Jenő Rejtő - Sub kvaranteno la Grand-Hotelo

– Maud… – diris la duko mallaŭte.

– Ŝi fartas bone – respondis Elder. – Ni jam parolis kun ŝi. Via ekscelenco, iru en vian ĉambron, ĉar la polico nun devas fari senĝene sian laboron… Post kiam la duko estis forkondukita, ili ekiris al la ĉambro de Maud. Ankaŭ Markheit iris kun ili… Neniu sciis precize, kio estos tie, ĉar Elder diris al Sergius nur trankviligi lin, ke li parolis kun Maud.

Elder haltis ĉe la koridora telefono.

– Momenton – li ciferumis telefonnumeron.

– Nu? – li demandis. Poste li silentis. – Bonege. Dankon, Sedlintz, estis bonege. – Li demetis la aŭdilon.

– Kion raportis Sedlintz? – interesiĝis la kapitano.

– Lastfoje mi petis lin, se denove estingiĝus la elektra lumo, okazu kio ajn, li kuru tuj al la ŝaltotabulo kaj faru daktiloskopiaĵon pri la ŝaltostango.

– Bravo! – diris Markheit instinkte.

– Bonega ideo – aprobis la kapitano acerbmiene. – Verŝajne la kunkulpulo malsuprentiras la ŝaltostangon, ke mallumiĝu.

– Laŭ mia opinio la farinto estas tiu.

– Kial vi pensas tion?

– Ĉar mi scias, kiu estas la farinto. Li preferas resti en la fono.

– Mi konas vian teorion, mi do ne demandas la nomon de la koncernulo. Sed de kie vi sciis, ke la fripono vizitos la knabinon hodiaŭ vespere?

– Permesu, ke nek tion mi diru al vi. Mi havas vere gravajn kaŭzojn. Vi agis tre rapide kaj energie, sinjoro kapitano.

– Bedaŭrinde estas verŝajne, ke mi maltrafis celon en la mallumo. Sed de kie venis tiu, kiu batis vin je la kapo?

– El proksima ĉambro. Mi aŭdis grinci la pordon, kaj tuj poste li batis min per fera aŭ guma bastono.

Ili estis antaŭ la pordo de la knabino. Elder frapetis.

– Jes! – kriis trankvila voĉo.

Maud rigardis al ili kun serena vizaĝo. Nun ŝi ne ludis rolon. Ĉesis ŝia ĉiu timo kaj angoro. Ŝi rezignis sian sorton.

– Mi opinias, fraŭlino Borckman – diris Elder, – estus plej bone, se vi rakontus dekomence ĉion, kio okazis hodiaŭ nokte ĉi tie… se ĝi havas kunligon kun la nuna esplorado – li aldonis rapide.

– Bone…

Ŝi rakontis, ke iu petis de ŝi noktomezan renkontiĝon perletere, krome la subitan aperon de la stranga vizitanto, kaj ŝi citi la interparolon precize.

Elder pennsadis.

– Vi diris dum la lasta pridemandado, ke vi scis pri nenia „notkajero”.

– Mi diris malveron. Mi ŝtelis la priskribon de profesoro Decker pri la Bananoksido. Krimulo ĉantaĝis min per io, pri kio mi ne konfesas. Mi volis transdoni la notkajeron al li, sed bedaŭrinde, ĝi malaperis. Nek pri tio mi deziras paroli.

– Tiam ni devas aresti vin, fraŭlino Borckman – diris Elder ĝemante.

– Tio estas komprenebla – respondis Maud trankvile.

– Nun ni denove parolu pri via vizitanto. Ĉu vi estas certa pri tio, ke vi bone citis la vortojn de tiu homo?

– Mi havas tre bonan memorkapablon.

– Ĉu li komencis paroli jene: „ne ekfumu”?

– Ne tute. Li diris kategorie: „ne ekfumi!”

– Ĉu fine li diris tion: „Mi pensados pri tio… vi trovos informon ĉe la pordo?”

– Ne tute: „Mi devas pensadi… Informo estos ĉe la pordo…”

– Dankon. Tiel ni facile kaptos iun kunkulpulon. Bonan nokton, fraŭlino Borckman. Fidu min, se eblas, mi tiros vin el la peĉo, sen tio, ke malbono okazus al vi. Bonvolu resti de nun en via ĉambro. Ni starigos gardiston antaŭ vian pordon.

La kapitano nervoze demandis Elder-on sur la koridoro:

– Kial vi diris tion, ke iu komplico estas konata?

– Ĉar ne estos malfacile trovi tiun inter la indiĝenoj, loĝantaj en la hotelo, kiu hodiaŭ vespere estis en la ĉambro de la knabino.

– De kie vi prenas tiun pli novan surprizigan aferon? – demandis Markheit.

