Jenő Rejtő - Sub kvaranteno la Grand-Hotelo

– La hotelo brulas!

Oni batrompis la vitrotabuleton de la fajrosignalilo sur la muro de la koridoro. Post nelonge aŭdiĝis la sirenoj de la alvenanta fajrobrigado.

La Grand-Hotelo brulas! La flamoj de la fajro lumis malproksimen el la etaĝaj fenestroj.

Unue nur grupo da fajroestingistoj trapasis la kordonon de la kvaranteno, ĉar kiu enpaŝas ĉi tien, tiu ne povas reveni. Feliĉe tiu grupo sukcesis estingi la malgravan fajron, kaj la gastoj, kolektiĝintaj en la halo denove povis iri en sian ĉambron

Elder unuavice zorgis ne pri la arestitoj, vidinte, ke Felikso iomete ŝanceliĝas, sed li venas sur siaj piedoj kun Markheit. Li pridemandis la policajn oficirojn.

Antaŭe la ĉefinspektoro priparolis kun ili, se denove mallumiĝos, ĉiu rapidu al difinita loko, kaj ili ne moviĝu, kio ajn okazu. Li postenigis la oficirojn al la etaĝaj ŝtuparejoj kaj la kelkaj ĉambroj.

– Kie estas Ferguson?

La oficiro anonciĝis. Sango fluetis sur lia frunto, kaj ekimozo kovris lian duonvizaĝon.

– Kio okazis?

– Mi staris… ĉe la teretaĝa… suprenirejo… kiel vi ordonis… Iu venis… mi kaptis lin… li batis min je la kapo…

– Li ne povas forfuĝi! Ni traserĉos la domon! – kriis Elder. – Ni devas trovi homon, kiu portas ruĝan, kvadratitan piĵamon… Ek!

Felikso rapidis en la lavoĉambron. Estis mallumo. Li konjektis, kien fuĝis tiu homo.

– Ĝilda.

– Jen mi estas, sahibo… – La lampo eklumis. La hinda virino staris antaŭ li tremante.

– Mi serĉas homon, kiu portas piĵamon.

Ĝilda silentis.

– Se vi permesis al li malsupreniri, diru al mi. Tiam ne estos problemo. Cetere vi perdiĝos.

– Li malsupreniris ĉi tie, sinjoro.

– Kiel li aspektis?

– Mi ne vidis lian vizaĝon… li kovris ĝin per tuko…

– Bone, Ĝilda.

La krada fermoplato jam facile formoviĝis. Oni levis ĝin jam la trian fojon tiutage.

Felikso rapide malsupreniris sur la ferŝtupetaro kaj kuris. Rufaj ratoj, grandaj kiel katoj diskuris ĉien…

Fine, kiam li haltis aŭskultadi, kvazaŭ sonus klakado de malproksimaj paŝoj. Li kuris sur la piedfingroj, plenforte…

Li ekvidis la fuĝanton ĉe iu turniĝejo. Li estis en piĵamo. Li kovris sian vizaĝon per tuko, kiel bandito…

Nun li turniĝas kaj rimarkas la persekutanton. Li kuras!

Ĉe la sekva kurbiĝo Felikso postkuras lin sen ĉiu antaŭzorgemo.

Du pafoj knalas en la malvasta, volba kanalo per timpan-kreviga eĥo…

Io ekbatas la junulon, ke li devas sidiĝi apud la muro. La mondo nebuliĝis antaŭ li.

…La piĵamulo, sur la vizaĝo kun kovrotuko kuras plu. Li jam faris pli grandan vojon, ol Kramartz. Li suprenrapidas sur la sekva ferŝtupetaro… Post longa klopodo li sukcesis elgrimpi…

Li staras sur la asfalto. Li ĉirkaŭrigardas spiregante…

Soldatoj kaj fajroestingistoj ĉirkaŭas lin subite…

Haste li kaptas sian revolveron, sed glavoplato frapas sur lian manon, ke li faligas la armilon.

– Ne… Ĝi estus tro simpla – diras Elder, elpaŝinte el la grupo kaj deŝiras la tukon de sur la vizaĝo de la piĵamulo…

La ĉirkaŭstrantoj retropaŝas terurite. La vizaĝon de la arestito kovras malbelaj, ruĝaj cikatroj.

– Sinjoro profesoro Decker: mi arestas vin.

Mankateno klakis.

… Kiam Felikso rekonsciiĝis, li kuŝis en hotelĉambro, kaj Maud kliniĝis super lin.

– Kiel vi fartas?

Felikso ridetis kaj prenis la manon de la knabino.

– Bone… karulino.

– Vi vundiĝis je la ŝultro. La kuglo ne trafis la pulmon. Markheit diris, ke via laciĝo plie malfortigas vin, ol la vundo… Trinku lakton.

– Kio okazis?…

– Silentu… unue trinku lakton. Poste ni povas paroli.

Sed ili ne paroladis. Li apenaŭ glutis la lastan guton, li denove ekdormis. Estis jam malfrua vespero, kiam li vekiĝis. Maud sidis apud li. Felikso sentis sin freŝa, sana, kaj li etendis sian brakon por preni la manon de la knabino…

– Maud… mi volas scii, kio estas al vi?

