Леапольд Стаф - Высокія дрэвы

Чым заняцца? Канчаецца тыдзень рабочы
Хоць і весняй нядзеляй, ды мглістай і сіняй,
Голым паркам бязлістым не цешацца вочы,
Дый астатняе цемніцца шарай гадзінай.

Аміякам прапах гарадок і бензінам,
Вокны крамаў замкнёных глядзяць па-сірочы,
З кіназалы, дзе тлум, калатня, тузаніна,
Тхне такою задухай, што хочацца збочыць.

Зноў на мітынг цягнуцца няма штось імпэту —
Лепш вярнуся дамоў, запалю цыгарэту,
Сяду ў крэсла пад лямпай і буду да золку

Разбіраць свой старэнькі гадзіннік без лупы,
Дбайна чысціць дэталькі і складваць да купы,
На паперыну чыстую, шрубкі і колкі.

1932

Тчэ восень згадкі. У блакіце
Плывуць срабрыстыя аблокі,
Нібыта думкі аб нябыце.
Мо прошласць — гэта сон, і толькі?

Гляджу на поле залатое,
Што нікне ў жальбе безгалосай,
I ўсё навокала такое,
Нібы глядзіш на свет праз слёзы.

1932

Вясна, што будзіць гойнымі вятрамі
У дрэвах кроў і ў свет нясе лятунак,
Бы ў далакопа, чорнымі рукамі
Раскопвае паўсюль барознаў труны.

З праталін у садах, палях, гародах
Б’е ў голаў хмельны дух зляжалай гнілі
З міязмамі ад тхліны, са смуродам
Гніення, з мляўкім водарам магільным.

Ды пахам потнага, жывога цела
Шыбае ўжо з-пад спрахлага абруса...
Такі вось пах святы, напэўна, мела
Магіла уваскрэслага Ісуса.

1932

Вады зялёнай шкло,
Травы зялёны цуд,
Блакітнае святло.

Спрат ціхі ад пакут,
Дзе нікне згадак зло
I моўкне ветру гуд.

Свет гасне за імглой...
Існуе толькі тут
Вады зялёнай шкло,

Травы зялёны цуд.

1932

Навошта ў спёку крочыць без аглядкі
Па сцежцы, што сама цяпер ляніва
Ляжыць у непрытомнасці шчаслівай,
Заблытаўшы канцы ўсе і пачаткі?

Куды ісці, калі пшаніца справа
Зялёна-срэбным коласам нас цешыць,
А злева вінаграднік, буйны, свежы,
Нам сэрца поіць, быццам муст ласкавы?

На сонцы сядзем, як перад парогам
Бацькоўскім, тут, дзе цягнуцца да неба
Віно і збожжа, кроў і цела глебы,
Дзве таямніцы, што нас лучаць з Богам.

1932

Ралля згасальным медзяным праменням
Сваіх барознаў раскрывае жылы
I смокча хмараў вогненныя вымі,
Напоўненыя жыццядайнай сілай.

Пад вечаровы звон касцёла кленчыць
Апошні бляск натхнення залатога
Між скібаў, як нябачная прысутнасць
Архангела, што праслаўляе Бога.

1932

Вялізнае, няветлівае мора,
Разлітае без краю і мяжы,
Няўзрушна спіць ў спякотлівай прасторы,
У нечуллівай глухаце ляжыць.

Над стомай шыбы сіне-залацістай
Сіксцінскай хмары пляма, быццам пух,
Пульхнатая, плыве ў блакіце чыстым,
Бы ўзняўся над вадою Божы Дух.

А я, сагрэты ззяннем той гадзіны
Цераз заслону змружаных павек,
Ляжу, нібыта залаты груд гліны,
З якога будзе злеплен чалавек.

1932

Галава, званіца крышталёвых думак
У забрале валасоў
З яснага золата або чорнае сталі!
Шырокія нябёсы скляпеністага чала,
На якім вісіць арол брывоў!
Вочы, горныя паўлінавыя азёры,
У якіх купаецца голае боства сноў!
Нос, двухкрылае стырно нюху,
Сляпы, а чуйны да сфінксавага дыхання!
Вушы, завілыя лабірынты,
Дзе ніколі не заблудзіць німфа Рэха!
Вусны, двухлістая ружа,
Складзеная з трыццаці дзвюх жамчужынаў,
Якая вее водарам кахання,
Мёдам мудрасці
I перунамі навальніцы!
Барада, прыступка першая й апошняя
Да пурпуровай прычасці пацалунка!
Горла, крыніца смеху й спеву
У стромай цясніне смяротнага хрыпення!
Шыя, гнуткае, зграбнае сцябло,
На якім спачывае думная кветка галавы!
Плечы, што ўраўнаважваюць
На шалях рук
Радасць і смутак,
Лісце пальмы й мячы!
Грудзі, спарышы,
У якіх бруіцца
Вечнажывая вада дыхання!
Чэрава, безабаронны шчыт
Магутнага начыння й правадоў жыцця!
Клубы, стрункая ліра,
На якой грае песню кахання
Маладосць і пажада!
Сцёгны, касцельныя слупы,
Што нясуць рухомую святыню цела!
Калені, гнутыя спружыны скоку й бегу,
Малітоўны зэдлік гонару ў абліччы вялікасці!
Ступні, пяцівясловыя лодкі на плыні
I падмурак трывання, моцны, як прысяга!
Хвала табе, цела,
Каштоўнае начынне духу,
Неацэнная амфара,
Якая праз усе часы й стагоддзі
У зменлівай і неперарыўнай чарзе
Носіць з гонарам і пакораю
Пралітую на крыжы кроў
I віно кахання,
Душу Гектара, Платона
I Пранцыска з Асыжа!