Owen Jones - Daisy's Ketting

Op een middag, toen zij Tony in de tuin een handje hielp, vroeg zij hem om raad, zoals zij haar hele leven al had gedaan. Hij was voor haar veel meer een oom en een vertrouweling dan wie dan ook.

“Oom Tony, je werkt al heel lang voor mijn vader, denkt je dat ik de firma help of dat ik alleen maar aan het lijntje word gehouden?”

“ Kindje, ik heb nooit vrijwillig tegen je gelogen, maar je moet weten dat mijn eerste loyaliteit aan je vader moet zijn. Als hij je zegt dat je helpt, wie ben ik dan om dat tegen te spreken? Hij heeft het globale plaatje… Ik zorg voor de beveiliging en een paar andere dingen. Mijn advies is dat je moet vertrouwen op je vaders oordeel. Tenslotte heeft hij het tot nu toe vrij goed gedaan, nietwaar? Maar, als je dat niet kunt, dan moet je je eigen hart volgen. Het spijt me dat ik niet meer kan helpen, maar wat er ook gebeurt, ik zal altijd je vriend zijn als je me nodig hebt. Dat beloof ik je”.

“Dat weet ik, oom Tony… Dat weet ik. Je bent voor mij een rots in de branding, en dat ben je altijd al geweest.” Ze strekte zich, ondanks haar lengte, uit om hem op zijn ruwe wang te kussen. Hij legde een arm om haar schouder en gaf haar een kneepje.

“Ik kan beter verder gaan met mijn ronde, jongedame”, zei hij, haar los latend en weg lopend. Zij was de enige vrouw met wie hij nog geen seks had gehad en die toch iets voor hem betekende, op zijn kat na, waarvan hij nu spijt had dat hij haar ‘Poessie’ had genoemd, telkens als hij haar binnen moest roepen.

1 4 DAISY BEGINT HAAR DRAAI TE VINDEN

In de daaropvolgende maanden maakte Daisy met plezier kennis met de managers van haar vaders legale zaakjes en verzamelde ze heel wat gegevens. Vervolgens analyseerde ze die, en zette ze om in suggesties om ze te stroomlijnen en te verbeteren. Al deze zaken bevonden zich tussen Marbella en Los Boliches, wat een eigenlijk een kort ritje langs de mooie kust is. Zij was dan ook nogal verbaasd te ontdekken hoe weinig de meesten van elkaars bestaan afwisten.

Ze had suggesties voor elk van de bedrijven afzonderlijk, en zij had ook ideeën voor hen in het algemeen. Ze wilde het professioneel aanpakken, daarom belegde ze een vergadering met haar ouders, zodat ze haar plannen kon uitleggen.

“Moet ik Tony ook uitnodigen, pap?”

“Nee, hij moet weten wat we besluiten, maar we doen dit eerst als gezin en strijken eventuele kreukels glad. Dan, als we helemaal zeker zijn van ons standpunt, kunnen we het met anderen bespreken.

Laat buitenstaanders nooit zien dat de insiders kibbelen over details. Het gezicht dat we naar buiten toe laten zien, zelfs naar Tony, moet een eensgezind gezicht zijn. Zelfs als we het privé niet overal over eens zijn.

Daisy had het allemaal al eerder gehoord, maar knikte plechtig. “Dat zal ik onthouden, pap”.

“Hoe gaat het met je cursus Spaans boekhoudrecht? Doe je die nog steeds?”

“ Natuurlijk doe ik die nog steeds. Waarom zou ik daar mee ophouden? Ik heb je gezegd dat ik serieus van plan was om te helpen, en dat zal ik je in mijn presentatie ook bewijzen. In feite geniet ik van de cursus, hoewel de meesten daar anders tegenaan zouden kijken. Het is een beetje droge stof als je begrijpt wat ik bedoel”.

“Dat kan ik me voorstellen, maar iemand moet het doen, en die iemand ben jij op dit moment. Sorry, moppie”.

“ Je hoeft je niet te verontschuldigen. Ik vroeg om een baan met verantwoordelijkheid, en die heb ik nu. Ik ben gelukkig, echt waar”.

“Goed dan…”

“Ik ga vanavond uit met een paar vriendinnen pap, dus blijf maar niet op voor me. Ik zie je morgenochtend om tien uur voor de presentatie. Doei pap. Ik hou van je.” Ze sloeg haar armen om zijn schouders, gaf hem een kus op zijn wang en vertrok met een tevreden gezicht.

Hij glimlachte inwendig; hij was zo verdomd trots op haar dat hij soms dacht dat hij zou ontploffen.

‘s Morgens liet ze de kok voor elf uur in haar kantoor koffie met een smeuïge chocoladetaart bereiden, want dat was een van de lievelingscombinaties van haar ouders.

