СтаВл Зосимов Премудрословски - НА ДНЕ. Гумарыстычная праўда

– – Ну што, старая? – начал таварыш. – где свіння то?

– – Ды поросёночек ён, каханы ў хляве. – ответила яна і пайшла ў пакой. Выносіць скрутак паўмятровы. Разгортвае і дастае меч пятага стагоддзя да нашай эры, мабыць зроду. Іржавы, іржавы і ручка, абматаная ізастужкай.

– – Вось, сынкі, гэтым мой нябожчык Іосіф, яшчэ ў першую сусветную Грант. Пры на мясакамбінаце заняў, рэзаў ўсіх: і кароў нават і курэй.

Мне стала не па сабе, гледзячы на яе Стаханаўскай, празрысты погляд. А таварыш узяў нож з рук гаспадыні…

– – Пайшлі, кажа мне. – где порось то, А?

Заводзіць яна нас у хлеў.

– – Вунь, – говорит, – Мой любімы Борюсенька.

Шчыра сказаць, гляджу я на гэтага Борюсеньку і вочы за вушы так і пруць.

Загон яго збіты з дошак з пра щелинами два на тры. А з шчылін загону зморшчыны так і пруць у пругкі звісаючы. Мабыць гэта парсючкоў Борюсище падлогу жыцця так і ляжыць нерухома.

– – Ой, Мілка, я ўжо пайду ў хату. – зарыдал бабку, прыкрыўшы бяззубы рот ражкамі хусткі. – а вы ўжо па больш асцярожнымi з борюсенькой. Адзіны ён у мяне з радні. Няма нікога больш, я яго з нараджэння выходжваць. Бывай, скацінка мая яхантавай. Ыыыыыыы!! – зарыдала старая і тут жа перастала махам галасіць, змяніўшы свой голас з пісклявым на бас. – І не забудзьцеся, хлопці, ён у мяне на продаж…

– – Усё будзе орай, бабуся!!! – подбодрил таварыш і звярнуўся да мяне. – А ты, дружбан, пособничай мне, вунь, брамку открой.

Я падышоў з крадком і павярнуў круцёлку, брамка загыркаў, а свіння нават і вухам не пашавяліла. Дрыхне падла. Ну, мой таварыш адразу не разгубіўся і з усяго размаху, як ўлупіць свінне ў пятак, кінжал на палову і ўлез. А пятак, памерам як талерка. Праз некалькі секунд у свінні адкрыўся правае вока, а потым левы. Далей рушыў услед віск, і «мамант» па імі Борюся ускочыў на капыты, якія тырчаць з жывата, ног у яго не назіралася.

Косячыся абодвума вачыма на кінжал, то выпростваючы ў розныя бакі блакітныя русыя зрэнкі, свинище накіравала свой позірк на таварыша. Пасля зноў скасіла свае вочы на дзяржальні кінжала, пасоўвала пятак: уверх, уніз; уверх, уніз, выраўнавала прыцэльны позірк на таварыша і рванула з месца, ды так, што ўвесь загон проста рассыпаўся на масу трэсак. З-пад ног пырснуў свежы гной і заляпіў пару курыных морд збіўшы іх з насядаць, якія цікава пільна глядзелі на тое, што адбываецца. Таварыш ўжо нёсся ў бок гародаў, праз гаспадарчы бабчын двор. Свіння-мамант Борюся, хутка наганяў крыўдзіцеля, разганяючы ўсё жывое, якое мела прапіску ў гэтым двары. Бабка прыліпла да акна, спляскаеце свой кірпаты нос. Я, прыціснуўшыся у старонцы, проста скамянеў.

Выбегшы з гаспадарчага двара, таварыш, манеўранасць зігзагам, стаў пераадольваць агародныя насаджэнні, разносячы на шматкі цяпліцы і шклярніцы, а Свіння-мамант Борюся, усё наравіў ўкусіць яго за пятку, толькі вось ручка міні мяча, васемнаццатага стагоддзя, што тырчыць з пятака, замінала ў бесподобны ўхапіцца. Дыстанцыя была кароткая і ўжо таварыш крычаў аб дапамозе і толькі рэзкія павароты, дапамагалі яму ухіліцца і выратавацца, якія паказвала натоўп азіятаў-цыган і народных разявак-суседзяў, якія пільна глядзелі за агароджай. Мамкі таджыкскія і цыганскія, сцягвалі дзетак з плота, а тыя не адчапляўся, у жаданні даглядзець жывы трылер, пад назвай: «помста і пакаранне смерцю Свінні-маманта Борюси, над байцом расійскай арміі». І было б усё трагічна, калі б не збаўчая куча гною ў канцы гарода, а ў ёй яшчэ і збаўчыя тырчаць вілы, якімі кладуць у тарпы сена ў стагі жыхары рускіх вёсак. Іх то і схапіў, спрытна таварыш-баец і ўжо праз імгненне ўсё адбывалася інакш ці наадварот: Свіння-мамант Борюся ўцякала, а таварыш-баец тыкаў яе лоевыя бакі, па самы тронак і так прафесійна хутка і тактоўна, як быццам ён на тактычным экзамене, трымае ня вілы, а аўтамат Калашнікава, са штык-нажом. І нават глядацкая публіка авацыямі падтрымлівала байца, усхваляючы і апладыруючы будучую перамогу гома сапіенса, радавога расійскіх войскаў – над прыродай, розуму над розумам і ў выніку свіння не вытрымала атакі і павалілася ўжо нежывы, прамы перад дзвярыма ў дом, на парозе якога стаяла кудлатая, якая трымала ў адной руцэ хустку і, закінуўшы другую за паясніцу, заплаканая бабка Яд-Віга. Таварыш зрабіў апошні тык ў труп свінні і вілы, пранізаўшы нежывое цела жывёлы, загайдаліся, як струна кантрабаса, бразгочучы.

– – Ну што, бабка, – героически пачаў Таварыш Спартак. – дело зроблена, налівай і накрываць на стол!!!