Jenő Rejtő - Marŝi aŭ morti

Mackenzie daŭrigis la priaŭskultadon, kaj Scribe iris supren al la okazejo de la murdo. La dika, pigramova homo flarante ĉirkaŭrigardis, kiel ia hundo. Poste li kliniĝis apud la kovro, profunden, tiel, ke lia vizaĝo preskaŭ tuŝis la plankon kaj zorgeme kolektis ion per siaj manoj.

Ili estis senvaloraj perletoj, similaj al tiuj, kiujn la infanoj kutimas surfadenigi dum ludado.

Ili sidis en la ĉambro de la vicĉefkapitano. La serio da nemalkovritaj murdoj nun jam komencis fariĝi iom ĝenaj al la polico. La ĵurnalistoj konjektis ion kaj alion, la bulvarda gazetaro avide kaptis la okazon skribi pri la afero, menciinte ian „Teruron de Londono”.

— Nun jam estas certe, ke la ŝlosilo de la solvo estas ĉe la ĉantaĝisto de Lothar. Kvankam maleblas ricevi indikojn de la legio, sed konsidere al terurajn krimojn, ili tamen donis tiom da informo, ke tiu soldato, nomata Horn, antaŭ dek jaroj dizertis el Fort Lamy, kaj poste li malaperis. Ĉu li havas interrilaton al Sinza, aŭ li estas soldulo de la ĉefrabisto, tio ankoraŭ ne estas certa, sed tio, ke li kaŝiĝas en Londono, estas sendube — eksplikis Mackenzie.

— Mi konsentas — diris Connor. — Kiu malkovris la murdon?

— La filino de Lothar — diris Scribe. — Ŝi estas mirinda virino. Herta estis la plej trankvila en la domo. Ŝi telefonis al la polico, ŝi liverigis sian patron en sanatorion, kaj dume ŝi ne forlasis la ĉambron de Lermontov, por ke la detektivoj trovu ĉion netuŝita, kiam ili alvenos.

— Ni proksimiĝus al la solvo — diris la vicĉefkapitano, — se ni povus identigi la viktimon, elakvigitan el Tamizo, kiu eĉ nun kuŝas en Morgue. Mi ankoraŭ ne aprobis enterigi lin.

— Ni devas identigi du mortintojn — diris Connor. — Ĉar ni scias nek tion, kiu estas Lermontov? Mi aŭdis, ke Scribe kaptis Leporeton.

— Jes, dank’ al Dio — diris la inspektoro. — Ĉar vi eksciis tiel mirinde, ke Marlow aĉetis la ŝtelitaĵon, mi faris razion ĉe la maljuna ricelisto, kaj preskaŭ ĉio troviĝis. Mi akiris informon de Marlow, ke la filino de la fripono estas en orfinejo, kaj mi kaptis lin tie, dimanĉe posttagmeze.

— Mi petas vin, bonvolu alkonduki tiun homon. Mi ŝatus ekscii ion de li. — Poste li turnis sin al Mackenzie. -Ĉu la servistoj vidis nenion suspektindan?

— Ne. La gastoj foriris ĉirkaŭ noktomeze — respondis la kapitano. — Poste nenio rimarkinda okazis, escepte, ke la fenestro de iu lavejo estis rompita. Verŝajne la murdisto engrimpis tie. Herta, kiu depost la minacaj leteroj kelkfoje ĉirkaŭiras en la vilao nokte, aŭrore, je la tria horo vidis lumon filtriĝi el la ĉambro de Lermontov. Ŝi surpriziĝis, kredante, ke eble la gasto malbonfartas; ŝi frapetis sur la pordo, sed kompreneble vane. Ŝi malkovris la murdon tiel.

— Ĉu la okazejo de la krimo ne interesis vin? — demandis la vicĉefkapitano de Connor.

— Vi ja konas min, sinjoro. La farinton mi serĉas nur en arkivejoj kaj en dosieroj.

La inspektoro revenis kun Leporeto. La modera, taktoplena interesiĝo fare de Scribe lasis turgorajn, kolorajn postsignojn sur la vizaĝo de Leporeto, kaj lia kravato tute flankenŝoviĝis.

— Nun Leporeto venos kun ni, Scribe, por persvadi lin pri iom da sincereco — diris Connor.

— Eble vi ne devus nun fordisipi vian atenton al malpligravaj aferoj — rimarkis la vicĉefkapitano, kiun nenio kolerigis pli bone, ol la flegmo de Connor, kiel li ne distingis pli kaj malpli gravajn aferojn.

— Mi senmanke plenumas la taskojn de mia divizo — diris Connor. — Rilate la murdon, mi pensas, ke Mackenzie sekvas bonan spuron. Tia homo faris la krimon, kiu povis surprizi la legantan Lermontov-on. Mi kontrolos la alibion de la gastoj.

