Jenő Rejtő - Sub kvaranteno la Grand-Hotelo

– Kio okazis?

– Oni trovis mortintan gaston en la pakaĵdeponejo!

Ŝi forkuregis. Martino kaj la grumo ttrovis la kadavron, kiam ili revenis en la pakaĵdeponejon kun la koaksa forno. Laboristoj, servistoj ĉirkaŭstaris terurite la mortintaĵon.

– Neniu iru en ties proksimon! – kriis Martino ŝajnigante sin grava – eble troviĝas piedsignoj sur la okazejo!

La negra grumo, kiu iris venigi Elder-on, raportis spiregante:

– Ili jam estas ĉi tie!

Alvenis la polica komitato. La oficiroj, la kapitano, Elder kaj Markheit.

– Mi sciis – diris la ĉefinspektoro kapbalancante. – Sinjorino Villiers.

Poste komenciĝis la esploro. Pasis duon horo, kaj oni arestis la asgrikulturaĵ-komeciston Vangold, ĉar ankaŭ li mem konfesis, ke la razilo kun inkrustita prenilo, kiu havis surskribon „Sidney Cricke” estas lia propraĵo, kiun oni trovis apud la kadavro, kies gorĝo estis tranĉita.

Estis vespero. Intertempe Ĝilda revenis en sian ĉambron. Poste ĉambristino venis malfruiĝinte, ĉar oni pridemandis lin. Nun ili komencis pendigadi korbon da tolaĵo. Ĝilda disfaldadis la blankaĵojn, la ĉambristino nombris ĝin.

– Du litotukoj… unu kusentegaĵo.

– La kusenettegaĵon ne kalkulu, ĝi estas la mia… Kial oni pridemandis vin…

– Mi estis tie… nu… kiel oni diras… se oni nokte devas maldormi?… Trovite: Deĵoranto! Kaj ili demandis, kion suspektindan mi vidis? Mi diris… ke ĝi estas kvieta koridoro… kaj sinjoro Vangold estas galanta homo. Foje li donis al mi unu florenon, por porti leteron kaj florojn al baronino Petrovna… Ankaŭ sekvonttage li donis unu florenon, denove porti leteron, sed la baronino remesaĝis, ke nenia ora fontoplumo restis ĉe ŝi… Nun li konstante lamentas al la detektivo, ke li devas paroli kun sia edzino… telefone…

– Kion vi konfesis…

– Ke mi vidis nenion strangan. Mi deĵoris nur unu nokton sur la etaĝo… Kvar peplomtegaĵoj… La kvina estas en la stebejo…

„Kompatinda Vangold” – pensis Felikso sub la lito, kaj li tre suferis, ĉar formikoj kaj miriapodoj krabladis sur li.

– Se vi demandas min pri la tria etaĝo, tie estus kion konfesi. Ĝi estas bela friponaĵo… La gubernatoro de la insulo Tonga, tiu Shilling, kaj kapitano Dickman, transprenis la cigaredojn, alvenintajn pasintsemajne al la adreso de Bruns. Ili koruptis la pordiston… Tri malgrandaj kusenegtegoj… Mi hazarde aŭdis… Ili donis ankaŭ al mi kvindek florenojn dirante, se mi ne perfidos ilin, mi ricevos ankoraŭ kvindek florenojn… kaj mi portu la cigaredojn de ili al Bruns, kvazaŭ tiuj estus alvenintaj per la poŝto… Tiu Bruns kontrabandas armilojn en Ĉinion. Ferninando rakontis tion. Ĝi estas severe puninda. Se iu kontrabandas armilojn ien de sur Javo. Kaj li havas multe da mono, kvankam iam li estis matroso kaj jam sidis ankaŭ en malliberejo… Nun ĉiumonate oni sendas al li de Simon Artz, el tabako propre miksita, en cigaredpapero kun lia nomo…

– Hoo… ĉu tiu dikstatura homo, kiu antaŭ nelonge draste batis la liftiston?

– Jes, tiu… Kaj Bruns donis al li kvindek florenojn, ĉar li ne estas malbona homo, nur vulgrulo… Sed nun jam li batos neniun, ĉar oni venenis lin, li mortos kaj estos enterigita. Ferninando diris ankaŭ tion. Li estas ŝparema ĉambrokelnero, tial li ŝtelas la cigaredojn de la gastoj. Kaj li malsaniĝis. Tiam li diris, ke oni venenas tiun Bruns-on. Traserĉinte la ĉambron de sinjoro Dickman, li trovis ian venenon eel kanabo kaj verda ŝelo de papavo, kiu fumite kun tabako iom post iom mortigas la homon… li diris, ke ni devas urge fari ion, kaj li tuj komencis ĉantaĝi la kapitanon kaj la anglon, tiel, ke li nun aĉetos motociklon kun kromĉaro… Flankenmetu la ok bluajn, silkajn kusenegtegilojn, ili apartenas al la privata garnituro de tiu belga Odette. Ŝia ĉiu havaĵo estas el blua silko, kaj nun ŝi mortigis sin mem. Martino diris, ke la sukerbarono, kiu havas kurĉevalojn, forlasis ŝin, kaj tial…

felikso jam ne sentis la fiinsektojn. Li kuŝis surventre sub la ferlito konsternite… Li ekmemoris, kiel malbone li fartis, fuminte la cigaredojn de Bruns. Nu jes! Oni venenis la cigaredojn kaj metis la mimozojn sur la sojlon! La mesaĝon de Li Shing! Nun li pensas tion, ke ĝi estas la malbeno…