Ze had tot even na elven nodig om de individuele aanpassingen aan de vijftien bedrijven te schetsen, maar ze ging door terwijl haar moeder de cake sneed en de koffie inschonk.

“.. en dat brengt me bij het thema ‘Integratie’. Ik heb het gevoel dat we onze bedrijven niet aanmoedigen om gebruik te maken van elkaars specialiteiten. Bijvoorbeeld, geen van de hotels, bars of restaurants beveelt een ander aan. Ik vind dat heel vreemd en beschamend verspillend. Een van de hotels en drie bars bieden bijvoorbeeld geen ander gerecht aan dan tosti’s… en één doet friet”.

“Ik stel voor dat we de bars en dat hotel aanmoedigen om afhaalmaaltijden bij onze restaurants te bestellen, als ze binnen een redelijke afstand van elkaar liggen. Mijn voorstellen voor samenwerkingsverbanden staan in paragraaf zeventien. De vijf groepen die je ziet, één hotel en vier bars, liggen allemaal binnen vijf kilometer van de restaurants in hun groep. Waar twee of drie restaurants aan één etablissement kunnen worden gekoppeld, zouden we speciale gecombineerde menu’s kunnen laten opstellen. Het is niet nodig uit te leggen dat het eten niet ter plaatse wordt bereid, tenzij de uitbater ernaar wordt gevraagd, toch?”

Het was een retorische vraag, maar haar vader schudde instemmend zijn hoofd.

“De bar die een beetje geïsoleerd ligt zou banden kunnen aanknopen met restaurants van derden voor een percentage van de opbrengst.” Ze keek op om haar vader te zien knikken naar de pagina die voor hem lag. Dat moedigde haar aan, dus ging ze met zwier verder.

“De volgende fase, zouden we ‘globalisering’ kunnen noemen. Niet dezelfde globalisering zoals bij McDonald’s, maar onze eigen versie. Slechts één van onze bars heeft een fatsoenlijke website, en drie van de andere etablissementen hebben een waardeloze. Ik stel voor dat we voor al onze zaken een eersteklas website maken en links naar anderen plaatsen waar dat nuttig kan zijn. We kunnen iemand inhuren om dit voor ons te doen, en ik zal erop toezien.

“En tenslotte komen we bij ‘Familie worden’. Wat is dat? Het is mijn term voor het creëren van een wederzijds-coöperatieve, familiale sfeer, binnen onze groep. We zouden elkaar kunnen ontmoeten voor een praatje, een drankje en een maaltijd één keer per kwartaal of twee keer per jaar… zelfs één keer per jaar. Wat jullie het beste vinden. Je zou zelfs een groepsbonus kunnen uitschrijven van één of twee procent van de nettowinst over de hele linie, maar nogmaals, dat zou aan jullie zijn.

“Bedankt voor jullie aandacht, dat is het einde van mijn verslag.” Ze ging zitten en haar beide ouders applaudisseerden voor haar.

“Goed gedaan, Daisy!” zei haar moeder. “Was onze kleine meid niet geweldig, John?”

“Dat was ze zeker, Teri. Ik wist dat je speciaal was, moppie, maar er staat veel meer in”, zei hij terwijl hij met het rapport in zijn hand zwaaide, “dan ik had verwacht, en voor negentig procent ben ik het er meteen mee eens. Zoals je moeder zegt, goed gedaan. Je moet ons een paar dagen geven om dit te overdenken, maar dan komen we bij je terug met eventuele vragen die we hebben. Is dat goed?”

“Tuurlijk, pap, alles wat je zegt.” Ze was in de zevende hemel.

“Laten we beneden gaan lunchen”, stelde hij voor, terwijl hij op zijn gouden Patek Philippe polshorloge keek.

∞

Haar vader was blij met al Daisy’s voorstellen en vertelde haar dat ook.

“Het enige waar ik niet zeker van ben, is het overmaken van geld via het web bij Paco. Ik heb er naar gekeken. Ok, tien of twaalf jaar geleden, maar de cijfers klopten niet. Je kunt opnieuw navraag doen, als je wilt. De rest is geweldig”.

“Dus, wat is de volgende stap, pap?”

Hij keek even in de ruimte voor hij sprak. “Als we klaar zijn, leggen we het voor aan Tony. Dan, als hij geen problemen ziet, roepen we alle managers één voor één bij ons en leggen hen het nieuwe regime uit. Als je wilt houden we daarna, in het belang van jouw ‘Familie worden’, een informele pool party waar we het met iedereen kunnen bespreken, en ze allemaal aan elkaar kunnen voorstellen. Klinkt dat goed?”