Jenő Rejtő - Bill Teksaso, la temerarulo

— Al kiu?

— Al Bill Teksaso…

— Kial ne? Okcidente oni neniam povas scii tion. Ĉu vi petas fromaĝon?…

— Nenion, mi dankas…

Estis mallumo ekstere. Jam steloj brilis sur la ĉielo. La gorĝon de Edith strangolis amara ploremo… Buldog serĉis brandon en iu lignokesto. Sur ĝi estis triangula tabulo:

VETURU

MALDEKSTREN!

Vera trafika et-regularo estis sur la interna flanko de la fermoplato, sur tabuloj:

MAKSIMUME 5 KM-OJ PO HORO

POR ŜARĜAŬTOJ!

PAROLI KUN LA ŜOFORO

ESTAS MALPERMESITE!

— Kial… vi kolektas la tabulojn?

— Ĉar estas utilaj objektoj. Vagabono akiras tiujn facile, la polico ne tre serĉas ilin, kaj mi vendas tiujn trafarbite. — Li ĵetis afablan rigardon sur la tabulojn. — Mi ne volonte faras tion. Mi ŝatas la belajn, brilajjn tabulojn. Sed mi devas vivi. Sed la tabuloj estas tiaj, kiel miaj infanoj. Tiuj estas mia sinjora familio. Ili estas brilaj, elegantaj kaj diras gravajn aferojn. Ke tiuj ne havas multe da senco, faras nenion. Gravas la graveco.

…La kanbino nervoze volvis koliereton ĉirkaŭ sian fingron kaj rigardis denove tra la fenestro.

Bojo de hundo aŭdiĝis de ie kaj longa fajfo el la direkto de la taluso.

La maljunulo ekstaris, kaj ŝajnis, ke li luktas kun granda decido. Fine li ekparolis mallaŭte.

— Fraŭliuno… Fraŭlino… Do ne gravas via nomo. Mi volas diri nur tion, se interesas vin… Esceptokaze mi montros al vi la grandan sekreton de mia vivo. Ĝi estas la admirinda akiraĵo de Bill Teksaso. Promesu, ke vi parolos al neniu pri tio, kion vi vidos.

Ĉar la knabino faris solenan promeson, li levis la lampon, kaj malrapide, solene li iris en la alian ĉambron. La knabino sekvis lin. Malpura kurteno pendis sur la transa muro, ŝajne sencele. Avĉjo Buldog tenis la lampon alten kaj fotiris la kurtenon.

La knabino retropaŝis miregante. Grandega, blazona, kolora tabulo kovris la duonon de la muro malantaŭ la kurteno. Tabulo de la tabuloj!

ĈEFENIREJO

DE LA ĈEFPOLICEJO DE LA

UNUIĜINTAJ ŜTATOJ

EN ĈIKAGO

La kurteno reafalis, la maljunulo metis sian dikfingron antaŭ siajn lipojn, kaj kun orgojla vizaĝo, kun levita kapo reiris en la alian ĉambro kun la lampo.

— Ĉu tion… tion… Billl portis al vi? — demandis Edith.

La maljunulo kapjesis profunde kun fermitaj okuloj.

— Jes. Li kunportis ĝin. Kiel li akiris tion… Estas granda sekreto…

Li residis denove kaj metis pecon da fromaĝo inter siajn tremantajn lipojn. Edith nur staris ĉe la fenestro kaj rigardis la noktan pejzaĝon ĉiam pli malgaje…

— Kio okazis al li?… — ŝi demandis kaj turnis sin al la maljunulo. — Ĉu ne eblas, ke… okazis al li io malbona?

— Ĉu al li? — Li mansvingis. — Se la diluvo komenciĝus morgaŭ, certas, ke li ludus per ĵetkuboj sur la supro de Ararato en drinkejo…

— Sed nun… nun — ĉu ŝi diru, ke la Lordo estas kontaŭ ili? — Nun minacas lin pli granda danĝero… Certas, ke oni kaŝatendas lin…

— Vi povintus diri tion pli fure — respondis Buldog, kaj li iris al la skribotablo, elprenite duonmetran tranĉilegon, li ŝovis tion en sian internan poŝon. Li fiksis sian revolverzono, pendantan ĝisgenue, poste li etendis sian manon por preni sian ĉapelon.

— Mi venos tuj — li diris — , dume legu ion. Vi trovos pasintajarajn semad-raportojn sub la forno…

— Jen vidu! La maljuna kapro! Al kia aventuro vi ekiras nun…?

Bill staris en la pordo.

La knabino sentis tian jubilan ĝojon, ke ĉiu ŝia sango leviĝis en la kapon, kaj ŝia spiro prskaŭ haltis.

— Fine, ke vi alvenis…

Plej volonte ŝi estus kaptinta ambaŭmane la vizaĝon de Bill por alpremi lin al si.

— Mi malfruis iomete, sed mi renkontiĝis kun miaj iamaj samlernejanoj — li komencis sian gajan babiladon. — Ni ludis keglon kaj trinkis bieron, do pasis la posttagmezo.

