Кірыла Анохін - Асцярожна, дрэвы зачыняюцца

на небе няма вёдраў
яно проста лье
як з вядра

і між намі не ноч
а проста цёмна
як ноччу

і мы не адны
мы проста цэлае
як адно

пакуль не стала светла
пакуль не скончыўся дождж
і мы ляжым тут удваіх
давай спадзявацца
што нас ніхто не заб’е
мы проста будзем спаць
як забітыя

там звонку
на кожнай вуліцы
халодна мокра і брудна —
ты нікуды не выходзіш
з галавы

заўтра
каб паспець сустрэцца
з табой
трэба прачнуцца
а лепшай гадзіне
хаця
і гэта запозна

раней
кожны ўчынак
патрабаваў тваёй ацэнкі
цяпер
ён проста
патрабуе
цябе

твой узрост
вагаецца
на грані голасу
краі броваў
у якім няма выхаду
да мора
дык колькі табе?
усе даюць столькі
колькі ты й маеш
а я б аддаў усё

штоночы
танчачы голым у полі
я буду выклікаць
дождж
каб ён даваў табе расці
каб кожную раніцу
бачыць
як
распускаюцца
твае вочы

калі я буду тануць
у наступным возеры
вазьмі свае рукі
і зачапіўшы мяне за жывое
выцягні яго

табе бракуе моцы
каб стрымаць сваё слова
яно ўцякае й гучна селіцца ў маім вуху
ты абхопліваеш мочку вуснамі
праводзіш языком па ракавіне
і
забіраеш сваё слова назад

хацеў выбіць шыбы
а там вясна
хацеў разбіць голаў
а там ты

раскажы мне
пад сакрэтам
пад коўдрай
толькі між намі
казку
пра ноч
і яна здзейсніцца
пад сакрэтам
пад коўдрай
толькі між намі

хто калі не я
каго
калі не цябе

вось і ўсё
а я чакаў усяго толькі
толькі і ўсяго
ну вось
і ўсё

знікла без вестак
гады таму
раніцай
выйшла з пены марской
і не вярнулася

люблю
калі ты
любіш
калі я

тут няўтульна
голая сцяна
прыкрывае сорам гадзіннікам
як і я
паказваючы
што час ісці

падчас сеансу пытанняў
лёгкія лунаюць вакол нас
цяжкія падаюць мне ў лоб
а тыя
на якія я не магу адказаць
віснуць у паветры
ўтвараючы пятлю
прызначаную
для маўчання

мне дваццаць тры
а табе трынаццаць
разам нам 36
значыць
кожнаму па 18
калі мы разам
мы адчуваем сваё паўналецце
і робім
як паўналетнія

— дабранач —
трымаючы ў вільготных руках
гэтае слова
я перадаю ў твае
пакладзі яго побач
каб яно лашчыла
калі й не цябе
то хаця б
твой слых

мой мерны ложак
не далічваецца
тваёй паловы
інгрэдыентаў
для прыгатавання
добрага сну

мой ход канём:
з я1
знікае твая фігура

а помніш
мы з табой
вызвалілі
дваіх вязняў
сумнення?

глыбокае дыханне
ногі разам
рукі на шырыні
тваіх
плеч

адклаў заўтра
на чорны дзень
каб яно ўсё ж такі настала
калі што

апусціцца яшчэ
ніжэй
няма куды
нагружаюся сорамам
каб скрозь зямлю
праваліцца

заблукалым дзіцём
шукаючы выйсце
са свайго лядашчага
лесу
ўжо чую
як асцярожна
зачыняюцца
дрэвы

вось і дажыў да вясны

перажыць бы

тэорыя
новае
магілы

у аснову
пакладзены
я

адзінота разліваецца па зямлі
растуць хвалі новага
сусветнага патопу
сыходзячы пад ваду
бласлаўляю ўсіх
хто збудаваў свой каўчэг
і знайшоў сабе пару