Jenő Rejtő - Fred la Malpura intervenas

– Sed vi devas sciigi tion al li, sinjoro…

Lordo Hamilton foriris. Sed iu frapetis denove!

Livingston bruis en la ŝranko! Interne!.. Ĉar dume li elŝovis leteron ĉe la malsupra breĉo de la ŝranko. Damne…! Li kapte levis la leteron kolere. Jen tion skribis la pordisto de Pacioci: “Kiu estis tiu homo, kiu staris en la pordo? Kiel li aspektas? Mi ne vidis lian vizaĝon!”

Tia estas impetinentulo! Nu atendu!

“Tiu homo estis sinjoro princo de Kimrio, kaj lia iu orelo estas tute surda, sed tio ne gravas, ĉar lia barbo pendas ĝis la zono. Sed se vi korespondos kun mi, poŝtrevene mi havos la feliĉon bati vin je la kapo tiel, ke vi invalidiĝos. Nun estas bona okazo al tio, ĉar

ni restis en duopo ĉi tie:

Don Ĝisorela di St. James.”

Theo venis nun taŭzite!

– Donu al mi ion trinki! – li diris kolere. – Se la lordo volas, ni do returniĝos… Je via sano.

Sed li apenaŭ levis la glason al lia buŝo, iu frapetis sur la ŝranko, kaj aperis letero sube. Jen tiel ĝi tekstis:

“Sinjoro Theo! Mi diras je mia honorvorto, ke la kimra princo portas mian pantalonon. Livignstrone.”

…Post kvin minutoj Theo enpaŝis en la kajuton de la lordo.

– Nu?… Ĉu ni jam returniĝas? – demandis la lordo.

– Jes. Ni tuj returniĝos, kontrolinte viajn dokumentojn – li respondis aplombe.

La du aritokratoj kunrigardis.

– Nu do…

– Levu viajn manojn! – la revolvero de sinjoro Theo direktiĝis al ilia vizaĝo. – Sufiĉe la ŝercaĵo! Ĉu vi estas la filo de pordisto, nomata Livingstone?!

La “lordo” paliĝis, kaj… Puf!

Tiumomente gumbastono batis lin el dorsdirekto. Li sterniĝis sur la planko de la kajuto sveninte. En la breĉo de la lerte malfermebla vando staris Watson!

– Li preskaŭ kaŭzis nian peron per tio, ke li ŝajnis tiel stulta komence.

– Sed kiel li sciis, kiu mi estas?

– Ĉu vi tute ne pensis pri tio, ke via patro, kiu vidis vin ĝistrunke, tra la serurtruo, ĵus, rekonis malgraŭ la artefarita ŝtopaĵo la perforitan nomon de la Trusto Pacifika Oceano sur la pantalono.

…Dume sur la ferdeko ekplodis la paniko! Oni kriadis.

– Per boato ni atingos la insulon Tonga!

– Ĉi itie pli-malpli poste la diablo forportos vin!

– Vi estas stulteguloj! – kriis Jimmy la Ĝisorela. – Moderna homo scias, kiun la diablo volas forporti, tiun forportos ankaŭ de sur la insulo Tonga!

Lilian venis ekscitite kaj flankentiris Jimmy la Ĝisorelan.

– Watson volas returniĝi.

– Kie estas sinjoro Theo?

– Mi ne scias. Ĉu eble ankaŭ vi estas… la homo de Watson?

– Homo de tiu de fulmotondro frakasa.

Li rapidis malsupren sur la helica ŝtuparo. Ili vanigos la planon de Watson en la maŝinejo. Kiam li alvenis tien, la paroltubo ĵus krakis.

Hejtisto staris pipfumante, turniĝanta al la maŝino.

– Haltu! – alkriis lin Jimmy la Ĝisorela.

– Nur ne nervoziĝu – diris la maŝinisto, – eĉ ĝis nun ni neglektis vin, kaj ankaŭ en la futuro ni prosperos sen vi.

– Fred la Malpura!.. – li kriis timiĝinte kaj eksidis!

– Alo! Kion vi atendas! – sonis el la paroltubo.

Fred la Malpura prenis la aŭdilon en sian manon kaj diris en ĝin:

– Ne buŝaĉu konstante, vi, fripono, ĉar mi venos supen kun la karboŝovelilo, kaj hazarde mi vangofrapos vin per ĝi.

– Mia fratego Fredy… – balbutaĉis Jimmy la Ĝisorela. – Ĉu vi… vi… vivas?

– Ŝajnas tiel, ke mi ankoraŭ vivos iomete…

Nun aperis d-ro A. Winter. Li liveris karbon per puŝĉaro, kaj la ŝvito brilis sur lia glata korpo, simila al tiu de porko mangalica.

– Rapidu jam, bradipo! – kriis la Kapitano.

– Iru nur supren, tio oni plie povas utiligi vin. Ĉu vi aŭdas? – diris Fred la Malpura.

Komenciĝis furioza piedtamburado kaj kriegado supre.