La knabino ridetis.

– Kio estus? Mi estas malliberulino…

– Elder…

– Ne – diris la knabino, – vi. Laŭ Elder mi falis el sitelo en barelon – ŝi kliniĝis senpere super lin, – ĉar laŭ li vi ne plu lasos min libera… Ĉu estas vere?

Ili nur tiam disiĝis, kiam la ĉefinspektoro enpaŝis

Elder premis la manon de Felikso, pli malmole, ol alifoje.

– Mi ĵus telefonis al via patro, nemenciante, ke vi vundiĝis.

– Vi faris bone tion. Mi povas imagi, ke la kara oldulo, kiel nervoziĝis, kiam li vidis, ke la hotelo brulas. Ĉar Elder jam informis lin, ke mi estas ĉi tie – li tunis sin al Maud.

– Ĉu vi jam rakontis, fraŭlino Borckman, la epilogon de la krimo?

– Felikso nur nun vekiĝisd. Krome mi sentas tiel, ke ĝi estas via devo. Ankoraŭ estas multaj aferoj, kiujn nek mi komprenas.

Iu frapetis. La ĉambrokelnero alportis teon.

– Kiel do ĝi okazis?… – komencis Elder. – Ne kolodaĉu, Fernando.

– Estas superflue subaŭskulti – rimarkis Felikso. – Vi ricevos de mi unu someran vestaĵon kaj du binoklojn, nur foriru trankvile.

La kelnero konsterniĝis, kaj la glasoj ektintis en liaj tremantaj manoj.

– Mi petas vin…

– Tute ne parolante pri motociklo. Malaperu!

Ferdinando rapide kaj pale forlasis la ĉambron.

– Profesoro Decker estas grandstila krimulo – kimencis Elder.

– Kiel?… miregis Felikso.

– Ĉu vi scis nek tion? Decker estis la fantomo, la ĉantaĝisto, la krimulo, kredigante pri si, ke li estas Borckman.

– Mi sentis tiel, ke mi devas freneziĝi, kiam ĝi evidentiĝis – diris Maud.

– Mi jam la unuan tagon konjektis tion. La malnova, rusia fono de la afero estis sekreto ankaŭ por mi ĝis tiam, ĝis Decker rakontis tion. La profesoro kaj la patrino de fraŭlino Borckman estis gestudentoj en Moskvo. Li estis amanta al la bela medicinistino. Sed aperis duko Sergius, kiu uzis la nomon Borckman pere de aĉetitaj dokumentoj. Ili reciproke enamiĝis unu al la alia kaj geedziĝis. La vanta Decker esploris la pasintecon de Borckman. Sed li ne konjektis, ke duko Sergius kaŝiĝas malantaŭ tiu nomo. Post jaroj li hazarde eksciis, ke tiu Borckman estas rabmurdisto, kies nomon uzis la duko. Decker malamis lin, kaj lia ampasio ne ĉesis dum la pasintaj jaroj. Li denuncis Borckman-on, aŭ Sergius-on. Li eksciis, ke la malgranda familio loĝas en Aĉinsk. Kompreneble Sergius estus arestita laŭ la denunco kontraŭ Borckman. Sed bonvola polica prefekto vanigis la planojn de Decker. Li donis vojon de eskapo al Borckman-Sergius. Oni rekonis la Sergius-on en Ŝanghajo, kaj li devis disiĝi de la familio Borckman, li denove fariĝis duko. Decker tenis siajn okulojn sur la malgranda familio, sekrete, ke ili ne vidu lin. Kiam la virino staris kun la du infanoj en Ŝanghajo, li aperis antaŭ la virino, kiel la malnova kolego, ŝajnigante hazardan renkontiĝon. Decker protektis la familion kiel savanĝelo. Veturiginte ilin al Javo, li klopodis montri sin grandanima. Mi scias de li, kiom li trompiĝis. La virino estis dankema pro lia bonkoreco, sed ŝi ne forgesis dukon Sergius eĉ por momento. Sed ŝi fidis la malnovan kolegon tiom, ke ŝi rakontis la sekreton al li: Borkman ne estas sia edzo, sed duko Sergius. La kuracisto, ĉar li ankoraŭ ne estis profesoro, anstataŭ la ne atingebla celo, li elpensis pli realan. Li vojaĝis al Parizo por kelkaj semajnoj kaj komencis ĉantaĝi la dukon. Kvazaŭ li estus la „vera” Borckman. Li instalis sian unuan laboratorion sur Javo el la ĉantaĝita mono, kaj li komencis sian grandstilan, hipokritan vivon. Kiam la serioza profesoro forvojaĝis al Tahitio aŭ al Havajo por kelkaj semajnoj, li vivis monduman vivon, li havis vilaon, jaĥton, amikinon, li partoprenis ĉion de la burso ĝis la ruleto, poste li revenis en Javon, kaj li vere faris valoran laboron kiel serioza scienculo. Fine li atingis sian plej grandan rezulton per la invento de la bananoksido: la ŝtato aĉetis ĝin por kvincent mil nederlandaj florenoj.