СтаВл Зосимов Премудрословски - НА ДНЕ. Гумарыстычная праўда

У «ночлежка» у іх адразу з'явіліся шмат ілжэ сяброў-сабутэльнікаў, і манахі па няволі сталі, свайго роду, карміцелямі некаторых дармаедаў-блатных, якія раз-пораз занявольвае інвалідаў і старых свайго паверха, а таксама да іх прыроўнівалася і бездапаможныя небаракі жабракі, сваёй штодзённай мздой. Але манахі паступова дапетрылі гэтую халяву з іх боку і вырашылі змяніць круг зносін і месца ночевания, звярнуўшыся да звароту да мяне і начлезе ў склепе інтэрната Семінарыі Аляксандра-Неўскай лаўры, дзе калісьці вучыўся і Аляксашка Няўзораў. Я тады яшчэ не згубіў навыкі і вопыт вулічнай бойкі і карыстаўся сярод блатных асаблівым аўтарытэтам. Мяне называлі без вежавым і спрачацца часам не вырашаліся. Карацей кажучы, са мной не звязваліся і я, выслухаўшы Серафіма і Фіёна, якія ведалі аб маім аўтарытэце рэальна, а не па чутках, з нагоды зносін і заробку, прадбачліва пагадзіўся. Сутнасць заключалася ў тым, што я быў свайго роду кошелёк-ахоўнік. Яны, у вопратцы падрасніку, заходзілі ў любой краме прапаноўвалі памаліцца за здароўе родных, напярэдадні, нібыта, ад'язджаючы ў нейкія Пскоўскія пячоры. Адно імя варта было зноў у суме дваццаці рублёвая. Грошы перадаваліся мне, а квіткі, узятыя ў Казанскім саборы, спальваліся пад іх малебен. Я быў, у адрозненне ад іх, апрануты ў грамадзянскую вопратку, але з барадой. Гэта рабілася на выпадак, калі мянты хапнуць нас, то я па тыпу левы, а ў іх у наяўнасць не капейкі. І ўсё ішло выдатна. У дзень мы «секлі», гэта значыць, атрымлівалі проста так, не па адной тысячы рублёў і пасля працы блукалі па карчмах, дзе разлівалі па сто грам, нажираясь да свінячаму выгляду. І цягнуліся да сябе ў келию, семінарскай інтэрната, пры Аляксандра-Неўскай лаўры, сытыя і п'яныя, задаволеныя і стомленыя, ад пройдённого дня, але дарога дадому была і небяспечная, і цяжкая. Прачыналіся па-рознаму, бывала і ў выцвярэзніку. І вось ізноў нас вязуць ўжо ладна п'яных ў аддзяленне міліцыі. Фіёна зусім окосел. Ўбачацца ён быў хударлявы, вельмі добры, начытаным і наіўны. Выраз твару, асабліва п'янага, было падобным на аблічча тупарылага барана з касымі вачыма. Серафім, наадварот, быў раскосымі і тоўсты, як свіння, прагны і хітры. Пастаянна даводзілася яго абшукваць, аж да анальнага адтуліны, дзе хаваюць звычайна гераін, какаін і траўку. Праўда ў анальную адтуліну лазіў бацька Фіёна, ён жа і быў ініцыятарам ператрусу ўсіх па чарзе, зразумела, акрамя мяне, бо грошы былі ў мяне, ды і мог я ўрэзаць па сопатке або па печані, для даверу і веры ў маё слова, таму яны заўсёды верылі ў маю канкрэтнасць. І пасля выяўлення грашовых купюр, айцец Серафім каяўся і прасіў прабачэння, ставілі на каленкі, здзіўлена не разумеючы, як яны туды закаціліся, мармычучы:

– – А як же яны туды заматаных?

Даставіўшы нас у чарговае аддзяленне міліцыі, дзяжурны загадаў зачыніць нашу банду ў абяз'яннік, дзе ўжо вялились два туркмены і вашывы, смярдзючы, бяздомны чмо, апрануты ў зімовы, хоць спякота за бортам была плюс трыццаць, а ён яшчэ і ў зімовай шапцы. І гаворыць без попыту, што з рыбалкі, маўляў, раніцай холадна, а сам чухае то лапаткі, то ягадзіца, то шыю, то падпаху, то падэшву, не здымаючы чаравік, то пах і іншыя месцы. І гэта праўда.

Фіёна мы завялі ў клетку падпахі і паклалі на лаву чаканні. Той звольніўся на спіну і захроп, адкрыўшы рот па самае не хачу, ад куды выцякала павольна сліна і блыталася, смугу волосные барады і вусоў. Прысеўшы на слізь мухі ліплі, як да атрутнай ліпучцы ад маскітаў. Серафім подрёмывал седзячы. А я спрабаваў рэшткі грошай схаваць у падэшву, там у мяне быў убудаваны кошелёк-схованку. Нечакана рашотка адчыніліся і ва ўнутр зайшоў самы здаровы, напэўна, з усяго ГУУС, АНДРОІД з аўтаматам на плячы. Ён павольна, ядучы вачыма, агледзеў Чмыра, потым, як арол кінуў погляд на азіяцкіх двайнят рознага ўзросту, тыя аж прыліплі ад позірку ахоўніка да сцяны, раскрыўшы вочныя вузкія прощелины да пяці рублёвай манеты, абазваў зрэнкамі нас і спыніў погляд на спячым Фіёна, у якога да таго часу ў круг рота ўжо кружыў рой мух, нагадваючы варонку смерчу. Серафім прыадчыніў левае вока і прамовіў:

– – Камандзір, дабі яго! – і якія сядзелі за барнай стойкай дзяжурныя, пырскаючы ня выхавана сліной ў круг, за смяяліся. Жлоб ў бронекамізэльцы стрымана, рыпаючы косткамі шыйнага пазванка, павярнуў галаву, не чапаючыся з месца і фальцэтам, гэта значыць, голасам, як у маленькай дзяўчынкі, строга падарваў:

– – Ты, разумнік, з рэчамі на выхад.., Хутка!!

Серафім павольна пакруціў галавою, каб сваімі зрэнкамі ўлавіць погляд ахоўніка парадку, павольна ўстаў і выйшаў з назапашвальніка.