Jimmy la Ĝisorela kuregi timiĝinte. Dio, indulgu nin!

De malproksime, sed per rapideco, superanta tiun de destrojero, veturegis rekte al ili la pestoŝipo, trafonta ĝuste la flankon de la luksa vaporŝipo!

La vento siblis, la pluvo falis, kaj la panika personaro zorgis pri nenio plu!

Kaj nun sekvas la rolo de Jimmy la Ĝisorela, konvena al heroa eposo! Li estis blanka kiel la muro, kaj ankaŭ interne furiozis la paniko! Li pensis pri tio, kion farus oficiro nun, kiu rajte portas la ledan gamaŝon? La unuan fojon en la vivo venis en la kapon de Jimmy la Ĝisorela la vorto “devosento”. Li elprenis sian revolveron:

– Kiu toŝos la boaton, mi mortpafos tiun!

Kaj sekvis la lukto. Ĝi estis mallonga, kaj malesperiĝinta.

…Iu matroso falis surdorsen kun rompiĝinta vizaĝo! Kaj sekvas tri-kvar pafoj… la rondo vastiĝas.

Lia pugno falĉas… Sed li ne povas elteni longe… Io siblas al li el la alto. Li estas trafita je la kapo… Li sterniĝas…

…La vento muĝas, raŭkaj voĉoj kriegadas, kaj la plimulto de la personaro jam balanciĝas en la boato sur la akvo… Ili fuĝas. De antaŭ la morto! Sed jen, ĝuste la plej laŭtaj homoj restas! La Dornharulo, la Malavarulo…

– Kio ĝi estas?… Jimmy la Ĝisorela venas antaŭen kun vertiĝanta kapo kaj apogiĝas lace al ŝranko, sed la groba meblo draste alkrias lin:

– Kial vi ne iras de tie ĉi?! Kial vi apogiĝas peze sur min?! – Kaj ĝi forpromenas: – Jen vidu!

Tio estas tro. La genuoj de Jimmy la Ĝisorela fleksiĝas.

…Sinjoro Theo vekiĝas je tio, ke lia kapo kuŝas sur la sino de Lilian, kaj la virino metas akvumitan tukon sur lian kontuziĝon.

– Kio… Kio okazis… sur la ŝipo? – li demandas.

– Ribelo. Kaj nun jam kolektu vian forton!

– Kio estas la problemo? – li demandas, ĉar Lilian spiregas.

– Mi pene elportis vin el la kajuto, kaj vi estis peza… Nu!

Sinjoro Theo ekkisis ŝin. Kaj ili kisadis en tiu perplekso dum iom da tempo. Kiu aŭdis ankoraŭ tian frenezaĵon?

Mi. Tiu senlima, insolenta egoismo estas la karakteriza simptomo de la ekstazo, nomata amo. Du homoj sendepedigas sin en temo kaj spaco de ĉio tial, ke ekzemple en incendio, sur la tegmento de brulanta domo, ĝis la fajrobrigado alvenos, ili kisadu iomete

Knalas kelkaj pistolpafoj… Sinjoro Theo elrapidas. Estas mallumo. Pafoj fulmas. Iu ekkrias!..

La ekzekutisto nun aplombe diras tra la fenestro de sia kajuto:

– Mi petas silenton! – Kaj li frapas sur la kornicon.

– Je mia honorvorton, li tute pravas – rimarkas de ie, la fantomeska voĉo de la nevidebla sinjoro Wagner. – Ĝi okazas tiel ĉiun nokton. Sed venos Strovaĉek, mia brutala amiko, kun kelkaj unuarangaj vangofrapoj, kaj tiam estos silento… Dormu bone, Arnoldo! Mi estas ĉi tie…

“Ĝi estas naĝata frenezulejo!” – Theo pensis tion. Poste li vizitas la radiokajuton laŭregule grimpante, kiel en milito. Dume pafaro de antaŭenŝovita homo de malproksime preskaŭ trafas lin. Voĉo de virio aŭdiĝas de interne. Ĝuste nun oni dissendas ion… Nun kvikado… Ankaŭ sinjoro Wagner estas ĉi tie!

– Alu… – diras la radiisto. – Mi ripetas: Stanley Up To Date! Stanley Up To Date. Bonvolu transdoni la sekvajn informojn al mia ĵurnalo: “Ni veturas plenvapore al la celo. A. Winter…”

La sango leviĝis al la kapo de sinjoro Theo! Ĉu tiu viro tamen estas ĵurnalistaĉo?!.. Nun li estos kaptita! Li malfermas la pordon…

Sinjoro Wagner prenas la randon de sia pantalono kaj dormas, apogiĝinta al la muro.

– Dankon – diras Lilian al la radiisto.

Nun ŝi ekvidas Theo-on. Ŝi paliĝas, kaj ŝiaj lipoj ektremas… La milionulo ridas, sed ankaŭ li estas blanka kiel la muro.

– Jes! Mi estas A. Winter! – diras Lilian abrupte. – Vi komencis tiun batalon.