Jenő Rejtő - Sub kvaranteno la Grand-Hotelo

Kelkiuj komencas senfinan kartludadon. Baronino Petrona ofte eksplodas per histeria plorado, Markheit provas ĉiumaniere trankviligi ŝin, kaj dume malaperas lia poŝhorloĝo…

Felikso jam ŝatus nur razi sin. Li vagaĉas sur la etaĝaj koridoroj. Fine el iu ĉambro elvenas Erich Kramartz, la junulo, bela kiel filmstelulo, kun infana vizaĝo, kiu havas pentrinde arkformajn, certagrade arte flegitajn brovojn. Li ankoraŭ ne estas tridek jara. Poŝtuko pendas el lia supra poŝo, lia du-butonvica jako estas ĉefverko de tajloro.

Li foriras fajfante, freŝe.

Felikso malfermas la pordon de Kramartz per la ĝenerala ŝlosilo. Li rapidas en la banĉambron.

Jen la razilo! Rapide. Sed li apenaŭ ŝmiras sian vizaĝon per la kremo, la ŝlosilo turniĝas en la seruro.

Iu venas.

Kramartz revenis kun sinjorino Hould, kiu estis diketa belulino, havanta la aĝon, kiel la virinoj en la romanoj de Balzac.

– Kial vi faras tion, Maryorie? – diras la junulo incitite, kaj malpacience. Se vi jam decidis tion, ne turmentu vin.

– Komprenu, Doddy… ĝi ne estas tiel simple… – respondis sinjorino Hould per tremanta voĉo. – Se iam ni forlasos la hotelon, kaj Arturo definitive ekscios ĉion, tiam jam estos… vane.

– Sed jen estas mi…

– Nun. Ĉu se vi ne estos post unu jaro? Doddy! Mi forlasos ne nur mian edzon, sed ankaŭ mian infanon… Mi havas neniun, nur vin…

– Ĉu tio ne sufiĉas? Mi amas vin, Maryorie…

– Vi havas nur dudek ses jarojn… kaj mi…

– Sinjorino Hould estis kvardek du jara virino. Ŝi havis belan vizaĝon, diketan, sed proporcian staturon. Kelkaj sulkoj estis en ŝiaj okulanguloj kaj ĉirkaŭ ŝia kolo, sed ili estis videblaj nur tiam, kiam ŝi ne pudris sin sufiĉe.

– Ni vojaĝos al Kairo, Maryorie. Kaj ni faros ian prudentan aferon…

– Ĉu se tio ne sukcesos?

– Ĝi sukcesos!

– Kiom da mono vi esperas ricevi por miaj juveloj?

– Altan sumon. Tiuj estas belegaj ŝtonoj, nun la kurzo de brilianto estas favora… Unuavice ni aranĝos belan neston, kaj restos sufiĉe por bazigi nian ekzistadon… Ni estos feliĉaj, Maryorie.

– Ho, Doddy… Tiel malfacile estas al mi.

La junulo ĉirkaŭbrakumis ŝin.

– Ĉar tiu malseka klimato estas terura. Ĝi faras nin sentimentala…

– Ne… ne… Mi timas vin… Kiu vi estas?

– Ĉu vi nun denove memorigas min pri tio, ke mi estis dancisto? Ĉu eble vi malestimas min?

– Ne koleru, Doddy.

– Ĝi jam tro sufiĉas al mi!

Malferminte fakon de la skribotablo, li metis kaseton antaŭ la virinon.

– Jen estas viaj juveloj Kaj revenu en vian hejmon.

– Ne koleru min, Doddy. Mi ne volis ofendi vin.

– Doloras, ke vi riproĉas min pro mia pasinteco. Mi estis finekzamenonta inĝeniero, nia familio malriĉiĝis, mia patro malsaniĝis, ni bezonis monon, tial do mi dancis…

– Mi scias, mi scias… Pardonu min, sed… mi amas kaj timas vin… Ne koleru…

Li denove ĉirkaŭbrakumis ŝin.

– Mia malkuraĝeta Maryorie… Fidu min.

Felikso rapide elgrimpis sur la eskalon per rapideco de pra-rutinulo, de tie en la ĉambron de la lavistino, poste li denove troviĝis sur la koridoro. Kion fari? Li malsupreniros en la keletaĝon. Eble li trovos tie trankvilan lokon, kie li povos razi sin… Rapide al la helika ŝtuparo.

La atmosfero nek en la subteretaĝo estis trankvila. Laboristoj fervoris ĉirkaŭ la kaldronegejo. Ili iradis tien-reen… Li rimarkis ferpordon sur la murod de iu flankkoridoro.

La deponejo! La kolektejo de la malplenaj valizoj. Oni ĵus portas kofron al la ŝarĝolifto…

– Lasu la pordon de la deponejo malfermita, por aerumi, kaj ankaŭ koaksforno estas bezonata, ĉar ĉiu kofto estos ŝima – diris Martino al la grumo. Poste ili foriris per la lifto.

