Owen Jones - Daisy's Ketting

“Hoe dan ook, ik heb al geprobeerd uit te leggen dat we ten onder zouden zijn gegaan als we vroeger niet met hen hadden samengewerkt - maar dat is nu nog steeds zo. Mannen houden nou eenmaal van een vluggertje als ze op vakantie zijn. Wonderlijk nietwaar, dat zelfs deze nederige, berooide meisjes de zaken vorm kunnen geven? Toch, het enige dat veranderd is, is de reden waarom de meisjes geld willen. In de jaren zestig was het voor de eerste levensbehoeften, nu is het vaak voor luxe… behalve in het geval van de vluchtelingen natuurlijk. Is het verkeerd om mensen te helpen hun doelen te bereiken? Is het niet beter om iemand niet te bekritiseren, tenzij je eerlijk tegen jezelf kunt zeggen dat je in hun schoenen hebt gestaan?

“Ik denk niet dat het verkeerd is te proberen te begrijpen en te helpen, vooral wanneer de mensen die de wetten maken ook op een avond in de bars zitten, met hun hand kruipend langs het blote been van de mooie, jonge vreemdeling die naast hen zit. De meeste mensen zijn hypocriet, moppie. Het is allemaal ‘Doe wat ik zeg, niet wat ik doe’. Je bent nog jong, en ik wilde je beschermen tegen de slechtere kant van het leven, zoals ik dat met je moeder heb gedaan, maar ik realiseer me dat ik het mis had. Je werkt in de firma, en Andalusië is niet zo groot. Nu je hier woont, en een actieve rol in de gemeenschap speelt, zou je vroeg of laat toch wel het een en ander over onze familiereputatie horen”.

“Wat kan ik nog meer te horen krijgen?” Ze was een en al oor. Haar vader had nog nooit zo openlijk met haar over zijn familie, zijn verleden, of zijn zakelijke belangen gesproken. Ze was echter meer geschokt door zichzelf dan door hem. Ze had verwacht dat ze de moraalridder zou uithangen, maar ze merkte dat ze dat helemaal niet zo voelde. Ze besefte ook dat de kinderen op school meer dan alleen maar een beetje de waarheid hadden gesproken. Niet dat dat enig verschil uitmaakte voor wat zij van hen vond - ze hadden tenslotte nog steeds de bedoeling gehad haar familie te beledigen, en dat was genoeg, of ze nu gelijk hadden gehad of niet.

John zuchtte. “Nou, ook in de begintijd rookten de meisjes graag wiet of dope. Velen van hen kwamen uit Marokko, en de beste wiet en hasjiesj komen daar vandaan… net over het water in feite, van Ketema. Je moet niet vergeten dat deze meisjes hun hele leven de mannen in hun familie het hadden zien roken, en het was goedkoper dan bier en veiliger dan illegale drank. Het was ook het begin van de Flower Power, Jimi Hendrix, en de Hippies. Het bezit van drugs was strafbaar in Groot-Brittannië, en hier ook, maar de lokale politie keek de andere kant op.

“Dus, de meisjes rookten, en deelden het met hun klanten… en sommige slimme hippies kwamen zelfs voor de ‘scene’ zoals ze het noemden. Het was onvermijdelijk dat we drugs gingen leveren, eerst aan de meisjes, en daarna aan anderen. Het was winstgevend, dat kan ik je wel vertellen!

“We stuurden een tot kampeerwagen omgebouwd Transitbusje voor een maand naar Marokko, en die verdween dan een week in Ketema tijdens het toeren. De boeren daar haalden het voertuig uit elkaar, stopten het vol met vier- of vijfhonderd kilo dope en zette hem weer in elkaar. Een dag later zou het hier te koop zijn. We konden gemiddeld één pond per gram verdienen, dus dat was een half miljoen per maand in die dagen! En dat voor een investering van vijftigduizend!

“Het probleem was dat het zo lucratief was dat anderen probeerden ertussen te komen. We hebben jaren tegen de concurrentie gevochten… zo is Paco neergeschoten. Ik werd twee keer neergeschoten bij andere gelegenheden, en ontsnapte tientallen keren aan nog meer verwondingen. Toch hebben die drugs nooit iemand kwaad gedaan. Ik rookte ze zelf, en ik wed dat je moeder dat ook deed voor we trouwden. We stopten met drugs toen de chemische verdovende middelen hier kwamen. Een beetje coke of speed, zelfs een tripje was oké, maar toen ze de basisdrugs begonnen te versterken, stopten we.

