Алесь Тарановіч - Берлінская мазаіка

На тварах у многіх з іх напісана: «Насамрэч я яшчэ лепшы, я шэдэўр! Але наўрад ці вы лёгка трапіце ў маю прорву…» Каго толькі ні сустрэнуць у гэтых прытонах тыя, хто ўцякае ад нуднага правінцыйнага й сямейнага побыту, дзе жыццё страціла сюжэт…

Ёсць і другая катэгорыя насельнікаў багемнага Кройцбергу. Ранкамі на вохэнэдэ (па-нямецку «ўік-энд») каля скульптурнага комплексу на Wrangelstrasse часта мільдуецца (тусуецца) яшчэ адна вычварная кодла.

Бабы, якім за 60, але ў мініспадніцах, прыталеных расклёшаных нагавіцах, з глыбокім дэкальтэ, дзядкі з белымі бародамі, хто ў белай тройцы і белых ботах на высокім абцасе, хто ў скураным прыкідзе з клёпкамі. Стаптаныя капыты ў пыле, шыя заплыла ў галаву, але на «Харлі Дэвідсанах»… Ветэраны хіпі і «Вудстаку», першыя нямецкія рокеры, а можа, і былыя сябры RAF.

Першы і апошні рудымент свабоды, як яны сябе называюць…

Няма нічога больш забаўнага, чымсьці назіранне за рознага кшталту палітычнымі дэманстрацыямі ў Кройцбергу.

Вось тыповы Першамай.

На Oranien Platz зранку ўжо хоць гаць гаці паліцэйскіх машынаў.

Cэкс-шопы заклееныя плакатамi з сярпамi i молатамi i заклiкамi да пралетарскай рэвалюцыi.

Каля iх кучкуюцца пацыфiсты у жудаснай мiлiтарыскай унiформе.

Polizei, маладыя хлопцы з завушніцамі, некаторыя з бародкамі і ў акулярах, какетнічаюць з будучымі дэманстранткамі. Лысымі, з бугрыстымі галовамі, нібыта з фільму «Марс атакуе», татуяванымі так, што нашым паханам і не снілася, і строгімі. Худзенькія дзяўчыняткі палiцайкi – на галаве коскі, за пасам – вялікія пісталеты – у сваю чаргу какетнічаюць з паважнымі панкамі ў савецкіх вайсковых ботах i чырвоных iракезах…

Дзесьці ў абед з'яўляецца мноства плакатаў кшталту: «Далоў капіталізм!», «No pasaran!», «Далоў эксплуатацыю» – з сярпамі і молатамі, чамусьцi рагаткамi, элементамі савецкай агітацыйнай графікі 2030х гадоў і тройцай у выглядзе Маркса, Маа і Леніна.

Кожную хвiлiну гучыць слова «Рэвалюцыя», кожныя 5 хвiлiнаў – «Без барацьбы няма вызвалення!», кожныя 10 хвiлiнаў «Разам супраць капiталiзма i патрыярхата(!?)

Далей суровыя феміністкі з байранічнай бледнасцю, жывы сімвал гатоўнасці пайсці за ідэю хоць на край свету, пачынаюць лекцыю. Магутныя дынамікі перадаюць слухачам гнеўны пафас іхніх прамоваў аб загнілым капіталізме, які бязлітасна гнобіць працоўных, прыпудраных і падрумяненых з іх падачы.

А ў гэты час самі працоўныя, а дакладней непрацоўныя – сацыяльнікі – напампоўваюцца півам і танчаць «рэп». Бліжэй да вечара жарсці распальваюцца… і пайшла пісаць губерня…

Пачынаецца ўвярцюра да «Тангейзера» Вагнера. Камуністы – панкі і анархісты з рознакаляровымі іракезамі на галовах – скандуюць лозунгі, у тым ліку і ўлюбёны: «Die Arbeit ist Scheise!» (Праца – гэта дзярмо!).

Носяцца з чырвонымі сцягамі, сікаюць мінакам пад ногі і правакуюць паліцыю на сутычкі.

Як і мае быць, сутычкі адбываюцца, ляцяць камянi, гараць аўто, самых буйных грузяць у фургоны, і абодва бакі разыходзяцца з пачуццём выкананага абавязку. Ім, як і нашым «дафіністам», неістотна, супраць каго і як бунтаваць, абы бунтаваць. Сёння ён з чырвоным сцягам, а заўтра – чорначырвоным, абы піва не канчалася…

Назаўтра ў 600 ранiцы ўсе камянi акуратна ўстаўлены на месца, смецце прыбрана, «рэвалюцыянеры» ад пушчаныя дамоў, горад працуе…

Некалькі словаў і пра «аўтаномную турэцкую рэспубліку «Кройцберг».

Тут туркі жывуць так, як і ў сваіх фільмах, – знарочыста экспрэсіўна, з тэатральнымі вулічнымі сцэнамі, дзе любая нязначная праблема раздзімаецца да памераў слана. Ад рання і да вечара ў вокнах імбісаў (забягайлавак) відаць вусатых янычараў, што колюць ятаганамі бярвенні мяса на пожагах. Запрашаюць шыльдамі на турэцкай мове крамы, кавярні і рэстарацыі, кірмашы і дыскатэкі. Збіраючы нектар з нямецкіх кветак, туркі старанна ігнаруюць усё нямецкае… апроч Sozialamt. У іх свая культура, заснаваная на пурытанстве і «дамастроі», свая кухня, свая музыка, свая мода, ад якой жахаюцца феміністкі… І яшчэ пра адну славутасць Кройцбергу варта распавесці.

Prinzenbad – тут гэта свайго кшталту Рыўера, Лазурны бераг.

Летам тут сыходзіцца бамонд Кройцбергу сябе паказаць і людзей паглядзець. Тут наладжваюць агледзіны сваіх трафеяў немкі, якія вярнуліся з набегаў у паўднёвыя краіны, тыя немкі, якія ставяцца з пагардай да нямецкіх мужчын. Даволі займальна бачыць, як мамці, абкружаныя дзецьмі і густа пакрытыя татуіроўкамі, у суправаджэнні рознакаляровых бацькоў сямействаў дэфілююць ад басейну да басейну, сустракаюцца, шчабечуць, дзеляцца ўражаннямі…