— Tio jam okazis — diris Mackenzie. — Mi ne hontis interesiĝi eĉ pri lordo Lindsay. Li estis en sia lito je la duono post la noktomezo. La hinda poeto veturigis sin al la kafejo Margareta, li alvenis tien je la duono antaŭ la unua horo, kiam Lermontov ankoraŭ vivis, kaj li foriris per sia aŭtomobilo je la tria kaj duono, kiam Lermontov jam sendube mortis. Ankoraŭ ĉefdirektoro Rastignac kaj lia edzino ofte vizitis la domon, sed tiun tagon ankaŭ ili akceptis gastojn. D-ro Knapp, germana kuracisto, ilia hejmkurcisto, kartludis briĝon en sia klubo. Kiel vi vidas, nia pensmaniero koincidis, kaj laŭ mia kutimo, mi konsideras neniun absolute senkulpa. Se ni identigos la personon de Lermontov kaj tiun de la kadavro, elakvigita el Tamizo, kaj ni konstatos, ke la murdoj vere havas kunligon kun Sinza, tiam ni ne laboris vane. Ĉu vi, Scribe, trovis nenion raportindan?

— Nenion konsiderindan. Apud la kofro de la murdito, krome en la kofro mi trovis etajn perlojn, similaj al infanludilo. — Li transdonis ilin. Atenteme rigardinte, Mackenzie etendis tiujn al Connor.

— Ĉu vi komprenas tion?

La ĉefinspektoro longe rigardadis la perletojn.

— Mi ne komprenas, por kio ili servas — li diris fine, eklevinte sian ŝultron kaj enpoŝigis tiujn.

— La alibio de la hindo ne plaĉas al mi, Scribe. Ĉirkaŭrigardu bone en la kafejo Margareta — diris Connor.

— Ĉu vi pensas, sinjoro, ke tiu riĉega, eleganta, hida sinjoro povas estis suspektata? — demandis Scribe, tirante la mankatenon de Leporeto pli strikta. La aŭtomobilo iris sur flankstratoj por pli rapide atingi la celon.

— Ĉu la hindo estas riĉa, ni scias tion nur el lia vivmaniero. Liaj ĉekoj validas en la okcidetna-hina banko, sed lia enmetaĵo estas nur tri mil pundoj. Tio ne estas malmulta, sed ĝi ne pruvas tion, ke ni opiniu lin riĉega en Londono. Cetere, kiel vi pensas, Scribe, pri tiu hindo, kiu deklaras sin eksterordinare religiema, sed dum la tago de la apoteoziĝo de Budho, li vizitas la teatron Drury Lane, sed dum la mohametanaj festoj Ramadano li hazarde ekskursas al Parizo por unu tago, sed li estas registrita inter la pasaĝeroj de neniu flug- aŭ ŝipkompanio? Ŝajnas tiel, kvazaŭ nia hindo estus mohametano. Lia hoka nazo memorigas pri dravida-o. Mi vidis tiun karakterizan profilon ĉe la judo-arabaj kananita-oj, miksiĝintaj kun la konkerintaj almoravi-oj. Kaj se mohametana arabo provas sin montri, kiel budhista hinda poeto, kiu per sia tri mil punda bankenmetaĵo ŝatus kredigi, ke li estas maharaĝo, tiam mi devas scii, kiu vidis lin en la kafejo, kie staris lia aŭtomobilo tri horojn dum la faro de la murdo? Ni alvenis.

Ili estis antaŭ la jurmedicina instituo.

— Senkatenigu Leporeton, sed tenu lin forte — diris Connor. — Nun mi kondukis vin ĉi tien ne pro la rabo, vi, rompŝtelisto! Mi interkonatigos vin kun mortinta sinjoro, kaj mi ŝatus scii, ĉu vi jam vidis lin ie, antaŭ lia fridigo per glacio? Ne paliĝadu, kanajlo, sed alkutimiĝu al la penso, ke post via pendumo, sciavidaj junuloj studos viajn organajn anomaliojn… Se vi kuraĝos sveni, mi rompos viajn ostojn, kial vi tremas? Ili estas nur sendanĝeraj kadavroj, elakvigitaj el la rivero. Jen prenu, ekfumu cigaredon, vi, nervoza, olda fraŭlino. Kien oni portis tiun kadavron, Scribe? Nek mi mem vidis ĝin, kaj ankaŭ Leporeto ŝatus rigardi la surterajn restaĵojn de la amiko de instruisto Lothar.

Ili alvenis en malpli grandan ĉambron, kie kvadratformaj, ladaj pordetoj estis en la muro. Scribe malfermis iun kaj mansvingis al la suboficiro, kiu eltiris lignotabulon, similan al brankardo el la malluma aperturo. La murdita Lermontov kuŝis sur ĝi. Leporeto konsternite ekkriis.

— Tadief! Je mia Dio, Tadief!

— Mi konjektis — diris la ĉefinspektoro.

Antaŭ ol ili denove estus atingintaj la pordon, Connor kaptis Leporeton je la brako, kaj li transdonis al Scribe fotoaparaton Kodak kun la apartenanta megnezia lumigilo.

— Mi gardos tiun porkon. Bonvolu, Scribe, reiri kaj fari foton pri la mortinto.

Post dek minutoj Scribe denove estis malsupre ĉe la enirejo, sed li trovis Connor-on sola.