Сяргей Новік-Пяюн: Вершы

Дні прыходзяць, дні адходзяць, дні лятуць,
Быццам рэк бурлівых хвалі ўдаль плывуць.
Трэці год як на выгнанні ў чужыне
Трэба мучыцца душой і сэрцам мне.

Навакол нідзе ня ўгледзіш родных хат,
Не працягне рук зычліва родны брат,
Не падзеліш нават думак з нікім тут,
Не прыгорне ў адзіноцтве родны кут.

Ўночы зорачкі прыветліва мігцяць,
Быццам з неба на мяне яны глядзяць…
Што чуваць, скажыце, зорачкі, вы мне
Ў маёй роднай — ды далёкай — старане?

Ці татулька мой і матанька ўжо спяць?
Ці таксама на іх зорачкі глядзяць?..
Мо й яны пытаюць зорак аба мне,
Што раблю цяпер ў далёкай чужыне? —

Калі толькі яны, родныя, ня спяць,
Калі йшчэ цяпер на зорачкі глядзяць,
Занясеце ім, пакуль ня бліснуў сьвет,
Зоркі мілыя, сыноўскі мой прывет!

І скажэце, каб ня плакаў ні адзін,
Што ў выгнанні мусіць мучыцца іх сын!
Прыйдзе, прыйдзе да нас хутка ясны май,
Прыляту тады, як птушка, ў родны край.

Беларускай песні роднае пад тон
Зааром мы і засеем свой загон.
Беларускі гімн свой смела запяём,
З новай верай, з новай сілай зажывём!

Ўночы будзем мы на зоркі паглядаць
Што, як сёння, будуць ў небе зіхатаць… —
Занясіце ж вы, пакуль ня бліснуў сьвет,
Зоркі мілыя, бацькам маім прывет!

Запаліла ночка
Зорныя агні.
Спі, мая дачушка,
Любая, засні.

Над тваёй калыскай
Буду я спяваць,
Пра ката і мышку
Казачку казаць.

Вунь высока зорачка
Золатам блішчыць,
А мая дачушка
Штосьці ўсё не спіць.

З-за хмурынкі месячык
Беленькі ідзе,
За сабою зорачак
Карагод вядзе.

Ой, які прыгожы мой
Цюцік, што завецца Бой,
З чорнай спінкай, сівы ледзь
I калматы, як мядзведзь.

Поўсць ягоная, як шоўк,
Зубы шчэрыць ён, як воўк,
А кудлатка-галава
Сапраўды, нібы у льва.

Ды вы, дзетачкі, смялей!
Вельмі любіць Бой дзяцей.
У любы прыходзьце час,
Не пакрыўдзіць цюцік вас.

Белым хвосцікам махне,
Рукі ветліва лізне:
«Не пабруджу вас, не-не!
Лапкі белыя ў мяне!..

Мушу вам яшчэ сказаць,
Лапку умею падаваць!..»
Вось які разумны мой
Верны, шчыры цюцік Бой!

Калі гляджу на неба сінь —
Прыпамінаю твае вочы.
Калі гляджу на твае вочы —
Прыпамінаю неба сінь.

Угледжу ледзь караляў шнур —
Прыпамінаю твае вусны.
Калі убачу твае вусны —
Прыпомню ўміг караляў шнур.

Зірну на ластаўкі крыло —
Прыпамінаю твае бровы.
Калі зірну на твае бровы —
Прыпомню ластаўкі крыло.

Пачую спевы салаўя —
Прыпамінаю твае словы.
Пачую ледзь я твае словы —
Успомню спевы салаўя.

Другой такой не знойдзеш, не!
Лепш за цябе няма на свеце!
Бо толькі ты адна на свеце
Каханне, шчасце дорыш мне.