Jenő Rejtő - La Nevidebla Legio

— Se vi deziras trinki tason da teo… — proponis la grafo.

— Dankon. Nenion de vi, Sir. Vi elmontris sufiĉe, kiom ŝarĝe mi estas al vi.

— Vi vere eraras. Mi nur ŝatintus meti klara kelkajn obskurajn cirkonstancojn

— Mi scias, nun vi denove akuzos min per tio, ke mi ne diras la veron. Ĝi estas via fiksa ideo, Sir, se vi ne koleras pro tio. Mi estas tiel malkaŝa kaj sincera, ke simila komparo eĉ ne venas en mian kapon. Mi ne povas mensogi, kredu tion.

— Ĝi certas — aprobis la grafo, — ĝuste tial ne estas bone, ke vi faras tion ĉiupaŝe, mi vere badaŭrus, se vi prenus tion, kiel ofendon…

— Nu bone… ne gravas, ke vi senkulpigu vin — mansvingis Anna.

La grafo volis certigi ŝin, ke li tute ne pensas pri tiaĵo, sed la knabino tuj komencis fajfadi.

Misedukita!

— Kiel progresa via vojaĝo? — ŝi demandis poste leĝere.

— Dankon. Malrapide, sed certe.

— Certe, ke malrapide — korektis lin la knabino.

— La militistaro neniam kuregas. Gravas, ke ĝi marŝu egalritme kaj kontinue.

— Nu. Ĉu vi estas klarvida pri tio, ke via situacio estas malesperiga, senperspektiva, vivdanĝera kaj sencela.

Sir Yolland malgaje purigis sian monoklon dum kelkaj sekundoj.

— Sed ĉu cetere ĝi estas kontentiga? — li demandis fine.

— Ne ŝercu, Sir. Mi venis post vin tial, ĉar vi estas en danĝero.

— Hm… Kaj kiomgrade minacas min danĝero?

— Momente vi staras preskaŭ meze de la plej terura dezerto en la mondo, kun multe da suspektindaj homoj. Kaj neniu el ili havas eĉ konjekton, kio estas la dezerto, marŝado, kien ili volas iri.

— Mi petas vin… ili ĉiuj estas koloniaj oficiroj.

— Sed, Sir! — kriis la virino kaj kunfrapis siajn manojn. — Ĉu vi ankoraŭ ne vidas, ke la sola homo en tiu societo, kiu kalkuliĝas soldato, estas vi?!

— Nu sed la marŝalo, la kapitano…

— Ĉu vi ankoraŭ ne pensis pri tio, ke eble trompistoj trudiĝis en vian proksimon?

La grafo palpebrumis embarasita.

— Tiaĵo kelkfoje venis en mian kapon — li diris poste, kaj li tute ne rimarkis, ke li senintence sorbadas la teon, verŝitan fare de la virino. — Kial vi ne avertis min ĝustatempe? Kiam ankoraŭ estintus pli simple returniĝi?

— Kiel? — ŝi demandis rapide, per la voĉo de la mensogontoj, kiam tute ne la demandon ili volas aŭdi denovne, sed ili intermetas vorton por gajni tempon kaj elpensi subite ion malveran.

— Kial vi ne atentigis min pli frue?

— Kiel pli frue?… Ja?!.. Kial mi estus avertinta vin? Vi nekompreneble kondutis tiel, kvazaŭ vi ne kredus ĉiun mian vorton blinde. Sed nun mi atentigas vin: reiru en Ain-Sefra-on kaj dungu gvidanton, ĉar…

— Dankon, fraŭlino Elsworth, Lorien. Eblas, ke vi pravas, kaj ni pereos. Sed grafo Oliver Yolland ne returniĝas kun sia roto eĉ tiam, se ĝi rekrutiĝis el trompistoj.

— Ĉu vi ne estas tiom elektema, ke trompisto ne estu en via proksimo?

— Lastatempe mi komencas kredi tion, ke iafoje estas malfacile malhavi la societon de trompisto.

Sinjoro Wilkie alvenis.

— Sir, viaj oficiroj ne povis decidi la marŝdirekton.

— Ĝi estas tute egale, kara Wilkie, nur unu afero gravas, ke ili marŝu antaŭen!

Anna rigardis al la grafo kun stranga surprizo, longe, esplore, kvazaŭ ŝi estus atendinta ne tion, kvazaŭ ŝi estus imaginta lin alia homo ĝis nun.

Kiam la roto marŝi plu, la soldatoj vidis mirante, ke apud la grafo sidas bedueno en la fiakro, kiu ruĵas siajn lipojn!

Ĉar ili nek aŭrore atingis la oazon, evidentiĝis, ke ili devintus iri alidirekten. Sed ankaŭ ĉi tie estas multaj palisoj pikitaj en la teron, tiuj do signas la vojdirekton ien. Se iom malproksime, sed oazo devas sekvi.

Sed sekvis nenio.

Kaj estis tagmezo. En Saharo, kie oni mezuras la temperturon ne tiel, ke „en ombro”, ĉar ĝi ne ekzistas tie.

