Леапольд Стаф - Высокія дрэвы

Над тлумам горада ў сутонні
Дымы ўзнімаюцца заслонай,
Ў крывавай пене сонца тоне,
Злое, бы сэрца фараона.

Зрабіўшы піраміды працы,
Смыляць далоні ад спачыну,
I без патрэбы угінацца
Выпроствае гарбаты спіну.

З календара лісток стамлёны
Зляцеў. Спакоем хата цешыць.
Насустрач з весніцаў зялёных
У радасці сабака брэша.

1954

Ад’ехаў прэч картэж юнацтва
З вясновым тлумам і суцехай.
Забраў з сабою смех і песні,
А мне пакінуў толькі рэха.

Настала ўласна тая хвіля,
Калі світанак, чысты, боскі,
Над мітуснёю распускае
З бутона цемрадзі пялёсткі.

I поўніць радасцю, хоць знаю,
Што знікне цераз міг без знаку,
I так спакойна мне, нібыта
Я гладжу галаву сабаку.

1954

Мой мудры сабака
Пражыў сваё кароткае жыццё,
Не ведаючы нават,
Што свет — загадка.

1958

Я раззлаваўся не на жарты,
Парваў лісток і ў печку кінуў,
Бо не даваўся верш упарты —
I ў чорным дыме ён загінуў.

Калі ж мяне скавала проза,
З чарніліцы, бы з чорнай вазы,
Паўстала раптам тубероза.
Так і ў жыцці бывае часам.

1958

Правёўшы ўсіх сяброў, застаўся
Адзін з майго я пакалення,
Я бачыў, і як свет змяняўся,
I сам, як свет, спазнаў змяненне.

Любіў людзей, любіў прыроду,
Глядзеў у прышласць ясным вокам,
Як святасць, шанаваў свабоду,
Спакрэвіч ветру і аблокаў.

Мяне не вабіў помнік слынны,
Грай зычных труб і гучных «брава».
Пусты пакой я вам пакіну
I ціхую скупую славу.

1958