Jenő Rejtő - Marŝi aŭ morti

— Ne prenu kiel ofendon, sinjoro instruisto, sed tio estas facilanimeco.. Ĝuste nun, kiam tiuj altvaloregaj akcioj provizore stagnas malalte.

— Lothar pripensos sin — diris Lermontov. — Mi reanimos lin por ŝanĝi sian decidon — li diris kaj denove trinkis. Poste ili parolis pri malnovaj, hindaj, preĝtapiŝoj, kaj tiu temo tre interesis kapitanon Mackenzie.

— La sinjoro instruisto havas unu el la plej belaj preĝtapiŝoj, kiun vi povas vidi en Anglio — diris Naladna. Mackenzie petis la instruiston montri ĝin al li. Jes, jes, sed ĝi pendas sur la muro de mia dormoĉambro. Nu bone. La kapitano tre volonte rigardus ĝin, se la sinjoro instruisto estus tiel afabla… Triope ili iris al la dormoĉambro. Herta, Mackenzie kaj Lothar. Mackenzie miregis, kiam li ekvidis la krucferojn kaj la Wertheim-seruron sur la pordo.

— Ĉu vi timas rompŝtelistojn, sinjoro instruisto?

— J… jes… foje iu rompŝtelis ĉe mi… — Li malfermis la grandan, komplikan Wertheim-seruron, interne aŭdiĝis la klakado de la rigliloj, kaj la pordo malfermiĝis. Poste ili iris en la dormoĉambron. Apenaŭ ili faris kelkajn paŝojn, la instruisto falis sur seĝon, blanka kiel la muro, kaj li fiksrigardis la tablon kiel homo, minacata de apopleksio. En la ĉambro, fermita per Wertheim-seruro, kuŝis letero sur la lito. Herta apenaŭ povis subpremi sian ŝrikon. Mackenzie levis la leteron kaj rigardis ĝin. Sur la liniita papero estis skribite: „Vane vi ŝlosas vin! Nur tio estis sur ĝi.

— Se vi permesas, mi formetos ĝin — diris la kapitano aplombe, ŝovante la leteron en sian poŝon. — Ne timu sinjoro Lothar, tiu homo vere estas la diablo mem, sed ne tiel terura, kiel li montras sin. Li faris multe pli da eraroj ĝis nun, ol li povus evit sian faton.

— Tadief malaperis, sinjoro — diris Scribe. Mi eksciis ne multon pri li. Li estis demoraliĝinta homo el altaj rondoj. Li bone parolis lingvojn, multe kartludis, laŭ kelkiuj li apartenis al tiuj ĉi hienoj. Aliaj diras, ke li ne kartludis trompe, sed ĉantaĝis, kaj li estis iu gvidanto de la bando Morgen. Oni ne scias pri lia amantino, lastfoje oni vidis lin kun Leporeto, kiun mi jam serĉas pli ol unu monato, sed vane. Du-tri foje li renkontiĝis kun elegante vestita, bela virino en la klubo Horned Owl, kie li ĝenerale restadis. Li malaperis antaŭ kvar semajnoj, de tiam oni nenie vidis lin. Nu, ankoraŭ ion! Laŭdire li servis en la legio.

— Hm… Tadief do malaperis proksimume tiam, kiam vi vidis lin kun la filino de la instruisto en la klubo Horned Owl. Ĉu eble li ĉantaĝis Herta-n per alta sumo pro io?

— Estas bone, Scribe. Se vi havas tempon, vizitu la registrejon de firmaoj, kaj informiĝu, kiuj estas la membroj de la direkcio de la kompanio „Majoritato”?

Mackenzie venis kun konsilisto Gallon.

— Kiel vi opinias pri tiu ĉi letero, Connor? Ĝi kuŝis sur la lito de instruisto Lothar, en lia dormoĉambro, fermita per duobla, kirasita pordo. — Li transdonis la leteron. Connor atenteme rigardis ĝin. Tre longe kaj ekzakte.

— Kiuj ĉeestis la vesperan feston, sinjoro kapitano?

— Ankaŭ mi demandis tion — diris konsilisto Gallon. — Sed nur prominentaj homoj estis tie. Lordo Lindsay, la membro de Ĉambro de Lordoj, Naldna, la popular, riĉa, hinda poeto, Lermontov, la iama adjutanto de arkiduko Nikolajeviĉ. — Connor aŭtomate notis ion sur paperon.

— Tiu Lermontov ne plaĉas al mi — deklaris Mackenzie.

— Nu… — diris la ĉefinspektoro kaj elprenis skribaĵon el la tirkesto. — Inspektoro Scribe kolektas jam de monatoj indikojn je mia ordono. Arkiduko Nikolajeviĉ ne havis adjutanton, nomatan Lermontov. Kvar oficiroj mortis dum la mondmilito, kiuj nomiĝis Lermontov. Ekssoldatiĝinta, cara oficiro vivas en Sofio, nomata Lermontov, li elmigris kiel kolonelo, kaj li estas la komandanto de la rusa, blanka milicio, depotanta en Bulgario. Alia oficiro, nomata Lermontov, ne vivas en eksterlando, kiel elmigrinto.

— La gasto de instruisto Lothar sendube ne estas tiu, kies nomon li uzas — diris Scribe.

