Лариса Гениюш - Збор твораў у двух тамах. Том 1. Паэзія

Тэхніка, культура ды чыёсь багацце
не ўзварушаць сэрца маяго мацней —
ў ім цвітуць, красуюць нашы сенажаці,
ды калыша вецер клёнам весялей.

Вышынёю вежы быццам хмарам грозяць,
з каменю палацы задзіўляюць свет...
Мне ж мілей наш шэры камень пры дарозе,
дзе адпачывае пасівелы дзед.

Цудоўныя паркі, сеяныя травы
ды шнуры даўгія стрыжаных алей...
Даражэйшы сэрцу лес наш кучаравы,
сцежачкі у полі цягнуцца мілей.

Летам сонца збожжа цудна пазалоціць,
закалыша вецер каласамі ніў,
засумуе бусел на пустым балоце,
быццам сваё шчасце, летучы, згубіў.

Ды чуваць, як песня серабраным раннем
паплыве па рэчцы з хвалямі вады...
Часам разальецца збуджаным каханнем,
або замяцеліць ўздымам маладым.

Кажуць, што Ты зрэб’е носіш у нядзелю,
кажуць, што Ты носіш лапці на нагах...
Для мяне Ты грудзі палатном усцелеш —
расцвіцеш калінай на буйных кустах.

Прыбярэшся ў зелень, краскамі заманіш,
ўвосень ніжаш гусі ў тоненькі ланцуг,
то атуліш вочы вэлюмам туманаў,
быццам бы дзяўчына, едучы к вянцу.

Заварожыш Нёмнам, рэкамі сваімі,
засмяешся ў сонцы збожжам залатым...
Закалыша сэрцам верным Тваё імя,
ціхаю малітвай, водгуллем святым.

О, Краіна шчасця, родная матулька,
о, Краіна ясных, незабытых дзён!
На шырокім свеце не найду прытулку,
не прывыкну сэрцам да чужых старон!

Як бы добра ні жылося
недзе на чужыне —
будзе ўсё ж шумець калоссем
ў сэрцы Край наш сіні.

Будзе сніцца раннім сонцам,
што ўстае з пасцелі,
і на рэчках па старонцы
туманы кудзеліць.

Будзе пахнуць, як пакосы,
скошаныя ўчора,
што блішчаць у ранніх росах
вытканым узорам.

Рэчак стужкай мігатлівай,
родным пабярэжжам,
васількамі нашых ніваў,
чабаром на межах.

Будзе клікаць, зваць начамі
песняў адгалосам,
што гуляюць ды з вятрамі
па даўгіх палосках.
Што сумуюць ды за тымі,
хто ўдалі ад Краю
успамінам аб Радзіме
сэрца пацяшае.

Будзе клікаць лес шумлівы,
стройныя паляны,
ды затужыць сіратліва
вецер на кургане.

Сэрцам матчыным Краіна,
серабраным жытам,
будзе зваць начамі сына
чарай недапітай...

Не баюся парным летам
ў полі жыта жаць!
Там сінеюць межы цветам,
ціха шчасцем недапетым
травы шалясцяць!

Не баюся рана, рана
сіні лён палоць!
Ўстане сонца з-за кургану —
засмяюся, выйду, гляну
сонцу насупроць!

Не баюся грэбці травы,
бегаць па расе,
хоць злы вецер для забавы,
часта пасмам залацяным,
косы растрасе!

Люблю кужаль свой шырокі
ля ракі бяліць!
Там, дзе вербы гнуцца вокал,
прывядзе мой мілы сокал
коніка паіць...

Бягуць хвалі раннім раннем,
серабром звіняць...
Колькі сіл дзявочых стане,
буду радасна, з каханнем,
з песняй працаваць!

Ты ж цвіці, цвіці, мой Краю,
макам на мяжы!
Я табе аддам, што маю, —
іншай радасці не знаю,
як цябе любіць!

Кволы лён мой напіўся расы,—
быццам з воблакаў сіні наліўся.
Буду ткаць дываны, паясы
для таго, хто мне ўночы прысніўся...

Будзе кужаль за снег той бялей,
пояс ўзорны, як межанька наша;
пазірацімуць людзі ў сяле,
калі мілы яго падпаяша!..

Няхай, змыты дажджамі, расце,
хай сінее у ранні імглістым,
так высокі, як тое трысце,
як той шоўк — так мяккі2, валакністы!

Мама кажа: — Ты зрэб’е аснуй! —
яно болей патрэбнае ў хаце.
А мне хочацца толькі вясну
ды палі свае родныя ткаці.

Кажа мама: — Вось світкі няма! —
за сукно трэ, дачушка, узяцца...
Ах, сукно вытча мама сама —
там жа ўзорам палі не ірдзяцца!

Вельмі шэрае тое сукно —
я ж хачу ткаць вясёлкі і краскі;
аснаваць так прадно за прадном,
каб дыван быў, як родная казка!

Так цвяцісты, як нашы лугі,
як палі з васільковаю грывай;
быццам Нёман шырокі, даўгі,
быццам хвалі яго, мігатлівы.

Ты ж расці, валакністы мой лён...
Апалю цябе рожавым раннем,
спраду, вытку дзявочы свой сон,
аснаваны гарачым каханнем!

Ўсё, што цешыць, і ўсё, што баліць,
на палотны узорам раскіну:
хвалі, краскі, калоссе, палі —
ўсю красу наймілейшай Краіны!..