“De Ieren en de Russen hebben dat nu grotendeels in handen, en wij laten ze gewoon hun gang gaan. Ze zijn altijd aan het schieten of elkaar aan het opblazen… Het is een vies spelletje… niet voor mij en mijn familie, maar ik zal niet ontkennen dat we het zo’n dertig jaar gedaan hebben of misschien iets langer.

“Wat is er nog meer…? We smokkelen sigaretten naar Engeland, waar de regering ze zo zwaar belast dat de gewone roker geen legale sigaretten meer kan kopen. Gokken… daar zijn we veel mee bezig. We hebben plaatsen waar bekende klanten kunnen wedden op paardenraces en dergelijke… meestal Britse races, maar het internet knaagt daaraan… We hebben stripclubs, maar we houden ons niet bezig met andere vormen van porno… We doen niet aan wapens, behalve voor onze eigen persoonlijke bescherming. Ik veronderstel dat je zou kunnen zeggen dat we van de meeste dingen wel wat doen, maar niet de extreme dingen… niet meer.

“Beantwoordt dat je vraag?”

“Ja… het geeft me veel om over na te denken… Kun je me een lijst geven, zoals je de vorige keer deed?”

“Ja, als je dat zeker weet. Geef me wel een paar dagen en zorg dat die lijst nooit het huis verlaat.”

In een roes liep ze naar boven, naar haar eigen kantoor. De meeste slechte dingen die mensen over haar familie hadden gezegd, waren toch waar.

Toen ze zich in de draaistoel achter haar bureau liet ploffen, wist ze niet goed wat ze van dit alles moest denken. Ze belde naar de keuken voor een koffie en een koek, schoof achterover in haar stoel, en legde haar voeten op haar bureau. Ze analyseerde haar gevoelens en was verbaasd dat er geen spoor van teleurstelling te vinden was. Haar vader had haar verteld wat er gebeurd was en waarom, en het was volkomen logisch voor haar. Het waren andere tijden, lang voordat zij geboren was; haar vader, en ongetwijfeld ook haar moeder, hadden uitdagingen het hoofd moeten bieden, en waren daarmee omgegaan op de voor hen beste mogelijke manier. Het was gemakkelijk om mensen te bekritiseren om wat zij gedaan hadden, maar hoe zou haar nageslacht beoordelen hoe zij zou omgaan met de problemen die op een dag haar pad zouden kruisen? Vriendelijk, hoopte ze, maar wilde niet iedereen dat ook? Toch wist ze dat het niet altijd zo ging.

Zij kon niet wachten om de nieuwe lijst van haar vader te zien en zich in te laten met de mensen die met de bedrijven op de lijst werkten. Het leek allemaal zo veel spannender dan de ‘legitieme lijst’.

5 DE ILLEGALEN

Toen Daisy de lijst van illegale bedrijven had ontvangen, had zij de namen van de meeste herkend, ondanks het feit dat zij het grootste deel van haar late tienerjaren op school en aan de universiteit in het Verenigd Koninkrijk had doorgebracht. Eén naam sprong haar echter in het oog - een bar in de nabijgelegen heuvels die onder de plaatselijke bevolking de reputatie van losbandig had. Het zou een bordeel zijn, en zo stond het ook op de lijst - een van vijf van dergelijke “bars” of “hotels.“ Er waren zeven “madams”, elk met een aantal meisjes; twintig smokkelaars die smokkelwaar (meestal sigaretten) via Gibraltar naar het Verenigd Koninkrijk vervoerden; drie illegale goktenten, een ex-douane-expediteur die mannen hielp bij het verkrijgen van onbetrouwbare gezinsvergunningen voor echtgenoten die anders niet in aanmerking zouden zijn gekomen voor een visum voor het Verenigd Koninkrijk en een witwasservice, die maar liefst veertig procent in rekening bracht.

Ze had geen cijfers om mee te werken, en op basis van haar naïviteit leken de illegalen niet veel waard, maar ze herinnerde zich dat haar vader had gezegd dat ze vijf keer meer opbrachten dan de legalen deden.

Ze moest nog een keer een goed gesprek met haar vader hebben, voordat ze de bedrijven op de nieuwe lijst tot op de bodem zou uitzoeken, toch verheugde ze zich er enorm op. Tijdens de lunch kaartte ze het onderwerp bij hem aan, voorzichtig omwille van haar moeder, en hij vroeg haar om met hem om drie uur in de tuin een wandeling te maken.