Яўген Хвалей: Прынцэса з тусоўкі

— Андрэй, а што ў цябе за гісторыя атрымалася? За што сеў? — аднойчы, расказаўшы пра сябе, Вадзім спытаў у Вярбіцкага.

— Ачысціў кватэру суседа... Забраў японскі магнітафон, жаночыя ўпрыгожанні, гадзіннік... —Андрэй гаварыў так, быццам гэтыя рэчы ён не ўкраў, а купіў.

— У суседа?! — здзівіўся Вадзім.

— А што, у суседа якраз больш за ўсё можна пажывіцца і менш небяспечна... Мала падазрэння... — Андрэй падміргнуў Вадзіму, — маўляў, бяры прыклад.

— Ды як можна рабаваць суседа? — не разумеў Вадзім. Ён ні разу нічога ў жыцці не ўкраў, і яму было цікава разгадаць душу злодзея.

— А вельмі проста. Сусед? Ён хто табе — сват, брат, хоць і жывеш ты з ім на адной пляцоўцы ці нават у адным калідоры. Гэта ж горад — не веска... Тут усе чужыя, далёкія, хоць і суседзі. Часам месяцамі, а то і гадамі не бачышся з імі, — як па нотах, гаварыў Андрэй. — Не тое, што ў вёсцы. Я быў у гасцях у сваей вясковай бабулі. Дык там суседзі — як родныя, сваякі. Там усе адзін пра аднаго ведаюць. I калі што трэба, ці здараецца, то адзін аднаму дапамагае. — Вярбіцкі, здавалася, быў улюбёны ў вёску. — А ў горадзе? Замкнецца іншы ў сваей келлі і ведаць нікога не хоча. Толькі на працу — з працы, у магазін і т.д. — Андрэй, зрабіўшы паўзу, перадыхнуў. — Дык вось я падпільнаваў, калі ўсе ў суседа былі на працы, а да гэтага падабраў ключы да кватэры, і сцебануў рэчы...

— Ну, а як папаўся на кручок? — Вадзім чакаў моманту, калі Андрэй спыніцца.

— А даў маху... Не паспеў рэалізаваць жаночыя ўпрыгожанні. I не схаваў як трэба... 3 імі і накрылі мяне...

— А ў якіх адносінах зараз твае бацькі і сусед? Напэўна, страшныя ворагі? — Вадзім падумаў пра сваіх бацькоў і маці Веранікі Рагозінай, Веру Іванаўну.

— А мне ўсё да «лямпачкі». Мае бацькі могуць ваяваць там з суседам, колькі заўгодна... Мне ўжо ўсё роўна...

— А калі вернешся з калоніі, як будзеш ты сустракацца, глядзець у вочы суседу? — Вадзім ведаў, што і яму будзе цяжка спаткацца, калі давядзецца, з маці Веранікі, ці нават з Танінай маці.

— А я туды больш не прыеду... — Андрэй сказаў цвёрда, катэгарычна. — Махну куды-небудзь далей... Толькі не ў свой горад...

— А калі пачнуць шукаць цябе твае бацькі? — Вадзім пачынаў разумець, што яго сябар не ў лепшай сітуацыі, чым ён.

— А хай паспрабуюць знайсці... Свет вялікі...

Да гэтай размовы хлопцы не вярталіся да канца калоніі. А калі развітваліся пры ад'ездзе Вадзіма, Андрэй яшчэ раз паўтарыў: «Дамоў не паеду...»

Пакуль Вадзім першыя дні быў дома — вырашыў адпачыць і на будоўлю ўладкоўвацца не хадзіў, — шмат чаго перадумаў... Сустрэчы з Антанінай Фёдараўнай і аднакласнікам Сяргеем Гарноськам, з якімі ён, як лічыў, няблага пагутарыў, падштурхнулі да ідэі спаткацца з маці Тані Касмылёвай і Веранікі Рагозінай. Пасля доўгага роздуму варыянт сустрэчы з Маргарытай Іосіфаўнай адпаў: па-першае, ён яе дрэнна ведаў — амаль не бачыўся, па-другое, аб чым яны гаварылі б? Пра канчатковы Танін лёс, да якога ён не меў ніякага дачынення?

А вось з Верай Іванаўнай, маці Веранікі, калі пачуў ад Антаніны Фёдараўны, што яна ў бальніцы, захацеў абавязкова сустрэцца. Адрас бальніцы ён даведаўся ад той жа Мірановіч.

Наведаць Веру Іванаўну Вадзім наважыўся праз дзень пасля сустрэчы з Сяргеем Гарноськам. Да гэтага перагаварыў са сваёй маці. Тая падтрымала задуму сына:

— З'ездзі, Вадзім, і для яе будзе нечаканасць, і ты ў нейкай меры скінеш цяжар з сэрца...

Цэхановіч ішоў па калідоры кардыялагічнага аддзялення бальніцы, якая стаяла непадалёк ад трамвайнага палатна. Трамваем ён даехаў да прыпынку «Кінатэатр «Зара», адтуль рукой падаць да бальніцы.

На посце яго затрымала медсястра ў белым халаце:

— Вы куды, малады чалавек?

— Мне патрэбна Вера Іванаўна Рагозіна. Скажыце, у якой яна палаце? — Вадзім нясмела паглядзеў на дзверы бліжэйшых палат.

— У пятнаццатай. Вунь там, у канцы калідора, — паказала медсястра і дадала: — Але патрэбна надзець халат. Вазьміце... — падала бялюткую апранаху.

Вадзім апрануў халат і пакрочыў у бок пятнаццатай палаты. Падышоў, нясмела пастукаўся. Адтуль пачулася ціхае: «Заходзьце».

Адчыніўшы дзверы, Цэхановіч убачыў, што пакой быў пусты і толькі злева ў куце на ложку заўважыў жанчыну: белы, як мел, твар, запаўшыя бляклыя вочы... I наогул, усё тут было белае — ад пасцелі да чалавека, у якім ён ледзь пазнаў Веру Іванаўну. Яе ён бачыў некалькі разоў: у школе, на сходах, і дома, калі заходзіў да Веранікі.

Вадзім павітаўся. Вера Іванаўна ўзняла галаву — на яе твары з'явілася нешта накшталт здзіўлення. Яна пазнала Вадзіма і адказала на прывітанне. Затым ціха прамовіла: