Jenő Rejtő - Sub kvaranteno la Grand-Hotelo

– De kie vi venas?

– Nek mi scias tion?…

Li malaperis en la banĉambro, kaj li tuj revenis en la uniformo de veselkapitano Dockman. La pantalontuboj estis super liaj maleoloj, la kamizolo super liaj pojnoj, kaj iu epoleto tuj deŝiriĝis je lia unua ekmoviĝo.

– Nun mi devas razi min! – li diris morne, ĉar li zorgeme gardis la razilon kun inkrustita prenilo, kiu havis la surskribon „Sedney Crick”, la sapon kaj la ĝeneralan ŝlosilon.

– Vi aspektas terure kun tiu duon barbo.

– Mi estis klarvida pri tio, kiam mi venis ĉi tien, ke estus pli bone morti. Mi ŝatus plaĉi al vi, kaj jen vi revidas min, kiel fabelan, duone senfeligitan virkapron…

Kaj li simple tiri la knabinon al si.

– Maud… ĉu mildigas vian malĝojon tio, se mi diras al vi, ke mi scias ĉion pri vi… Kaj mi tamen amas vin?

La knabino malgaje, sed sen kotraŭago staris antaŭ li kaj klinis sian kapon.

– Estas bone aŭdi… kion vi diras… Kaj eble, se aliokaze… Eh… estas egale.

– Aŭskultu min, Maud… Vi povus malaperi kun la duko en Usono, kaj se vi malaperus, ankaŭ mi venus…

– Estas malfrue. Ĉiel estas kapute al mi, ĉu pro la denunco de Decker, ĉu pro la malkaŝo fare de Borckman… Maksimume kelkaj homoj povas saviĝi koste de mia honoro… Bonvolu transdoni al mi la kajeron.

– La… ka… jero…

Maud time rigardis la teruriĝintan vizaĝon de la viro.

– Kio okazis… al la kajero?!

– Ĝi… restis… en la ĉambro n-ro 102… en la livreo… en ties poŝo… kaj oni forportis ĝin…

– Ĉu vi povus iri… kaj serĉi ĝin?… – flustris la knabino.

– Oni kunportis la vestaĵon en la kontoron… La kajero estis en la poŝo de la jako.

La knabino levis sian ŝultron kaj malesperiĝinte faligis siajn manojn.

– Tiam do… estas finite. Hodiaŭ nokte je la dekunua horo Borckman venos por la kajero… Kaj se ĝi ne estos sur la sojlo… morgaŭ li efektivigos sian venĝon… kaj ni ĉiuj… mia patro… mia frato…

Felikso malesperiĝinte provis konvinki ŝin pri sia plano.

– Ni povas fari nur tion… Ni metos leteron sur la sojlon anstataŭ la kajero, vi skribos al Borckman, ke la notoj estas en la poŝo de la jako, kion oni kunportis en la ĉambron n-ro 102. Kaj mi nun malsupreniros en la kontoron…

– Ne! Vi ne devas riski plu vian honoron por mi. Iu murdis ĉi tie. Kaj vi ne havas alibion…

– Vidu, Maud, mi vivis ĝis nun tre frivole… Nun ĉio ŝanĝiĝis dum tagoj. Grandparte tio okazis pro vi. ne gravas mia honoro, se la via estas en danĝero. Ni persistos unu apud la alia, kio ajn okazu…

– Ho… se vi serioze…

Li albrakumis la knabinon.

– Nun jam vi ne estas sola en tiu batalo, Maud… Mi ŝatus, se vi prenus ĝin tiel serioze, kiel mi sentas… Skribu kelkajn liniojn al tiu homo, kaj metu ĝin sur la sojlon… Mi nun foriras…

…Kaj li rapide elŝteliĝis tra la pordo.

Estis vespero… Antaŭ noktomezo… Borckman…

Maud skribis sincere la situacion en letero, kaj metis ĝin sur la sojlon. Estinginte la elektran lampon en sia ĉambro, ŝi ekfumis cigaredon kaj atendis.

Post la ĉesinta pluvo grandaj, pigraj gutoj plaŭdis iafoje, kaj ranoj kvakis en la sufoke varma, hinda nokto… Vaporo kovris dike la insulon.

Poste sireno de ŝipo ploris longe en la malproksimo, certe profunda nebulo sursidis la oceanon. Pasis pli ol duonhoro. La falo de la gutoj signis la pason de la tempo per morta monotoneco.

Maltrankvila angoro deprimis Maud-on. Ŝi ne timis la noktomezan renkontiĝon. Ŝi sentis animriproĉon pro Felikso. Nun la gaja, bona amiko kun entuziasmaj okuloj miksiĝos en malbonon pro ŝi.