— Atentu min — diris subkaporalo Izabela al la okulvitra remburistoKratochvill (kiu verkas romanon). — La tuta afero ne plaĉas al mi.

— La gvidantoj sekretas ion.

— Ili ne komprenas la direktadon.

— Ili vane sekretas, ĉiu scias tion. En mia romano rolas homo, kiu estas ŝoforo kaj anoncas sin por fariĝi piloto. Li konstatas nur el alteco, kiel granda diferenco estas inter atakanta ĉasaviadilo kaj eta taksio.

Izabela per subita korpomovo suprenigis sur sia ŝultro la rimenon de la fusilo kaj rigardis sian marŝantan filon kun decidkaraktera, serioza, zorgoplena vizaĝo.

— Mi diras al vi, Kratochvill, ĝi estas dezerto, kaj oni ne ŝercu pri mi en tia vermego. Ni devas scii, kien ni iras!

— Pro tio ne estos malpli varme.

— Tio certas — opiniis Toutain, — ke la tuta afero estas suspekta, malklara kaj estas io malhonesta en ĝi. Vi povas kredi min! Se iu scias, kio estas malhonesta, mi estas tiu.

— Vi povas diri, kion vi volas! — kriis Izabela. — Ni ĉiuj estas idiotaj, se ni lasas konduki nin je la nazo en Saharo! Mi volas scii, kien ni iras! Fine ja mi estas patrin’… — Ŝi timiĝis, sed poste ŝi daŭrigis rapide: — mi estas patriota karaktero, kiu marŝas ne pro entuziasmo, sed pro mono. Mi havas la rajton scii, kien oni gvidas nin!

— Ba, knaboj — diris Jordan, kiu estis aldviolonisto, sed li bone ludis ankaŭ sur akordiono. — Ni ja iras preter palisoj, ĝi signifas tion, ke vojo estas ĉi tie, ni do atingos ien.

— Sed kiam! — kriis la subkaporalo. — Ĉar ni devas ankaŭ trinki en tiu ĉi malbenita varmego, kaj ni ne povas fonti akvon el paliso.

La ordo tute ĉesis. Sinjoro Wilkie kuŝas svene en la ĉaro de la Ruĝa Kruco, sur la supro de homa hekatombo. Stabkuracisto Oblath metas trempitan tukon super sian koron, li ŝatus embrokacii siajn tempiojn per diluita amoniako, sed li ne povis atingi la ŝrankon de la medikamentoj, ĉar barikado de tornistroj kaj pafiloj baras lian vojon. Ĉiu disĵetadas siajn mantelon, kamizolon kaj konstante trinkas akvon.

La marŝalo elseliĝas laca. Renior kaj Durien staras apud li senkonsile. Polchon, kiel ia ruĝbarba buldogo, moroze maĉas sian pipon inter siaj maldensaj, brunaj dentoj.

Goghur, la indiĝena gvidanto iras al la grafo, kiu ĵus pagas la veturkoston de la fiakro, kaj li helpas descendi al fraŭlino Anna.

— Sinjoro — li diras, — mi devas paroli kun vi.

— Parolu, kara indiĝeno — respondas la grafo, kiu neniam ŝanĝis siajn manieron kaj stilon, kiam li staris vidalvide ĉu al la sekretario de la burso, ĉu al araba indiĝeno.

— Sinjoro. Ni estas minacataj de morto. Ekirinte el Bilmo, sur kiu ajn karavanvojo ni devintus trovi oazon ne pli ol dudek kvar horoj.

— Sed kien kondukas la palisoj? — demandis la grafo.

— La palisoj, sinjoro — respondis la arabo, — jam tre ofte signis vojon al la morto. Ekzistas, sinjoro, malicaj homoj, kiuj eltiras la palisojn, montrantajn la ĝustan vojon, kaj ili denove enbatas tiujn en la teron por vojerarigi. Dum tagoj ili iras antaŭ la karavano en distanco de kelkaj mejloj, ĝis ties akvo, manĝaĵo, energio elĉerpiĝas, kaj fine ili prirabas la viktimojn.

Ĉio ĉi sonis tre verŝajne. La grafo trankvile elektadis cigaron el sia cigarujo.

— Sendu al mi tiun ostecan, altan, brunvizaĝan suboficiron — li dirs al Goghur. Poste li turnis sin al Anna. — Ĉu vi deziras trinki tason da teo?

Anna Anette denove rigardis sur lin, kvazaŭ ŝi ne tiel imagus la grafon tia.

— Ĉu nun vi pensas pri teo?! Vi ja… aŭdis, ke ni estas en morta danĝero! Kion vi volas fari?

— Nu… ni do elpensos ion.

Malproksime en la mallumo stranga ekbrilo de reflektoro fendis la nokton, kaj ĝi denove estingiĝis apud iu monteto ĉe la turniĝejo.

Aŭto veturas antaŭ ili…

Alvenis la osteca, brunvizaĝa suboficiro: subkaporalo Izabela.