з гэтай фольгі зрабіць вянок? Робяць жа вянкі са штучных папяровых кветак... А я — з фольгі. Выйду з калоніі, прыйду, абавязкова прыйду на магілу Веранікі. Вось там і пакладу яго...»

Вобраз Веранікі цяпер, незадоўга да выхаду з калоніі, паўставаў усё больш асязальна. Хіба можна было забыць доўгія сумесныя гады вучобы з Веранікай у адным класе, затым — спецыялізаваным, сяброўства, тыя сустрэчы, калі ён ішоў у секцыю барацьбы, а яна — у студыю тэлебачання? I наогул, калі б не Таня Касмылёва, яе настырнае ўварванне ў яго жыццё, усё, напэўна, было б у іх выдатна... I ён не быў бы тут, у калоніі, і яна, Вераніка, жыла б...