1 ...7 8 9 11 12 13 ...22 Berater: In de Köke? Oha!
Hei: Tja, un an Ustern, Pingsten, Wiehnachten un bie miene Gebürsdagsfieer da mösste ik et denne twei oder drei Mal maken.
Berater: Twei oder drei Mal? An einen Dage? Un in wat for ne Stellunge?
Hei: De mehrsten Male in Stahen.
Berater: Wat, de mehrsten Male in Stahen? Jedet Mal in de Köke? Un dat fief-un-vierzig Johre lang? Herregott! – Tja, wenn Sei dabie öhre sexuelle Erfüllunge efunnen häbbet, denne is et ja man in Ordnunge!
Öt un Hei (kieket sik varwunnert an, denne beide tähupe): Wat schall dat? Sexuelle Erfüllunge? Herregott, – wat denket Sei denne? Wi köret hier von Afwaschen un Afdrögen.
Zicken, de häbbet wi
(Die hochdeutsche Fassung ist von wem?)
En Schälrat, de intwischen up sienen Ulendeile sitt, hat düt Beleefnis as wohr vartellt – up huchdütsch. Hier nü up Plattdütsch:
Et was de leste Fohrt, nah Egypten. De Rekter von en Gymnasium was mit de Abitürklasse – sprakliche Afdeilunge – underwegens, up en Schipp, den Nil hendal. Wie dat sä is, wärren da en ganzet Deil Lüe up den Schippe. En poor japonsche Meekens, de in den passigen Older wärren, härren sik de Abitürklasse anesloten. Vartellt häbbet se up Inglisch, da de Japonschen dat Dütsche nich können un de Dütschen uk dat Japonsche nich. Ne ganze Wiele güng et güt, sä ne Schippfohrt, de düert ja uk. Aber, mit einen Male, word et besonners.
De japonschen Meekens wussten, dat et veele dütsche Volkslieder gaf, se wollen nü von de Dütschen en Lied höern. Tja, wat schall ik jüch seggen. Singen, un denne noch en Volkslied? Tja, von den „Ännchen von Tharau“ härren de Dütschen al mal wat ehöert, aber singen, nee, singen können se dat nich.
De Rekter was nü in Not, aber hei wusste Hülpe. Mit en poor von siene Abitürienten, de hei sik mit Fingerwiesen „rütetrecket“ härre, güng hei en bettschen af Siete un hille hat hei mit de wat inprobeiert. Nah en Ummeseihns wärren se weer da, se stellen sik akkerat tärechte un füngen denne lüthals an tä singen. Bie de Wöre, de se denne süngen, härren den Rekter aber de Lusten eplaget, denn et wärren plattdütsche Wöre un de güngen sä:
Zicken, de häbbet wi,
wie veele Lüe hier,
wie häbbet drei.
Eine varköpet wi,
eine varsüpet wi,
eine behulet wi,
for üsen Bock.
Al as se de tweite Rehe süngen, sprungen en poor Lüe – et wärren australsche Lüe – von öhre Stäuhle huch un stellen sik mit doredrücketen Krüze stief hen. De Wöre können se ja nich varstahn, aber de Melodie. De word allemal espeelt, wenn in Australien wat lus is mit un for Elizabeth de Tweite, se is ja uk Könnigin ober Australien. De japonschen Meekens keeken hen un her un maken grute Ugen. – De Rekter kreeg dat ja midde un varjage sik, aber hei drücke sien Krüze uk dor un se häbbet de plattdütschen Wöre glieks noch mal esungen:
Zicken, de häbbet wi,
wie veele Lüe hier,
wie häbbet drei.
Eine varköpet wi,
eine varsüpet wi,
eine behulet wi,
for üsen Bock.
Man güt, dat de Schippfohrt balle tä Enne was, darumme können se de japonschen Meekens un de australsche Lüe nich mehr veel varkloren. Aber as se an Land egahn sünd – de Rekter vorne weg – häbbet se noch Mal anestimmt:
Zicken, de häbbet wi,
wie veele Lüe hier,
wie häbbet drei.
Eine varköpet wi,
eine varsüpet wi,
eine behulet wi,
for üsen Bock.
De Voggelhochtied
(Die hochdeutsche Fassung ist von wem?)
En Voggel wolle Hochtied maken in den greunen Holte.
//: Fideral-la-la, Fideral-la-la, Fideral-la-la-la-la ://
De Drossel was de Bräddigam, härr en swarten Anzug an.
//: Fideral-la-la, Fideral-la-la, Fideral-la-la-la-la ://
De Amsel was de fiene Brüt, de leiwe Herrgott se behüt.
