Владимир Жилка - Вершы

І мой жа праз вякі цяжар,
І свет нікім не перайначан,
І кожны новы людскі твар
Пячаткаю трагічнай значан.

А ты кажы, што любы хвор
Ці нейкім чорным спален сонцам,
І што адвечна ззянне зор,
І б'е жыццё цурком бясконцым.

Ў раскошы пераможнай дня,
Ў святле і яснасці ўрачыстай,
Ў яго апратцы залацістай —
Жарстокая харашыня.

Праз сонечны яго пагляд
Душа заўважае халоднасць,
І дзіўную трывог нязгоднасць,
І у цвярозасці разлад.

Праходзіць ён па-над зямлёй,
І да зямлі самой бяспечнасць.
І ўсё ж глухая бессардэчнасць
Да працы й клопату людзей.

І, стомленым, здаецца нам:
Пад бліскам гэтага каберца
Другога свету б'ецца сэрца
І тайна бытавання там.

Завянуць, збледнуць фарбы дня,
Прысуд не знаючага, помсты, —
І невядомыя таёмствы
Уявіць цемры глыбіня.

Маіх радасцяў лісце спадае,
Нібы лісце пажоўклае дрэў.
Эх, карчомная доля благая,
Патапіў бы цябе, каб прымеў.

Па-за воканню вецер галосе
І скавыча, паганы і злы,
Незадачная гэткая восень,
Незадачная радасць імглы.

І натрапіш на гэткую нетру,
Бы ў прадонную чорную цьму.
Не, я толькі ад лютага ветру,
Я ад ветру схаваўся ў карчму.

А калісь было неяк іначай
І хапала цяпла без таго,
Горкай памяці дробнай астачай
Да дзяцінства кульгаю свайго.

Але й тут жа на розум мужычы,
Як і ўсюды — жывыя людцы.
І ў маім мо чытаюць абліччы,
Што не звёў я з канцамі канцы.

Ночка марозная,
Пад нагой сняжок.
Да цябе, няжданая,
Я прыйду здалёк.

І рукою, белая,
Стукну пад акном,
Гордая і смелая,
Увайду ў твой дом.

І цябе, слухмянага,
Павяду упроч,
Ад завеі п'янага,
Скрозь глухую ноч.

На жвіровыя ставіў я карты,
Хоць прыйшла рызыканту напасць,
Ды не брак рызыканцкага гарту,
Так і стаўлю на чорную масць.

І пад нос пасміхаюся крыва,
А кажу, каб не выдаць, што слаб, —
Што ж, на слодыч і шчасце мы хцівы, —
Вось з гарчэчай ужыцца патрап.

А ты кажы, што радасць ёсць,
Што слодыч збаўчая ў пакоры,
Я толькі занядужаў штосьць,
Я толькі недаўменнем хворы.

А ты цалуй, сціскай мацней,
Ён людскі, немінучы жэраб,
З-пад тонкіх броў, з арбіт вачэй
Рагоча мне твой бледны чэрап.

З дзяцінства фіялкавых раніц
З юнацтва лілейнага дзён
Малітваў не знала, ружанец,
Нясла слугавання закон.

Ў вянкі завівала лятункі,
Аквечвала ж кроплямі слёз,
І ў ночы прыносіў дарункі
Ласкавы, салодкі Хрыстос.

Ні з кім не дзяліла пасцелі,
Нявехну туга праз гады,
Каб вернай дзявоцкасці белі
Нязгаматна ўзяў малады.

Паставіў я сабе прыклад навек трывалы,
Выносісты вышэй за валатовак вал,
Не скрышаць мне яго ні ўлевы, ні навалы,
Ні часу, дзён і год бурлівы перавал.

Увесь я не памру, нястленнымі дарамі
Найлепшае з мяне запоўніць мой працяг,
Пакуль Пагоні меч зіхціць на Вострай Браме
І рух нясе наш бел-чырвона-белы сцяг.

І скажуць пра мяне, дзе ціхаводны Нёман
Абняць хутчэй імчыць вірлівая Вялля,
Што, цалкам кволы, я на духу быў нязломан
І ўсё насіў нашы да роднага вулля.

Бо быў між першых я, што летуцелі палка
Пабачыць, як муры залье крывіцкі рух.
Мае заслугі ўзваж, сялянская Купалка,
Валошкавым вянком аздоб чало сукрух.