Varios autores - Luz que fue sombra

cuando de repente dijiste: «me gustaría morirme

antes que tú».

En tu casa de campo, ayer, estuve mirando cómo te quedabas dormido

mientras leías, el sueño como una ola menguante

iba ciñéndose alrededor del remo del cuerpo.

Te quité el libro de las manos, apagué la luz.

La costilla de la noche

brillaba entre las ramas.

De Materia prima (Obserwator, 1999).

Miłość nie ma już ust, ma tylko nasze usta.

I słowa jak suchy szeleszczący wiatr w zamarzającym ogrodzie.

Jak przechłodzone, pędzone wiatrem kropelki mgły

krzepną na antenach i słupach telegraficznych,

na odsłoniętej powierzchni

naszych nierównych serc, gdy fala nocy

każdym napinanym mięśniem, najpłytszym załomem

zdradza siłę nieobjętej ciemności.

El amor ya no tiene labios, sólo tiene nuestros labios.

Y palabras como un viento sibilante y seco en un jardín que se congela.

Como esas pequeñas gotas de niebla enfriadas y arrastradas por el viento

se solidifican en las antenas y en los postes del telégrafo,

en los espacios abiertos

de nuestros desiguales corazones cuando la ola de la noche

con todos sus músculos tensos, con el más superficial de sus pliegues

muestra la fuerza de una oscuridad inabarcable.

De Monodia (Znak, 2006).

Ułożona w pajęcze nici przechodzi przez nasze ciała, niewidoczne

stamtąd. Przenika kamienną formację miasta, niebo

w zimowym bezruchu, rozświetlające

grudniowe godziny, kiedy wybierasz mnie jak zimowy miód

z plastra pościeli.

Jej ukryta sieć, w której rozbłyskują galaktyki

jest jak szkielet bezlistnego klonu, gdzie zmrożone szronem

odbijają słońce

kuliste gniazda srok

Dispuesta en hilos de araña traspasa nuestros cuerpos, invisibles

desde allí. Penetra la pétrea formación de la ciudad, el cielo

en la inmovilidad invernal, ilumina

las horas de diciembre en las que me extraes como miel de invierno

del panal de la sábana.

Su red escondida en la que resplandecen las galaxias

es como el esqueleto de un arce sin hojas en el que escarchados

reflejan el sol

esféricos nidos de urracas

Świetliste świty śmierci,

kiedyś umierało się w domach.

Był czas, żeby oswoić się z umieraniem,

trochę z nim pracować, zaczynając wcześniej

od czegoś niewielkiego – bólu pleców

albo zerwanego ścięgna.

Ciało po trochu odwiązuje się od życia.

Rozgląda się, jakby przystanęło na granicy dwóch państw,

pytając: «Do którego z nich należy ta ziemia?»

Ma trochę czasu, zanim weźmie je na barki potężna

[martwa fala

nieosłoniętej nocy.

Zanim nastaną świty bez blasku

w ciszy opustoszałego świata, gdzie nie ma wysp

ani mielizn i samotność

jest już zupełna

Luminosos amaneceres de la muerte,

hubo una época en que se moría en las casas.

Había tiempo para familiarizarse con la muerte,

para practicar un poco con ella, empezar pronto

con algo no muy grande, con un dolor de espalda

o la rotura de un tendón.

El cuerpo se va desatando de la vida.

Echa un vistazo, como si se detuviera en la frontera entre dos Estados

y preguntara: «¿A cuál de ellos pertenece esta tierra?»

Tiene cierto tiempo antes de que una potente ola muerta de una

[noche al descubierto

lo cargue sobre los hombros.

Antes de que lleguen los amaneceres sin brillo

en el silencio de un mundo vacío en el que no hay islas

ni bancos de arena y la soledad

es ya absoluta

De Nawigacje (Znak, 2018).

Którego kocham gdy trzyma

rękę na moim tyłku tak jakby mój tyłek

należał do niego jakby jego tyłek

był zaraz po moim który jest tuż pod nim

którego kocham potem kiedy nie mam tego

który tak czy inaczej do mnie nie należy

którego kocham bardziej ale kiedyś teraz

wszystko tak czy inaczej przecięte na pół

Al que amo cuando tiene

la mano en mi culo como si mi culo

le perteneciera como si su culo

estuviera justo detrás del mío que está justo ahí debajo de él

al que amo después cuando no tengo a ése

que sea como sea no me pertenece

al que amo más pero en su día ahora

todo sea como sea partido por dos

Dziś jestem cała martwa poskładana chociaż

zrobiona z życia więc martwa na pokaz

krew cicho krąży we mnie

i wiąże osobne

krew jak błyszcząca wstążka

pięknie pięknie

z masą prezentów dzisiaj tutaj przyszłam

więc zawołajcie dzieci

trzymajcie z daleka psy

Hoy estoy toda yo muerta recompuesta aunque

hecha de vida por lo tanto muerta para hacer ostentación

la sangre corre despacio en mí

y une lo separado

la sangre como una cinta brillante

qué bonito qué bonito

he venido hoy aquí con un montón de regalos

así que llamad a los niños

mantened alejados a los perros

De Czerwie (WBPiCAK, 2012).

Poszło prosto szło jak burza

Wszystko padło rzędem leży

Wszystko sczezło zło i niezło

W czarnym pyle marne chwile

Wszystko wyschło albo spuchło

Co nie zgniło to wybuchło

Teraz musimy uprawiać miłość na polu walki

czekać na deszcz

uprawiać miłość jak ryż

zbierać węże

owijać sobie na rękach

nieść

śliskie kosze

pokrętnych tłumaczeń

Powoli dojrzewają głuche pędy

rozrasta się w nas wina

Текст предоставлен ООО «ЛитРес».

Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.

Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.