— Vere estas ĝojo labori kun vi — kriis Mackenzie. — Nun ni jam havas ĉiun kaŭzon iom pridemandi tiun Lermontov-on. La uzo de falsa nomo sufiĉas aleskorti lin.

— Ankaŭ mi samopinias — diris Connor kaj sonorigis. Dume li turniĝis al Scribe. — Mi bezonus Leporeton, mi scias tiel, Scribe, ke vi estas sur lia spuro.

— Bedaŭrinde, senrezulte. Mi sukcesis trovi nek unu pecon el la objektoj, ŝtelitaj de la ĉefkuracisto.

— Kaptu Marlow-on. Vi trovos la ŝtelitajn objektojn ĉe li. Eble vi povos aleskorti ankaŭ Leporeton pere de li.

Envenis la konceptisto de la kriminala divizo, al kiu Connor sinorigis.

— Plenigu formularon, Dixon, por kaŝobservi personon, nomatan Lermontov, kiu restadas en la vilao de instruisto Lothar, strato Oxford, numero dekkvar. Oni devas lin aleskorti.

— Sed sinjoro inspektoro… — respondis la konceptisto embarasita, — se vi ne estus dirinta, ke ni ne interrompu la interkonsiliĝon, jam antaŭ dek minutoj mi estus raportinta, ke nokte iu murdis homon, nomatan Lermontov, en la vilao de instruisto Lothar.

„Sinza bonvenigas la sinjorojn…”

Oni veturigis Lothar-on provizore en sanatorion ĉar li havis koratakon. Scribe notis la personajn indikojn de la servistoj en la halo, kie li kolektis ilin dum la inspektado de la okazejo. Konsilisto Gallon, Mackenzie kaj ĉefgrupestro Irwing estis en la gastoĉambro sur la unua etaĝo, kie ĉio estis ankoraŭ tiel, kiel en la momento de la malkovro de la murdo. Kelkaj detektivoj traserĉis la ĉirkaŭaĵon de la domo kaj la aliajn ĉambrojn.

La kadavro kuŝis apud la tablo sur la planko, kaj estis strange, ke li tenis libron en siaj rigidiĝintaj manoj. La renversita seĝo kuŝis transverse sur liaj kruroj, kie li verŝajne sidis dum la momento de la embuskmurdo. Cetere en la ĉambro estis ordo, la primetita lito ankoraŭ estis netuŝita, Lermontov verŝajne sidis apud tableto ĉe la balkona pordo antaŭ la enlitiĝo. Li legis poeman romanon Anjegin, en originala rusa lingvo.

— Nur tia homo povis mortigi lin, kiun Lermontov konis. Ĉar li sidis vidalvide al la pordo, la farinto ne povis nerimarkite enveni. Supozeble li havis ĉiutagan kontakton kun la koncernulo, ĉar li ne formetis eĉ la libron — konstatis Mackenzie. — Verŝajne la murdisto iris malantaŭ la viktimon dum parolado kaj mortigis lin per unu rapida piko. — Mackenzie genuiĝos apud la mortinto kaj rigaris la vundon. — La farinto ne estis forta homo, ĉar la bone direktita piko ne penetris tro profunden. Se ĝi ne trafintus lian koron, tio ne estus mortiga.

— Kaj denove tiu mallarĝa, stranga enir-aperturo. Ia tute mallarĝa ponardo… — diris Gallon.

— Se vi estus tiel longe servinta, sinjoro konsilisto, en la kolonioj, kiel mi, vi konus tiujn mallarĝajn vundojn — diris Mackenzie kun diskreta rideto. — Oni faris la vundon per tiu mallarĝa bajoneto, kion oni uzas en la franca legio. Mi miras, ke Connor, kiu estis oficiro en Sud-Afriko, ne rekonis tiujn karakterizajn vundojn.

— Vere li ne rekonis ilin — diris konsilisto Gallon, kaj li triumfe pensis pri tio, kiam li rakontos al Connor la konstaton de Mackenzie. Irwing serĉis fingrostampojn. Ĉar la murdisto kunportis la armilon, tiu provo promesis malmulte da sukceso. Gallon traserĉis la vestoŝrankon. Mackenzie rigardis la kofron de la murdito. Estis okulfrape, ke liaj vestoj, tolaĵoj estis tute novaj. Mackenzie subite ekkriis surprizite.

— Ĝi jam estas io! Jen rigardu! Li tenis en sia mano rustan, mallarĝan, francan bajoneton kun longa klingo. — Ĝi estas armilo simila al tiu, per kiu oni faris la murdon. Cetere troviĝas ankoraŭ kelkaj militistaj objektoj ĉi tie, kiuj evidentigas, ke ankaŭ tiu viktimo havis striktan rilaton al la franca fremdula legio. — Ili rigardis la strangan bajoneton kun intereso. — Tiuj rustaj makuloj facile povas esti de sango — diris Mackenzie. Eblas, ke ĝuste Lermontov mortigis iun dum la antaŭaj murdoj, la kompatindan Hoffer-on, aŭ tiun nekonatan viktimon, elakvigitan el Tamizo, kaj nun li mem mortis per simila morto. Mi opinias, ke estus bone pridemandi la personaron. Ĝis tiam Scribe venu ĉi tien. Li estas eminenta detektivo. Li zorgeme traserĉos ĉion, tre gravas, ke la ĉambro ne restu sen gardo eĉ por sekundo, kiam ni estos liverantaj tiujn objektojn al la policejo.