– …Fernando vidis dum purigado, ke tiu emerita Dickman havas malgrandajn kanonojn en la tirkesto, kaj foje li subaŭskultis, ke li diris al Shilling: „… se ni povas albordiĝi sur la insulo Tonga, tiam la piratoj ne atakos la anglajn kargoŝipojn. Ili interkonsentis, sed la gubernatoro de la insulo Tonga diris, ke li ne permesas la enŝipigon, kaj nek la centra registaro ricevu armilojn. Dickman diris, ke nur Bruns rajtas liveri al li, kaj ili interkonsentis. Tial Ferdinando ĉantaĝis de ili someran vestaĵon kaj du binoklojn. Ankaŭ Lidia ĉantaĝis advokaton el Javo, ĉar li edukigas infanon en la misiejo, kaj sur la dua etaĝo la liftisto ĉantaĝas damon pro la itala, amatora ĉevalrajdisto…

– Nur en la lavoĉambro neniam estas kromsalajro…

La lumo estingiĝis sur la koridoro. Nur kelkaj, malgrandaj, bluaj, sekuraj lampoj brilis…

– Bonan nokton – diris la ĉambristino kaj iris kun la korbo. Ĝilda malŝaltis la lampon. Sed ŝi ne malvestiĝis. Ŝi atendis…

Ruliĝanta bruo aŭdiĝis de malproksime. Oni leveris la karbon al la kaldronego per puŝĉaro. Poste silento. Nur la konstanta, monotona pluvego tamburis… Pasis pli ol duon horo.

– Iu frapetis.

– Ĉu Martino?…

Neniu respondis. La pordo malfermiĝis. Iu envenis.

– Ne lumigu lampon… Mi estas tiu – flustris Kramartz. – Levu la fermoplaton de la kanalo. Kiam mi eekiros, vi ricevos la monon… Mi avertas vin, ke vi estos kondamnita al dek jara malliberigo, kion vi faras nun. Tenu do vian buŝon fermita.

– Ho… sahibo… Ĝilda… estos muta…

Ankaŭ la viro kaj ankaŭ la virino faris bruon dum irado en la blinda mallumo. Tiel Felikso povis ŝtelumi el sub la lito. Kramatz stumbletadis malantaŭ la lavistino, Felikso ŝteliris al la kanalo. Kramatz kunportis nur malgrandan lak-valizon. En ĝi la juveloj de sinjorino Hould!

– Estas iom malfacile… malfermi ĝin – ĝemetis Ĝilda ĉe la kovra fer-krado super la kanalo.

– Lasu min iri tien! – Alirinte, li elprenis ion el sia poŝo, mallonge li klopodaĉis per la krado… bruo… Ĝi estis malfermita, kaj aŭdiĝis plaŭdego de akvo. Kaptinte la valizeton, Kramatz transdonis la monon al la knabino… La remetita fermoplato klakis super li, kaj li rapide malsupreniris kelkajn ŝtupojn sur la eskalo…

La multe da timiĝintaj ratoj ŝrikante diskuris. Li iris senpere preter la muro por ne paŝi en la akvon de la kanalo. Malgranda lampo flagretis ĉe ĉiu turniĝejo, en nebulsimila vaporo… Li jam preterlasis ankaŭ la dekan suprenirejon, kiam li fine ekiris sur la ferŝtuparo… Li subaŭskultadis. Estis silento… kaj densa, peza nebulo… Denove elpreninte la handspikon, li levis la fermoplaton… kaj li grimpis surfacen!

Li estis en la kvartalo de la indiĝenoj, malproksime de la urbo, ie sur la marbordo. Poste li aŭdis bruon de rikis-kulio ĉe vojkruciĝo. Li laŭte kunfrapis siajn manplatojn. La durada veturilo haltis antaŭ li.

– En la havenon – li kriis enrikisiĝinte. La kulio komencis kuri.

…Post unu horo li jam estis sur la vaporŝipo, veturanta al Surabaya. Li faligis sin sur la mallarĝan liton kun malpeziĝinta ĝemo kaj malfermis la valizeton por rigardi la trezoron, la mirindajn juvelŝtonojn de Maryorie.

Bagatelaĵoj troviĝis en la valizeto. Kombilo el karapaco de testudo, kudrilaro, pudrujo… kaj ĝenerale tiuj oblektoj, kiujn Ĝilda kutimas ŝteli de la gastoj de la hotelo… Sed juvelo troviĝis nenie.

Li faligis la valizeton el sia mano kun pala, deformiĝinta vizaĝo, kaj ĉiuspecaj objektoj disruliĝis sur la planko.