– Estas karakteriza indiĝena kutimo uzi plej ofte infinitivon anstataŭ la diversaj verboformoj, ĉar en ilia primitiva lingvo apenaŭ estas konjugacio. Ni diras tion: „ne ekfumu, mi pensados…” La indiĝeno diras jene: ne ekfumi”… „Mi devas pensadi.”

– Mi opinias, ke vi denove trafis kape la najlon… – murmuris la kapitano.

Jam tagiĝis, kiam ili alvenis en la kontoron. Sedlintz kaj la oficiroj trinkis teon. Ĉiu sentis malvarmon interne. En la varmo tridek kvar celsiusgrada. La krajono plugis sulkojn sur la papero de la protokolo, ĉiu folio sorbis tiom da humido el la aero.

– Kie estas sinjoro direktoro Wolfgang? – demandis Elder.

– Iu iris por venigi lin. La direktoro alvenis kun taŭzitaj haroj, kun langvoraj okuloj, li estis raŭka kaj interfrotadis siajn malvarmajn manojn.

– Terure… estas terure… – li ripetadis senĉese.

– Kial vi lamentadas?! – admonis lin la ĉefinspektoro – se ne okazintus tiu malbenita historio, via profito estus malpli multe da mono. La hotelo estas plena de eminentaj gastoj dum tri semajnoj, en la plej malagrabla sezono.

– Sed pensu pri tiu skandalo!

– Ĝi estos bona reklamo. Via hotelo estos plenplena dum la venonta sezono.

– Sekvontjare finiĝos mia dek jara kontrakto, kaj la ŝtato evikcios la hotelon. Kion mi profitos el la reklamo?

– Nu. Ĉu vi do estas nur luanto?

– Jes.

– Ĉu sola?

Wolfgang hezitis.

– Ne… Mi fondis la banlokon, kaj mi ricevis dek jaran koncesion de la malajana reĝo, kiu estis leĝoobeema reganto sur la insulo Malgranda Lagonda, por fruktuzi la gastigajn establaĵojn. Sed tiel, ke li estas mia komanditanto. La nederlanda ŝtata administrado asprobis tion, kaj ankaŭ la „Nederlanda Banko”, kiel entreprenanto.

– Kiel eblas tiel simple manipulaĉi la ŝaltotabulon en la hotelo? Ekde hodiaŭ ni starigos gardiston tien.

– La elektra centralo estas apud la maŝinejo, kie restadas nur la hejtistoj kaj la mekanikisto. Ni ankoraŭ neniam havis kaŭzon estis singardemaj.

– Ni pridemandos la personaron de la maŝinejo. Krome tiuj indiĝenoj, kiuj nun estas en la hotelo, ili ĉiuj venu en la kontoron!

Wolfgang iris.

– Jen estas la fingrostampo – diris Sedlintz.

– Dankon. Jen prenu – respondis Elder kaj transdonis spegulon, pakitan en silkopaperon. – Fingropremaĵoj estas sur ĝi. Komparu ilin kun tiuj, kiujn ni jam havas.

Sedlintz forrapidis.

– De kie vi prenis la spegulon? – demandis la kapitano.

– Lastfoje ĝi estis en la mano de la krimulo.

– Ĉu ni arestos lin, se la fingrostapoj estos identaj kun tiuj, kiuj ni trovis sur la ŝaltostango.

– Ne. Ni havas malmulte da konvikto.

– Se li mallumigis ĉion dum la atako, ĉu tio ne estas sufiĉa pruvaĵo?

– Ĝi sufiĉas nur al tio, ke li partroprenis la perforton kontraŭ la polico, sed mi volas pruvi eĉ tion, ke li estas murdisto, ĉantaĝisto, rabisto!

– Kian alibion li havas?

– Nekontesteblan. Multaj fidindaj atestantoj, bonfide kaj ĵure konfesos, ke ili estis kun li…

– Kaj tamen…

– Tamen li estas la murdito.

Alvenis la personaro de la maŝinejo, la negra liftisto, mulata koktelisto, tamula ŝoforo, du indiĝenaj kuirhelpistoj, la malajana bildkart- kaj dancmaskvendisto, fine miksrasa lavistino.

– Ferguson! Bonvolu konduki la indiĝenojn en la najbaran ĉambron, elektu tiujn, kiuj havas senduban alibion, la ceteruloj envenu unuope.

…La kolorhaŭtuloj rigardis la policanojn kun timemaj, grandaj, rondaj okuloj. Ili sekvis Ferguson-on malkuraĝe flustrantaj.

– Nu – turniĝis Elder al la hejtistoj, starantaj en olea ĉemizpantalono. – Iu malŝaltis la kurenton proksimume antaŭ unu kaj duono da horo ĉe la elektra centralo. Kion vi scias pri tio?

– Mi tuj elrapidis, ĉar mi estis ĝuste apud la varmakva kaldronego – diris la mekanikisto, – kaj mi restarigis la elektrofluon kiel eble plej rapide. Polica oficiro, kiu venis kun lampo, anticipe faris ion.