Поль Элюар - З табой

І
Над домам смеху
Птушка ўсміхаецца ў крылле.
I гэтакі лёгкі свет,
Што на месцы яму не сядзіцца,
Такі ён вясёлы,
Што ўсяго яму хапае.

VII
У сіло жыцця твайго трапіла прырода.
Дрэва — цень твой — адкрывае цела: неба.
У дрэва — голас глебы, жэсты ветру.
I ўсё, што вымаўляеш,— у цябе за плячыма дыхае.

VIII
Яна не хоча нікога ні разумець, ні слухаць,
Яна смяецца, хаваючы жахлівасць сваю ад сябе
самой,
Яна маршыруе заўсёды пад аркамі ночы,
I ўсюды, дзе толькі бывае,—
Яна пакідае
Рэчаў разбітых сляды.

Х
Незнаёмка, мела яна найбольш пажаданую форму
I ў мяне нараджала турботу — быць чалавекам.
Я глядзеў на яе, я губляў яе, доўга цярпеў,
I туга мая — кропелька сонца ў сцюдзёнай вадзе.

Дні марудлівасці, дні дажджу,
Дні разбітых люстраў, згубленых іголак,
Дні павекаў цяжкіх — у агарожы небасхілу,
Гадзін самотна нудных — палону дні.

Дух мой зіхацеў надоечы ў лістоце,
Але ён сёння голы, як каханне —
Забыў зару і, галавой паніклы,
Ён сузірае цела паслухмянае і марнае.

Аднак, я бачыў вочы самыя прыгожыя
Сярэбраных багоў, з сапфірам у руках,
Багоў сапраўдных — птушак над зямлёй
I над вадой, я іх убачыў!

I крылы іхпія — мае! Нішто не існуе,
А толькі іх палёт: ён гоніць прэч маю тугу.
То зор палёт, святла палёт,
Палёт зямлі, камення, вод.
На хвалях крылаў — на жыцці і смерці —

Трымаецца мая жывая думка.

Я сказаў табе гэта для хмарак,
Я сказаў табе гэта для дрэва на беразе мора,
Для кожнай хвалі, для птушак у лісці,
Для перастуквання каменьчыкаў,
Для блізкіх рук,
Для вока, якое становіцца тварам і краявідам,
Бо сон яму вяртае неба яго колеру.
Я сказаў табе гэта для выпітай ночы,
Для агарожы прыдарожнай,
Для расчыненых вокнаў, для ілба адкрытага,
Я сказаў табе гэта для думак тваіх
і для слоў тваіх,
Бо давер і пяшчота застаюцца заўсёды ў жывых.

Каханая, каб зразумець мае жаданні,
На небе слоў ты вусны запалі свае, як зорку.
Твае начныя пацалункі,
Барозны рук тваіх вакол мяне,
Як полымя ў прыкметах перамогі.
I прывіды мае
Няспынныя і светлыя.
Калі ж цябе няма са мной,—
Мне сніцца сон, што гэта усё я сню.

Ад маёй адной-адзінай ласкі
Ты ва ўсім сваім заззяла бляску.

Зямля ўся сіняя, як апельсін,
Памылкі ніякай няма — словы не маняць,
Яны не дазваляюць больш спяваць —
А толькі ў пацалунках слухаць адно другога.
Шаленства закаханых!
Яна, як вусны, злітыя з маімі,
Усе сакрэты, усе усмешкі.
Спагадліва адзенне прыкрывае
Яе аголенае цела.

Забушавалі восы зелена,
Зара на шыю надзявае
Каралі вокнаў.
Пад крыламі схавана лісце,
Ўсе сонечныя радасці ты маеш,
Ўсё сонца на зямлі —
На ўсіх шляхах тваёй красы.

Яна нада мною схіляецца.
Неспакушанае сэрца!
Хоча ўбачыць, ці кахаю я,
I даверліва сціхае.
Пад хмурынкамі павекаў
Яе галава засыпае ў маіх далонях.
Дзе ж мы цяпер?
Адно непадзельнае:
Жывыя, жывыя,
Жывая, жывы!
I мая галава ў яе сны пакацілася...

Бывай, туга!
Туга, дзень добры!
Ты знаходзішся ў лініях столі,
Ты знаходзішся ў вачах, якія я кахаю.
Ты не самае горкае гора,
Бо самыя бедныя вусны
Ўпрыгожыла ўсмешкай.

Туга, дзень добры!
Каханне целаў мілых,
Кахання сіла,
Ласкавасць твая ўзнікае
Страшыдлам без цела,
Галавой падманутай,
Туга з прыгожым абліччам!

Жанчына, з якой я жыў,
Жанчына, з якой я жыву,
Жанчына, з якой жыць буду,
З’явіся ў чырвоным манто,
У чырвоных пальчатках і ў масцы чырвонай,
I ў чорных панчохах,
Як доказ таго, што бачу я цела тваё...
Чысціня непадробная, о, першароднае ўбранне,
ўбранне,
Грудзі. О, сэрца маё!

Прыкінься
Ценем свежым красак веснавых,
Самым кароткім днём і самай доўгай ноччу,
Перадсмяротнаю пакутаю таго, хто ўбачыў прывід восені,
Водарам ружы і мудрым апёкам крапівы!
Рассцялі празрыстыя палотны
На паляне тваіх вачэй,
Пакажы злачынствы агню, плён яго натхнення,
Вырай попелу яго!
Пакажы, як з’ява няясная
Змагаецца са стрэлкамі гадзінніка,
Пакажы тыя раны, што праўда нанесла,
Непахіснасць клятвы —