Henrik Ibsen - La Sinjorino el la Maro

ELLIDA Ho jes, jes, – mi sentas – kvazaŭ nigraj sensonaj flugiloj super mi!

WANGEL Al tio ĝi ne venu. Ne troviĝas alia savo por vi. Almenaŭ mi neniun alian vidas. Tial – tial mi lasas – la negocon nun tuj refariĝi. – Nun vi povas elekti vian vojon – en plena – plena libereco.

ELLIDA (momenton fiksrigardas lin kvazaŭ muta) Ĉu vero, – vero, – kion vi diras! Ĉu tiel vi pensas – el via plej interna koro!

WANGEL Jes, – el mia plej interna, suferanta koro mi tion pensas.

ELLIDA Kaj ĉu vi povas ? Ĉu vi povas permesi ke tio okazu !

WANGEL Jes, mi povas. Mi povas – ĉar mi amas vin tiel arde.

ELLIDA (mallaŭte kaj treme) Tiel proksime – tiel intime – mi do ligiĝis al vi!

WANGEL Tion efikis la jaroj kaj nia kuna vivo.

ELLIDA (kunfrapas la manojn) Kaj mi, – kiu tion ne perceptis!

WANGEL Viaj pensoj sekvis aliajn vojojn. Sed nun do, – nun vi estas komplete liberigita de mi kaj de la mia. Kaj de la miaj. Nun via ĝusta vivo povas – remetiĝi sur – sur sian ĝustan spuron. Ĉar nun vi povas libere elekti. Kaj sub propra respondeco, Ellida.

ELLIDA (kaptas sian kapon per la manoj kaj rigardas antaŭen al Wangel ) Libere kaj – sub respondeco! Ankaŭ sub respondeco? – Estas transformo en tio ĉi!

(La ŝipfajfilo denove aŭdiĝas.)

LA FREMDULO Ĉu vi aŭdas, Ellida! Nun fajfas la lastan fojon. Venu do!

ELLIDA (turnas sin al li, rigardas lin fikse kaj diras per forta voĉo:) Neniam mi sekvos vin post tio ĉi!

LA FREMDULO Vi ne sekvos!

ELLIDA (kroĉas sin al Wangel ) Ho, – neniam mi forlasos vin post tio ĉi!

WANGEL Ellida, – Ellida!

LA FREMDULO Do finite?

ELLIDA Jes! Finite por ĉiam!

LA FREMDULO Mi klare vidas. Estas io, kio estas pli forta ol mia volo.

ELLIDA Via volo nenion plu potencas super mi. Por mi vi estas morta viro, – kiu revenis el la maro. Kaj tien reiros. Sed mi ne plu timas vin. Kaj vi min ne plu logas.

LA FREMDULO Adiaŭ, sinjorino. (Li svingas sin trans la barilon.) De nun vi ne estas pli ol – trapasinta ŝippereo en mia vivo.

(Li eliras maldekstren.)

WANGEL (rigardas ŝin dum momento) Ellida, – via animo estas kiel la maro. Ĝi havas kaj fluson kaj malfluson. Kio kaŭzis la transformon?

ELLIDA Ho, ĉu vi ne komprenas, ke la transformo venis, – ke la transformo devis veni – kiam mi povis elekti en libereco.

WANGEL Kaj la nekonateco, – ĝi ne logas vin pli?

ELLIDA Nek logas, nek timigas. Mi povis rigardi en ĝin, – iri en ĝin, – se mi mem estus volinta. Nun mi povis elekti. Tial mi ankaŭ povis rezigni.

WANGEL Mi komencas kompreni vin – iom post iom. Vi pensas kaj perceptas en bildoj – kaj en videblaj aperaĵoj. Via sopiro kaj aspiro al la maro, la logo al li, – al tiu fremda viro, – estis esprimo de vekiĝanta kaj kreskanta postulo pri libereco en vi. Nenio alia.