Sur iu etaĝa koridoro aŭdiĝas frotbruo de paŝoj… Pordo frapfermiĝas, akvo plaŭdegas el krano… Silento… Io falis de sur arbo kun obtuza pum-bruo en la ĝardeno. La tero elspiras kel-gustan florodoron, kiu iom post iom plenigas la ĉambron, kiel ĝi liberiĝas pro la premo de la atmosfero. Kvar-kvin moskitoj zumas ĉirkaŭ ŝi, kaj la horloĝo batis la dekduan horon en proksima ĉambro…

Noktomezo!

La horo de Borckman.

Kraketas la moskitovualo: vesperto alflugis ĝin. Maud turniĝas. Ŝi estas mirinde trankvila. Antaŭ la fenestro el la mallumo aperas senmova palmokrono, en la pale brilanta, fumblanka, malcerta lunlumo.

„Hui-hi, hui-hi, hui-hi…” – ripetas kuraĝa, malgranda mangust-o per nervokonsuma monotoneco, kaj tusante ekstertoras, kiam ĝi kunfrontas kun kobro…

Silento.

Iu el ili jam mortis. Ĉu la mangust-o aŭ la serpento, eble ambaŭ?…

Hinda nokto…

La kontraŭdirekta vento post noktomezo miksas la putrintan, sulfurhidrogenan aerblovon de la mangrove-marĉo kun la humide anhelanta odoro de la ĝardeno… Paralizige profunda silento regas dum la falo de akvogutoj. La lunlumo preterpasis, kaj la nokto staras en la ĉambro kiel dika, nepalpebla, nigra muro.

Maud prenas la aŭtomatan fajrilon kaj metas cigaredon en sian buŝon…

– Ne ekfumi!

La voĉo estis aŭdebla en la ĉambro. Sed ne el la direkto de la pordo. Kiu ekparolis, tiu certe rastiadis tie, antaŭ ol Maud revenis. Li kaŝiĝadis dum horoj tie.

– Ĉu vi estas tiu, Borckman.

– Jes.

– Vi do aŭdis, kion mi ĵus parolis kun tiu sinjoro. La kajero troviĝas en la kontoro, en la livreo de grumo. Mi metis leteron sur la sojlon por vi, ĉar mi ne sciis, ke vi kaŝiĝis en mia ĉambro. Donu al mi prokraston por reakiri la notkajeron.

– Mi devas pensadi. Morgaŭ denove estos mesaĝo ĉe la pordo. Restu silenta

Maud ne vidis la parolanton. La voĉo venis el la plej malproksima angulo de la ĉambro. La knabino eĉ ne turniĝis en tiun direkton. Subite estingiĝis la lumo de la koridora lampo sub la breĉo de la pordo. La vizitanto salti per kvar grandaj paŝoj al la pordo, premis ties klinkon, kaj li jam estis ekstere…

Ŝajnis, ke dum sekundoj la senkonsola silento revenos.

Sed subite kvazaŭ diabloj estus liberiĝintaj…

– Kaptite! – tondras voĉo, sed tuj poste tintado, pum-bruo, kurpaŝoj, falo kaj minacaj krioj.

– Kaptu lin! La murdisto! Kaptu lin!

Bum! Bum! Bum!

Tri pafoj!

Maud sidis tolpore.

Denove fariĝis lume. Frapfermiĝo de pordoj… bruo… Voĉoj sur la koridoro.

– Ĉu vi vundiĝis, Elder?…

– Iu forte batis min je la kapo… Bedaŭrinde la lampo falis el mia mano, antaŭ ol ĝi estus eklumanta… Pansu mian kapon…

– Mi pafis blinde en la mallumo, mi ne scias, ĉu mi trafis lin… – diris la kapitano. Baldaŭ perfekta kakofonio forglutis ĉion.

Vekiĝintaj gastoj rapidis el la ĉambroj.

– Pro la amo de Dio – stridis la voĉo de Wolfgang, – kio okazis?

– Ĉiu iru tuj en sian ĉambron – ordonis la kapitano. – La polico ĉiumaniere zorgos pri la ordo.

Tiam, kompreneble, histeria teruro ekregis ĉiun.

Solaj virinoj decidis, ke ili dormos kune, neestinginte la lampon ĝis mateno. Markizo Raverdan, vestita de la verto ĝis la plando, elvenis el sia ĉambro lametante, apoginte sin sur bastono, kaj malnovmoda duel-pistolo tremis en lia dekstra mano.

Duko Segius venis nur ĝis la turniĝejo. Vidinte, ke la homoj ariĝas antaŭ la pordo de Maud, li svenis. Shilling, la gubernatoro de la insulo Tonga subite brakapogis lin.

– Kuraciston!.. Kuraciston! Iu subite malbonfartis… – li kriis.

Kelkaj virinoj komencis ŝrikadi, la kvin jara filo de la franca ataŝeo plengorĝe ploregis, kaj direktoro Wolfgang staris mortopale, kaj ŝvitogutoj falis de sur liaj haroj, pendantaj en lian frunton.

La ordo malfacile restariĝis.

Markheit donis injektaĵon al la duko, poste li komencis kuraci Elder-on, kiu premis sango-tramalsekiĝintan tukon sur sian kapon