Owen Jones - Daisy's Ketting

“Zou het dan een bedreiging kunnen zijn, denk je?”

“Nee, niet echt, maar alles kan een bedreiging zijn. Het is gewoon het beste om op de hoogte te zijn, alert te blijven en alles in de gaten te houden. Ik probeer verrassingen te vermijden. We hebben echter met niemand ruzie, dus het kan van alles zijn, van een hobbyist tot de drugsbestrijding.

“We zijn praktisch eigenaar van het dorpje waar we nu naartoe gaan. Er is een mooie bar, waar twee keer de plaatselijke bevolking in kan, met een dozijn meisjes die er werken. De bar heeft een snackbar en een dansvloer, waar ze ook drie keer per week karaoke doen. Vanavond niet, trouwens. Ik haat karaoke”.

“Ik ook”.

“De bar heeft boven een paar kamers, maar de meeste meisjes slapen in het pension. Je vader is eigenaar van beide etablissementen, en iedereen in het dorp werkt voor ons, behalve twee oude dames met kleine winkeltjes. Ze zijn allemaal erg loyaal aan de baas, dus het zal een goede plek zijn om te beginnen. We hebben namens jou navraag gedaan naar een oude, niet meer gebruikte mijn in de buurt, die we kunnen ombouwen tot een schietbaan. We kunnen er langs rijden, als je wilt”.

“Ja, graag. Je laat er geen gras over groeien, hè?”

“Zo hebben we altijd gewerkt. Neem zoveel tijd als je nodig hebt om tot een besluit te komen, maar als het eenmaal genomen is, ga er dan mee door, voordat iemand anders je voor is”.

“Die strategie lijkt te werken. Ik ben hier alleen om te leren, dus, alsjeblieft, vertel me alles”.

“Oké. Daar is het dorp, Santa Amalia, verderop aan de linkerkant. Het is niet echt ver buiten de stad”.

“Wat, die zes of zeven gebouwtjes halverwege de berg?”

“Ja, en daar is de mijn aan onze rechterkant…” Tony draaide de auto door de volgende haarspeldbocht, “Hier zo.“ Hij stopte de auto, maar zette de motor niet uit, en maakte geen aanstalten om uit te stappen. “Ik weet dat het er nu niet uitziet, maar het ligt dicht bij het dorp, dus het zal een deel van de gemeenschap worden.“ Hij reed een kilometer verder en stopte op een parkeerplaats, waar al een half dozijn auto’s en een taxi stonden. “De taxi’s zijn van ons - onderdeel van de touroperators”.

Ze knikte. “Ik neem aan dat je Rick gewaarschuwd hebt, dat we eraan komen? Goed, laat mij dan eerst naar binnen gaan, en jij volgt mij over vijf of tien minuten”.

“Wat je wilt, maar zeg me vijf of tien minuten. Ik wil altijd precies weten waar ik aan toe ben”.

“Laten we zeggen tien minuten, ik wil een gevoel voor de plaats krijgen, voordat ze weten wie ik ben. Oh, en doe je ‘hallo’s’ voordat je me aan iemand voorstelt, alsjeblieft.“ Ze sprong uit de auto en liep naar de ingang. Tony zette het alarm op zijn horloge op negen minuten en onderzocht de lucht.

Ondertussen kwam Daisy de bar binnen. Ze werd begroet door starende blikken van het personeel en de meisjes die aan de bar zaten, waar ze recht op afliep en plaatsnam. De verlichting was aan de donkere kant en er waren heel wat nog donkerdere hoekjes en nisjes, waarvan sommige bezet waren door stelletjes. Het was duidelijk dat er heel wat betast werd.

“Hallo, juffrouw, bent u verdwaald?” vroeg een stem die haar verraste.

“Nee, waarom vraagt u dat?”

“We krijgen hier niet veel onbegeleide jongedames binnen. Hoe kan ik u helpen, juffrouw?”

“Een fles San Mig, alstublieft”.

“Zeker, juffrouw. Met ijs en een glas?”

“Nee, alleen de fles, alstublieft”.

Hij zette hem voor haar neer. “Dat is dan zeven euro vijftig, alstublieft”.

“Zet het maar op een rekening, ik wil er waarschijnlijk nog wel een paar”.

“Zoals u wenst. Wilt u wat gezelschap?” vroeg hij, denkend dat ze lesbisch zou kunnen zijn.