Edith iom malgajiĝis. Tamen li ne devintus forgesi pri ŝi pro la gajaj amikoj.

Ŝi ne rimarkis, ke Buldog rigardas la vizaĝon de la knabo kun kuntirita okulo.

— Mi pruntepetis ankaŭ ĉevalon, kaj ni akiros ĝin ankaŭ por vi… Ĉu vi povas rajdi?

— Mi edukiĝis en Meksikio.

— Sed rajdi en tiu ĉi vestaĵo estos malfacile, kvankam tio urĝas, ĉar iu mia onklino loĝas en la urbo, kiu intrigas kontraŭ mi, kaj mi ŝatus iri plu de ĉi tie.

— Sed… ankaŭ vi devus ripozi.

— Mi ripozis. Tagmeze mi dormis kelkajn horoj sur kanapo ĉe la gastejmastro. Ordulo! Donu ian rajdistan vestaĵon al fraŭlino Edith!

Buldog ĉirkaŭrigardis gratante sian barbon.

— Eble… mi trovos…

— Dume mi pruntepetos ankoraŭ unu ĉevalon…

— Hm… — grumblis la maljunulo. — La posedanto de la ekspersĉaroj estas je distanco de dek minutoj… Tie… vi povos prunti facile.

— Dankon. Atendu minĉi-dekstre, sub la monteto…

Li foriris. Buldog elprenis la rajdistan vestaĵonrapide kaj ĵetis ĝin al la knabino.

— Tre rapidu…

— Kial. Ĉu eble… io ne estas tiel, kial Bill diris? — ŝi demandis suspekteme.

— Ĉio estas tiel, nur mi… atendas iun… Do… Rapidu…

La knabino iris en la alian ĉambro, surprenis la rajdistan pantalonon, la botojn, la mantelon kaj la sombreron. Ĉio trolarĝis sur Edith, ŝi preskaŭ perdiĝis en la vastaj vestopecoj.

— Ni iru — diris la maljunulo. Poste li blovestingis la lampon, kaj ili rapidis al la monteto.

Estis trankvila, malluma nokto. La knabino nek si mem sciis, kial, ŝi sentis strangan ekscitiĝon. Budog iafoje murmuris ion, kaj li tretis-trampletis malbonhumore en la sama loko…

Malproksime lumo ekbrilis, kaj aŭdiĝis knalo… Poste ankoraŭ du-tri ekbriloj, knaloj…

— Per la sep sakramentoj… — siblis Buldo inter siaj dentoj.

Ekbrilis lumo post lumo, knalo sekvis knalon, ĉiam pli proksime…

— Ĉu vi pensas, ke… Bill? — demandis la knabino. — Ke tie…

— Silentu!

Aŭdiĝi proksimiĝanta huftamburado de ĉevalo, kaj rapide pligrandiĝanta ombro kuregis al ili, fajrerantaj, klakantaj hufoj, kaj Bill jam staris tie spiregante kun konduk-ĉevalo…

— Rapide… Enseliĝu…!

Proksimiĝantaj knaloj…

— Sed tiuj…

— Miaj iamaj samklasanoj… Mi vetis kun ili, ke ni rajdos pli rapide, ol ili… Antaŭen!.. Helpu, Buldog!

Buldog eklevis ŝin, kaj Edith estis en la selo

Ŝi aŭdis nur klakon, ŝi nur konjektis, ke Bill frapis sur la ĉevalon per io, ĉar la besto ekimpetis, tiel, ke ŝi preskaŭ falis el la selo, sed Bill kaptis ŝin por momento dum la ekrajdo, poste la tero klakis sub ili, kaj ili galopis.

— Rajdu dudek minutojn, kiel vi povas… — li kriis al ŝi kaj rapide rerigardis. — Hoho!!.. Ili sekvans nin reapide… Ne gravas! Tamen ni gajnos la veton.

— Ba… — spiregis Edith — , kial vi komedias… Mi scias bone, ke oni persekuras nin.

— Ĉu vere? Kvankam mi ŝatintus sekreti tion… Ej…! Hop!

Kuglo frapiĝis al la rokmuro, kaj la dispolviĝinta bazalto ŝpruciĝis en lian vizaĝon.

— Pli rapide! — Li frapis denove sur la ĉavalon de la knabino per la tenaca vergo. — Post dudek minutoj ni priridos ilin…

La tero resonegis, bruis la ĉevalrimenaro, kaj aŭdiĝis kelkaj ekhenetoj. La persekutantoj venis pli proksimen. La kugloj siblis ofte preter ilia kapo.

— Diable…!

Kial oni perseikutas ilin? Ĉu la rabistoj estus sur ilia spuro? Aŭ li ŝtelis nur ĉevalon por savi ŝin? Ĉar li ŝtelis la ĉevalon… Tio certas. Li ja ne havis monon, kaj tiu fabelo pri “prunto” estas tiel naiva…

— Atentu… al la rivero, sur tiu ĉi deklivo. Malsupren, al la prerio…

Edith teruriĝis. La vojo kondukis preskaŭ perpendikle de sur la monteto, al vepra, sekiĝinta stepo…