ELLIDA Ho, mi ne scias, kion diri al tio. Sed vi estis bona kuracisto por mi. Vi trovis , – kaj vi kuraĝis uzi la ĝustan rimedon – la solan , kiu povis helpi min.

WANGEL Jes, – en la ekstrema peno kaj danĝero ni kuracistoj kuraĝas multe. – Sed nun vi do revenos al mi, Ellida?

ELLIDA Jes, kara, fidela Wangel, – nun mi revenos al vi. Nun mi povas. Ĉar nun mi venos al vi en libereco, – libervole, kaj sub respondeco.

WANGEL (rigardas ŝin kore) Ellida! Ellida! Ho, imagu, ke nun ni du povos vivi tute unu por la alia –

ELLIDA – kaj kun kunaj memoroj. Viaj – kiel ankaŭ miaj.

WANGEL Jes, ĉu ne, vi kara!

ELLIDA – kaj por niaj du infanoj, Wangel!

WANGEL Niaj vi nomas ilin!

ELLIDA Tiuj, kiujn mi ne posedas, sed kiujn mi scios gajni.

WANGEL Niaj –! (kisas ĝoje kaj rapide ŝiajn manojn) Ho, – senfinan dankon pro tiu vorto!

( Hilde , Ballested , Lyngstrand , Arnholm kaj Bolette venas de maldekstre en la ĝardenon.)

(Samtempe multaj el la junuloj de la urbo kaj somergastoj ekstere sur la vojeto.)

HILDE (duonlaŭte al Lyngstrand ) Jen vidu – kiel novgefianĉiĝinte ŝi kaj patro aspektas!

BALLESTED (kiu aŭdis ŝian eldiron) Estas somera tempo, fraŭlineto.

ARNHOLM (rigardas al Wangel kaj Ellida ) Nun la anglo forvojaĝas.

BOLETTE (iras al la barilo) De ĉi tie oni povas plej bone vidi ĝin.

LYNGSTRAND La lasta vojaĝo ĉi-jare.

BALLESTED Baldaŭ ĉiuj markoloj estos fermitaj, kiel diras la poeto. Estas malĝojige, sinjorino Wangel! Kaj nun ni ja ankaŭ perdos vin por ioma tempo. Morgaŭ vi ja transloĝiĝos al Skjoldvik, mi aŭdas.

WANGEL Ne, – ne okazos. Ĉar ĉi-nokte ni du redecidis.

ARNHOLM (rigardas ilin alterne) Ah, – vere!

BOLETTE (venas antaŭen) Patro, – ĉu estas vero!

HILDE (proksimiĝas al Ellida ) Ĉu vi tamen restos ĉe ni!

ELLIDA Jes, kara Hilde, – se vi volas havi min.

HILDE (luktante inter ploro kaj ĝojo) Ho! – imagu – ĉu mi volas –!

ARNHOLM (al Ellida ) Sed tio ĉi estas ja vera surprizo –!

ELLIDA (ridetas serioze) Nu, jen vidu, sinjoro Arnholm –. Ĉu vi memoras, – ni parolis pri tio hieraŭ? Kiam oni fariĝis surtera estaĵo, – oni ne facile trovos la vojon reen – al la maro. Kaj ankaŭ ne al la mara vivo.

BALLESTED Sed estas ja ĝuste kiel pri mia mara virino!

ELLIDA Proksimume, jes.

BALLESTED Nur kun tiu diferenco ke la marvirino – ŝi mortos . La homoj, kontraŭe, – ili povas sin aklam-aklimatizi. Jes, jes, – mi certigas al vi, sinjorino Wangel, – ili povas sin a-kli-matizi!

ELLIDA Jes, en libereco ili povas, sinjoro Ballested.

WANGEL Kaj sub respondeco, kara Ellida.

ELLIDA (rapide, etendas al li la manon) Ĝuste tiel estas.

(La granda vaporŝipo glitas sensone elen de la fjordo. La muziko aŭdiĝas pli proksime sur la tero.)