СтаВл Зосимов Премудрословски - НА ДНЕ. Гумарыстычная праўда

Бабка выцягнула з-за спіны качалку, якой раскочваюць цеста для пельменяў і піцы, і з матам пляснула яго па чэрапе. Пачуўся глухі звон, і мы ўдваіх ледзь уцяклі ад яе. Яна яшчэ й камяні, дзесяці-пяці кілаграмовыя, у нас шпурляла. І ўсё разявакі перайшлі на яе бок і пусціліся нас даганяць, але не дагналі, а вось спіна ад камянёў хварэла. Бабка Яд-Віга, потым і камандзіру палка скаргу напісала, за што мне далі дзесяць сутак, а Таварышу – два гады ўляпілі дысцыплінарнага батальёна, дзе ён ад званка да званка, чысціў дзярмо ў мясцовым свінарніку, ўручную…

Было так: за станцыяй метро вялікага палкаводца, Святога і проста Сашкі, у зоне пятака шкодных аліментаў, размясціўся бія туалет з трох кабінак, звязаных адным ланцугом, скаваных адной мэтай, два з іх служылі пад рабочую сарцір, куды скідалі кішачны баласт жыхары Санкт- Пецярбурга, а трэці быў кабінетам аператара і касіра, у адной асобе, які збіраў грошы, за паслугу прадастаўлення зборніка лайна.

Людзі стаялі ў чарзе, падціскаючы ў чаканні ўсе зыходныя месцы. А ў прамежку паміж наведвальнікамі, я трёс на грошы, і падпойваў на яе ж грошы тоўстай цёткі, якая займае пасаду аператара і касіра гэтых бія туалетаў, Клаўдзію Філіпаўну Ундершрам, патомны Ленінградка ў пятым пакаленні. Яна не адразу паддаваліся маім груба-крымінальных матершинным ўгаворам, хачу заўважыць, што я матам тады не лаяўся, а я на ім казаў. Але вынік быў на твар. Твар дваілася. Стаяў пачатак, у натуры, вечар. І ўжо народ памяншаўся ў колькасці. Я, не думаючы пра цягавітасці арганізма цёткі, вырашыў адліць па-маленькаму. Тым больш, што я меў імунітэт бясплатнага карыстання. А як зайшоў у свабодны биосортир, адчуў таксама, што і Цётка. З'едзеная ежа мяне пасадзіла на ўнітаз. Пасля я пагрузіўся ў галавакружэнне, потым рушылі ўслед размовы з іншапланецянамі і далей, вывяржэнне рэшткаў страўнікавага тракту на сцены, праз рот і сон, салодкі алкагольны сон без сноў. А ў гэты час Клаўдзія Піліпаўна Ундершрам, ачулася ад алкагольнага ап'янення, выяўленага ў перасохлым адчуванне рота і горла, гэта значыць, смагі, сербанула вадкага чагосьці і, спяшаючыся і палохаючыся змяркання, як прычыну спазнення дадому. Рэзка ўстала і закрыла, на навясныя замкі, усё біяпрыбіральні і мяне, спячага ўнутры, у тым ліку і ўцякла прэч…

Далей была ноч, поўная бурчаннем конікаў і не якія дайшлі да метро, спячых на лавачках, спадароў розных слаёў насельніцтва. Выконваючы пільнасць, трое ахоўнікаў парадку ў форме, на службовай машыне, маркі «Жыгулі» з сінімі нумарамі і надпісам па баках «МІЛІЦЫЯ», паліцыю тады яшчэ не прыдумалі ў Расіі, пад'ехалі для агляду цёмнага боку. Пераканаўшыся, што тут усё па законе і няма з каго нельга зняць левых грошай, яны ўсталявалі свой транспарт паралельна размешчаным, вакол аб'ектаў нерухомасці, куды ўваходзілі і биосортиры… Двое з аўтаматамі, дубінкамі, газавымі балончыкамі, ботамі і фуражкамі выйшлі, і накіраваліся ў бок шапікаў азіяцкіх гандляроў «шаурма», якім кіраваў грамадзян расійскай федэрацыі, з нацыянальнасцю мараканцаў, якія нават не разумелі ў асноўным руская мова, але былі грамадзяне, і менавіта да шапіка з надпісам «ГЕЙ-шаурма ДЛЯ ПУЦІНА і Трамп». Чаму такое было назву, проста, напэўна, з гумарам былі перакладчыкі. Вадзіцель з пісталетам, застаўся ў машыне ў руля і раптам?!…

Я, законапаслухмяны ня грамадзянін Расійскай Федэрацыі, па нацыянальнасці – Рускі. Які прыбыў з СССР, рэспублікі Казахстан, дзе мяне ўсё дзяцінства білі за тое, што я проста Рускі. Праўда, калі я падрос, то я ўжо іх біў. Але гэта іншая гісторыя, а цяпер вернемся да сюжэту: Я, законапаслухмяны ня грамадзянін Расійскай Федэрацыі, па нацыянальнасці – Руская, заслужаны зэк, маёр ФСБ, пенсіянер, інвалід і ўсё гэта па сумяшчальніцтве, тым больш, што ўсё гэта я спазнаў завочна, ні дзе ня пабываўшы, раптам прачнуўся ад ушераздирающего храпу, з суседняй кабінкі і бачу, дакладней сказаць, чую вакол сябе замкнёнае, начны, квадратнае памяшканне, а зверху столь. Я абмацаў усе і не памятаў ці не разумеў дзе я?! Сцены так ціснулі маё прытомнасць. Я вырашыў стаць на «міні сцэну», дзе я да гэтага сядзеў, і нага правалілася ў палонку, а там усё як у заліве. Я закрычаў і разбудзіў, пад рытмічны храп, які марыць аб генеральскай дачцы, таварыша сяржанта, па сумяшчальніцтве – кіроўцы. Той спалохаўся і нават здрыгануўся, як цыганка, пратупаў сваёй грудзьмі, але адразу, ацаніў становішча, а ў прывядзенне ён не верыў. Я, у не да ўменні, матам маліў аб дапамозе, спрабуючы выламаць хоць якую-небудзь дзірку, у навакольным адной са сцен, але мае працы былі бескарысныя, а храп не спыняўся.