//: Fideral-la-la, Fideral-la-la, Fideral-la-la-la-la ://
De Lerke, de Lerke, de bringt de Brüt nah’r Kerke.
//: Fideral-la-la, Fideral-la-la, Fideral-la-la-la-la ://
De Meise, de Meise, de sung dat Kyrieleise.
//: Fideral-la-la, Fideral-la-la, Fideral-la-la-la-la ://
De Gockelhahn, de Gockelhahn, dat is de ule Herr Kaplan.
//: Fideral-la-la, Fideral-la-la, Fideral-la-la-la-la ://
De Wiedehop, de Wiedehop, de schenkt de Brüt en Kokepott.
//: Fideral-la-la, Fideral-la-la, Fideral-la-la-la-la ://
De Gäuse un de Aanten, dat wärren de Musikanten.
//: Fideral-la-la, Fideral-la-la, Fideral-la-la-la-la ://
De Pfau mit sienen gruten Swanz, makt mit de Brüt den ersten Danz.
//: Fideral-la-la, Fideral-la-la, Fideral-la-la-la-la ://
De Buntspecht aber denkt bie sik: De Schönste bin un bliebe ik.
//: Fideral-la-la, Fideral-la-la, Fideral-la-la-la-la ://
Brütmudder was de Üle, nahm Afschied mit Gehüle.
//: Fideral-la-la, Fideral-la-la, Fideral-la-la-la-la ://
De Uhuhu sitt in de Näh’, makt rasch de Finsterladens tä.
//: Fideral-la-la, Fideral-la-la, Fideral-la-la-la-la ://
De Heilebort, de Heilebort, bringt denn wat Lüttschet nächstet Johr.
//: Fideral-la-la, Fideral-la-la, Fideral-la-la-la-la ://
De Hahn kreiht dreimal „Kikerie“, dat Hochtiedsfest is nü vorbie. //: Fideral-la-la, Fideral-la-la, Fideral-la-la-la-la ://
Plattdütsch leeft
In’n plattdütschen Lanne singt
manchet Minschenkind:
„Freu’ mik, wenn de Sönne kikt
un wenn weiht de Wind.
Saat in Eere wasset güt,
wenn de Himmel weent.“
Is dat Drüppen mal vorbie,
denne singet wi:
//: Allemal un jeden Dag – häbbet wi da anedacht:
Plattdütsch leeft! Plattdütsch leeft! Plattdütsch leeft! ://
Freuhjohr is ne fiene Tied,
Dag nah Dag word wiet.
Voggels twitschert in de Luft,
wat is dat ne Lust!
Morgens, middags un bie Nacht,
maket se öhrn Krach.
Fleiget in den Harste wiet,
denne singet wi: //: Allemal...
Düsternis in Wintertied
hat uk Hillig’ Nacht.
Doch de lange Sömmertied
hat Johannigdag.
Sömmer, Sönne, Sönnenschien,
wat mik freut, is dien.
Lebet butten un sünd frie,
denne singet wi: //: Allemal...
Plattdütsch, wat de Lü’ varbindt,
wie alltied de Wind,
seggst dü mal in wiee Welt:
„Kiek’, wat dat da speelt!“
Darup fraget Fremme glieks:
„Woher kumet ji?“
Plattdütsch’ sünd wi allesamt
un et is de Sang: //: Allemal...
Water is de Lebensgrund
under Sönnensrund,
schient uk, wenn man se nich süht
un dat alle Tied.
Leiwe Lüe, denket dran,
Plattdütsch veelet kann.
Bist dü hier un bist dü da,
Plattdütsch räpt: Hurra!
De Magd un de Räuber
(Die hochdeutsche Fassung ist von wem?)
An einen Beek,
in einen deipen Dale,
sat da ne Magd
an einen Waterfalle,
ganz klor un fien,
wie schiere Melk tä kieken,
tän Räuber leif
von’n ganzen Hart’ un Liewe.
Dü orme Magd,
mik düert diene Seele,
ik gah’ nü weg,
in miene Räuberhöhle,
wo wi mit üsch
sä glücklich wollen wesen,
doch dat is’t nü,
dat is et nü ewesen.
Nimm düssen Ring,
un schölle man dik fragen,
sä segge bluß:
„En Räuber hat ne ‘dragen.“
De was dik leif
bie Dag un veele Nächte,
un de al was,
sä veele Minschen slechte.
Gah dü bluß hen,
wo andre Männer lebet,
un kieke an,
wat de dik denne gebet,
villicht kannst dü
mit’n andern glücklich weeren,
ik aber gah’
in’n düstern Holt mik scheeren.
Un wenn ik mal,
mal endlich kumm’ an’t Starben,
schast dü, ja dü,
uk von mik allet arben.
Ik sette in
Читать дальше