– Felikso ensteliĝis. Li penetras profunde en la deponejon. En ĝia fino malgranda, aeruma fenestro lumas desupre, kiu donas vidon al la ĝardeno. Vere terura odoro regas ĉi tie. Li tute ne konjektis, ke la ŝima ledo tiel fetoras. Li klopodis iri proksime al la kel-fenestro, ĉar li sentis tiel, ke li tuj malbonfartos, se li ne povas enspiri freŝan aeron. Li flankentiris kelkajn kofrojn. Li facile forigus grandan valizon, barantan lian vojon, sed tio ne sukcesas… Kial ĝi estas tiel peza? Stariginte, li rulis la kofron, ke ĝi turniĝis de iu ekstremaĵo al la alia.

Fine li eksidis sur la plankon, metis apud sin la razilon kun inkrustita prenilo, kiu havis la surskribon „Sidney Crick”, kaj li serĉadis la kremon… Sed la fetoro estis neeltenebla. Li volis iris pli proksime al la fenestro… Terure…

Li denove turnis la kofron. Ties fermoplato subite malfermiĝis, kaj mortintaĵo falis sur la plankon.

Ĝi estis la kadavro de sinjorino Villiers!

Li staris terurite kaj tolpore. La kadavro, kovrita per koaguliĝinta sango kuŝis tie kun malfermita buŝo, elstariĝintaj okuloj, kurbaj membroj, kiel monstro, kaj sufoka fetoro pelenigis la kelon dum momentoj.

Li stumbladis al la pordo zorgante pri nenio.

– Diablo forportu tiujn multajn, ŝimajn kofrojn – kriis voĉo. – Fermu la deponejon.

La ferpordo frapfermiĝis. La riglilo klakis. Felikso sentis tiel, ke li svenos. Stariginte grandan ŝrankokeston, li atingis la fenstron de tie. Zorgante pri nenio, li grimpis en la liberan aeron. Feliĉe la pluvo falis en la krepuska ĝardeno, kaj neniu vidis lin. Li kuris tri paŝojn. Li rigardis tra la plej proksima fenestro. La lavoĉambro! Ĝi estas bona! Li rapide ensaltis. Ankaŭ lito kaj tablo estis tie. Ĝi estis meblita por Ĝilda dum la kvaranteno. Malgranda necesujo kuŝis sur la tablo. Ĉu la virino ŝtelis ĝin, aŭ iu forgesis ĝin ĉi tie?

Li eksidis lace, spiregante. Li prenis sian kapon inter siajn manplatojn. Kio okazis?

Iu mortigis sinjorinon Villiers. Terura tranĉo estis klare videbla sur ŝia gorĝo. – Kiu mortigis ŝin? Doddy! La ĝigolo. La sicilia vidvino rakontis al la pastro, ke sinjorino Villiers venis ĉi tien pro Doddy. Sinjorino Hould estas la alia virino, kiu firlasis sian edzon. Elder diris ankaŭ ŝian nomon: sinjorino Arturo Cocklin. Doddy volas fuĝi kun la juveloj de la virino. Sinjorino Villiers grave minacis la planojn de Doddy, la ĝigolo do mortigis la edzinon de la redaktoro, kaŝinte la kadavron en keston, li simple sendis ĝin en la deponejon. Hodiaŭ vespere li foriros kun la juveloj de Maryorie, kaj la afero estos finita…

Ĉu li rakontu ĉion ĉi al Elder? Ne! Ankaŭ li volas fuĝi kun Maud tra la defluejo de la kanalo, troviĝanta en la lavoĉambro. Se li mencios arestite, kie li volis fuĝi, oni starigos gardiston tien…

Forkuru tiu fripono! Temas ja pri Maud.

Fuĝu tiu vira bestio, kaj Dio punu lin…

Li komencis trankviliĝi. Li iris al la faŭko de la defluilo.

Ĝi estis rondforma aperturo de kanalo, kovrita per krado. Unu homo povis traiĝi tie. Ferŝtuparo kondukis en la profundon.

Unuavice li nun razos sin. Li reiris al la tablo. Eble spegulo troviĝas en la necesujo. Malferminte la necesujon, li povis konstati, ke en tio estis spegulo, sed ĝi rompiĝis, aŭ iu elprenis ĝin. Anstataŭe tio estis plena de malgrandaj objektoj, kiujn oni povis ŝteli nerimarkite el la ĉambroj de distritaj gastoj: kombilo el testud-karapaco, kudrilarom pudrujo…

Li fermis la malgrandan, nigran mansaketon. Ne gravas. Eĉ sen spegulo ĝi estas neebla. Li jam komencis serĉadi en siaj poŝoj, ĉar li ne trovis la razilon, kiam li aŭdis voĉojn.

Rapide grimpis sub la liton. Vane. Nun jam ĝi ĉiam okazos tiel. Sub lito, en lumig-korto aŭ en ŝranko. Li jam alkutimiĝis tiom, ke malfacile estos alie. Ĝilda envenis. Ŝi zumkantis kaj metis korbon da vestaĵo sur la plankon. Ŝi ŝaltis la lampon, ĉar jam krepuskiĝis.

– He! Ĝilda! – kriis iu. – Venu rapide!