Поль Элюар - З табой

На досвітку — зноў у дарогу.
У гэтым — наша слодыч і нядоля наша.
Мы рады, што і ў дождж, і ў вецер
Знайшоўся цёплы кут,
дзе можна адпачыць і выпіць.

Мае сябры гарластыя вытрэсваюць у хаце шынялі.
I ў прадчуванні шчасця,
Што прыйдзе калі-небудзь назаўсёды,—
Яны крычаць, рагочуць.
I зухаватасцю сваёй палохаюць
марозны холад ночы.

Турбуе мяне апусцелае неба
I дождж, што ўсіх нас да ніткі прамочыць.
Я крочу і думаю: шчасце вялікае
Нас ахапіла б, калі б захацелі мы!

Абавязак, трывога. Яны раздзіраюць
Жыццё маё напалам.
I цяжка мне, цяжка ў гэтым
Шчыра прызнацца вам!

Лісце ўдыхаю на поўныя грудзі.

На небе адкрытым ластаўкі лёгкія
Радуюць нас, летуценні прыносячы...
Мроіцца мне надзея спакойная.

Цяпер жанкі шчаслівыя ізноў!
Муж вяртаецца з сонцам,
Ён пранізаны ўвесь цеплынёй.
«Добры дзень!» — і ён дзіва сваё абнімае,
I смяецца — ён у хаце сваёй.

Нарэшце! Грудзі дыхаюць свабодна,
Мая святая жонка, час мінуў нягодны,
Калі ішоў я з ім, ды з ім, спіны не разгінаў,
Вінтоўку, сумку — наша ўсё жыццё — цягаў.

Больш за ўсіх таварышаў на свеце —
О, сябры!
Наймілейшыя цяпер для сэрца — жонка, дзеці,
За сталом сям’я і ціша на двары.
О, сябры!

Ты ў атаку хадзіў у натоўпе,
Ты спаць валіўся ў натоўпе.
А цяпер на шлюбным ложку, сярод ночы,
Мацней, чым храпенне тысячы глотак,
Цябе ўзбударажыць подых жаночы.

Маё дзіця капрызнае. Ну, што ж —
Я ўсё зраблю, чаго малое хоча.
Маё дзіця харошае, прыгожае,
Смяюся і гляджу яму у вочы.

Працуй.
Праца маёй галавы і маіх натруджаных рук,
Праца прыроды, рабочай скаціны праца,—
Гэта жыццё і надзея усіх дзён,
Наша любоў,
хлеб надзённы.
Працуй.

Каханая, хай расцвітае
Белая ружа твайго малака.
Каханая, хутчэй ператварыся ў Маці,
Ствары дзіця з маім абліччам...

Доўгі час мне быў непатрэбен твар.
А цяпер
Ёсць твар у мяне, каб быць каханым,
Ёсць твар у мяне, каб быць шчаслівым,
жаданым.

Шукаю закаханую,
Дзяўчыну закаханую,
Дзяўчыну ў сукенцы блакітнай.

Мне сняцца ўсе красуні,
Што гуляюць улетку, начамі,
Пад наглядам
Маруднага месяца.

Зіхаценне пладоў асвяціла мой сад,
Гэта дрэвы красы, пладаносныя дрэвы.
Я працую, я ў садзе адзін,
I няяркае сонца гарыць на руках, на маіх.

Угадваць у дрэвах дошкі,
Дарогі ў гарах прадбачыць,
У лепшым узросце — узросце сілы —
Гліну мясіць, жалеза ткаць
I ўпрыгожваць прыроду
Хараством чалавечым —
Працаваць.

Кволы дождж трымае чарапіцу
Раўнаважана. А танцорка
Не навучыцца ніколі
Ліцца і скакаць,
Як дождж.

Дзівоснае ў шчасці,
Пачварнае ў горы,
Бачнае для сляпых.