“Later, misschien. Ik wil gewoon een paar minuten ontspannen.“ Hij begreep de hint en ging naar de andere kant van de bar om met de meisjes te praten, die allemaal ongeveer van haar leeftijd waren en al even mooi. Twee van hen zagen er Arabisch uit; één was waarschijnlijk afkomstig uit het Marokkaanse Rifgebergte. De deur ging achter haar open en Tony kwam tevoorschijn vanachter het dikke rode gordijn dat in de deuropening hing. Ze keek weg voordat zijn hoofd tevoorschijn kwam. Hij liep langs haar heen en ging voor Rick zitten. Ze kon ze nog net horen praten. Daisy ving het woord ‘lesbo’ op en zag hoe ze zich allebei omdraaiden om naar haar te kijken.

“Hallo, Tony!” zei ze terwijl ze haar rechterhand ophief ter begroeting. Ze genoot ervan om te zien hoe Rick ineenkromp toen hij zich zijn vergissing realiseerde. Daisy pakte haar drankje en haar handtasje en ging bij hen zitten. Tony stelde hen voor.

“Daisy”, zei ze. “Sorry voor de misleiding, maar eerste indrukken en zo”.

“Rick”, zei hij met een zuinig lachje op zijn gezicht.

“Ik zag vanmiddag een drone deze kant op vliegen, heb jij iets gezien, Rick?”

“Ik? Nee, maar ik kom niet zo vaak buiten. Deze zaak kan houdt je 24/7 op de been. Je kunt het beter aan de dorpelingen vragen, of ik kan morgenochtend de schoonmakers vragen en Tony bellen, als je wilt?”

“ Fijn. Bedankt.” Zij drieën en alle onbezette meisjes keken naar het rode gordijn toen ze de buitendeur hoorden opengaan. De bewakingscamera aan de binnenkant van de deur toonde een blanke man van ongeveer dertig jaar oud. Hij ging aan de bar zitten, een paar stoelen van Daisy vandaan, en bestelde een biertje, dat een van de vrouwelijke personeelsleden voor hem klaarzette. Een minuutje later stond hij naast Daisy.

“Waarom kom je niet bij me zitten, schat? Ik heb je hier nog niet eerder gezien”.

“Nee, dank je”, antwoordde ze, “en haal je hand van mijn been”.

“Oh, spelen we hard to get?” Hij begon haar dij te strelen.

“Ik zeg het je niet nog eens”, waarschuwde ze hem. Hij probeerde over haar kruis te wrijven, en toen ze Tony zag opstaan, haalde ze uit met een achterwaartse houw naar zijn halsslagader. Hij viel als een zak steenkool in een koker. Tony raapte hem op en droeg hem naar een bank.

“Hij is bewusteloos, maar in orde. Sorry voor dit, Rick. Kun jij dit verder afhandelen? We kunnen beter gaan. Kom op, jongedame”.

Ze haastten zich naar de auto en stapten in. “Dat was gevaarlijk en dom om te doen, ook al was het zijn eigen schuld”.

“Ik zou nooit toestaan dat een man me zo zou behandelen in een bar. Ik zou altijd zo gereageerd hebben, of jij er nu bij was of niet, en of ik nu in een van mijn vaders zaken was of niet”.

“Ik geloof je, maar daar gaat het niet om. Als je iemand afstraft, breek dan zijn neus, sla een tand uit zijn mond, maar sla hem nooit ofte nimmer knock out op een tegelvloer… of welke harde vloer dan ook. Wat als hij zijn nek had gebroken op een barkruk of zijn hoofd op de vloer had gestoten, een hersenbloeding had gekregen en was gestorven? Je zou worden aangeklaagd voor moord, niet alleen voor mishandeling. En dat zou de politie aan het snuffelen brengen, en meerdere mensen zouden met je ten onder kunnen gaan. Het was stom om te doen, Daisy. Je had me hem een klap moeten laten geven en hem in een taxi moeten laten gooien. Alsjeblieft, doe het niet nog eens in een van onze bars”.

“Je hebt helemaal gelijk. Beschouw me als terechtgewezen. Gaan we nog steeds gokken?”

“Nee, ik breng je naar huis. We gaan een andere avond”.

Ze zei geen woord meer. Ze wist dat hij gelijk had, maar voelde zich gerechtvaardigd om een man te slaan die haar lastigviel.

Текст предоставлен ООО «ЛитРес».

Прочитайте эту книгу целиком, на ЛитРес.